Ένα από τα πράγματα για τα οποία θαυμάζω και «ζηλεύω» τον πατέρα μου είναι οι φίλοι του. Με κάποιους από αυτούς δούλευε μαζί σε ένα συνεργείο πριν ακόμη πάει στο ναυτικό και με άλλους είχαν κοινή θητεία. Ούτε λίγο ούτε πολύ, πενήντα χρόνια, μισό αιώνα σχέση. Εγώ δεν έχω φίλους από το στρατό γιατί δεν πήγα. Και από τη σχολή είχα κάνα δυο γκόμενες, αλλά κανέναν φίλο. Έτσι κι αλλιώς στο τμήμα μου υπήρχαν δύο άντρες μόνο. Ο ένας ήμουν εγώ.
Παρέες έχω πολλές. Οι κολλητοί μου είναι λίγοι. Ένας συμμαθητής μου από το νηπιαγωγείο ως και την Γ’ Λυκείου και άλλοι τρεις τέσσερις από την τελευταία δεκαετία, άνθρωποι που γνωριστήκαμε και κολλήσαμε μέσα από το DRIVE και τα συγγενή περιοδικά στα οποία εργάστηκα νωρίτερα.
[inset side=left]Περισσότερο από την άδεια τσέπη όμως, κάποια μέρα που θα είμαι πολύ χαρούμενος ή πολύ λυπημένος θα με πονέσει αν δεν θα έχω δίπλα μου τους φίλους μου[/inset]Ο κλάδος του αυτοκινήτου είναι από αυτούς που έχουν θιγεί περισσότερο από την οικονομική κρίση. Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε είναι τεράστια. Παρόλα αυτά, από τη μεριά μας, θα κάνουμε ό,τι είναι ανθρωπίνως εφικτό ώστε να συνεχίσουμε να βγάζουμε το DRIVE μέχρι η γη να σταματήσει να γυρίζει. Και δεν θα σηκώσουμε το γκάζι στη διαρκή προσπάθεια ώστε κάθε τεύχος να είναι καλύτερο από το προηγούμενο. Γιατί το έχουμε πάρει προσωπικά. Γιατί τιμάμε τα 15 χρόνια της ιστορίας του περιοδικού. Και φυσικά εσάς. Το έχετε ήδη καταλάβει, μας στηρίζετε και το εισπράττουμε από τα μηνύματά σας στο forum, αλλά και στη σελίδα μας στο Facebook. Για να τα καταφέρουμε όμως απαιτούνται θυσίες. Αίμα, όχι αστεία. Πολλές φορές κλονιζόμαστε ακόμη και εμείς οι ίδιοι. Αξίζει πράγματι τον κόπο;
Η αλήθεια είναι πως αυτή η δουλειά έχει κάτι το ξεχωριστό. Είναι διαφορετικό να οδηγείς την Μ5 (τυχαίο παράδειγμα), να ταξιδεύεις στην Ευρώπη, να μιλάς με τους ανθρώπους που κινούν τα νήματα στην παγκόσμια αυτοκινητοβιομηχανία και διαφορετικό να πουλάς ψυγειοκαταψύκτες ή να τυλίγεις σουβλάκια. Ακόμη κι αν πληρώνεσαι το ίδιο. Μην παρεξηγηθώ, δεν την ψώνισα. Το σχόλιό μου έχει να κάνει με τη δημιουργικότητα, με την τεράστια τύχη να έχεις κάνει δουλειά το χόμπι σου και την ικανοποίηση που αυτό συνεπάγεται. Από την άλλη, πρέπει κανείς να βλέπει και τη φάκα… όχι μόνο το τυρί. Καλά κι ωραία τα ταξίδια και τα σπορ αυτοκίνητα, αλλά με αυτά δεν πληρώνεις το νοίκι ούτε ταΐζεις τα παιδιά σου. Οπότε ο «εθισμός» σ’ αυτή την ομολογουμένως ενδιαφέρουσα δουλειά δεν πρέπει να γίνει αφορμή για εκμετάλλευση, για μισθούς πείνας, για εκβιασμούς κ.λπ. Και φυσικά, πρέπει να έχεις τα μάτια ανοιχτά για την κόκκινη γραμμή. Αυτήν που ορίζει ότι αν δεν θέλεις να γίνεις κλέφτης, ήρθε η ώρα να μαζέψεις τα μπογαλάκια σου και να αναζητήσεις την τύχη σου σε άλλο κλάδο, σε άλλο νομό, ίσως και σε άλλη χώρα. Αν η κατρακύλα συνεχιστεί, από τους φίλους μου άλλος ψάχνεται να φύγει για Καρπενήσι, άλλος για Τρίκαλα, άλλος για… Σιγκαπούρη.
Δεν έχω πλάτες, ούτε λίρες κρυμμένες στο στρώμα μου. Κάθε ευρώ που χάνεται από την τσέπη μου με την μορφή φόρου, περικοπής ή έκτακτης εισφοράς σημαίνει αυτομάτως μια σημαντική αλλαγή στη ζωή της οικογένειάς μου προς το χειρότερο. Δεδομένου ότι και πριν δεν ζούσα «σαν πασάς», μιλάμε για δραματική και ουσιαστική προσβολή του βιοτικού επιπέδου της οικογένειάς μου. Πολύ περισσότερο από την άδεια τσέπη όμως, κάποια μέρα που θα είμαι πολύ χαρούμενος ή πολύ λυπημένος θα με πονέσει αν δεν έχω δίπλα μου τους φίλους μου να το μοιραστώ.