Βρίσκω μάλλον συγκρατημένη την υποδοχή που επεφύλαξε ο Τύπος και το κοινό στον Κίμι Ράικονεν για την επιστροφή του στην Formula 1. Άλλωστε, το εγχείρημα του Σουμάχερ μάλλον έχει πείσει τους φίλους του σπορ ότι θαύματα δεν γίνονται. Και ότι όλα εξαρτώνται από την απόλυτη αφοσίωση και τη σκληρή δουλειά, σε συνδυασμό φυσικά με το ταλέντο που ουδείς αμφιβάλλει ότι ο Κίμι διαθέτει.
[inset side=left]Ο Μπουλιέ δεν ήθελε τον Ράικονεν. Το ΔΣ αποφάσισε την πρόσληψή του κι εκείνος χρεωμένος ήδη με την αποτυχημένη φετινή σεζόν, δεν μπορούσε να πει όχι[/inset]Ο Ράικονεν είχε μια δύσκολη τελευταία σεζόν στην Formula 1 το 2009. Στην προσωπική του ζωή συνέβησαν πολλά άσχημα πράγματα που δεν διέρρευσαν στον Τύπο. Προς τιμήν του δεν επικαλέστηκε ως δικαιολογίες για τη μέτρια απόδοσή του το θάνατο του πλέον αγαπημένου του φίλου ούτε τα οικογενειακά προβλήματα, το χωρισμό με την γυναίκα του Τζένη Ντάλμαν και τη διαμάχη για την κηδεμονία του παιδιού τους. Από την άλλη, οι δημοσιογράφοι και το κοινό που δεν τα ήξεραν όλα αυτά επέμεναν να του ασκούν σκληρή κριτική, τον χαρακτήρισαν αδιάφορο έως και τεμπέλη. Έφυγε αηδιασμένος από τον κόσμο των πάντοκ.
Τώρα επιστρέφει «διότι του έλειψαν οι μάχες τροχό με τροχό», όπως ο ίδιος δήλωσε. Και είναι αποφασισμένος να πετύχει. Διαβεβαιώνει, ακόμη και μέσω προσώπων του περιβάλλοντός του, ότι έχει ισχυρά κίνητρα. Παρόλα αυτά, από τα ράλι όπου πήγε με τον ίδιο ενθουσιασμό, έφυγε με τη φήμη ότι δεν δούλεψε όσο έπρεπε ώστε να μάθει να οδηγεί με συνοδηγό και σημειώσεις, γι’ αυτό και δεν είχε την εξέλιξη που όλοι περίμεναν από αυτόν.
Η ομάδα που από του χρόνου θα λέγεται Lotus προσέλαβε τον Κίμι είτε διότι δεν πιστεύει ότι ο Κουμπίτσα θα επιστρέψει σε πλήρη φόρμα είτε διότι φοβάται ότι αυτό που η Ferrari αρνείται έχει ήδη γίνει. Ότι δηλαδή έχει προσφέρει στον Πολωνό, κολλητό φίλο του Αλόνσο, αυτοκίνητο για δοκιμές ώστε να τον βοηθήσει στην αποκατάστασή του και να τον κρατήσει στο ρόστερ της για το 2013.
Ο Ράικονεν θα φέρει τη δημοσιότητα που το όνομα Lotus χρειάζεται και χρήμα από χορηγούς. Μπορεί όμως να βοηθήσει πράγματι την ομάδα; Είναι περίεργος χαρακτήρας. Ταίριαξε στον οργανισμό της McLaren διότι ο Ντένις τον υποστήριζε και τον προστάτευε. Βάσει συμβολαίου είχε τις λιγότερες μέρες για τον Τύπο και τους χορηγούς από τους οδηγούς των μεγάλων ομάδων, δουλειά που είχε φορτωθεί κατά κύριο λόγο ο Κούλθαρντ. Η εμπειρία του οποίου και της ίδιας της ομάδας ήταν αρκετή ώστε να του παρέχει ένα έτοιμο γρήγορο μονοθέσιο με το οποίο, όταν δεν έσπαγε το μοτέρ της Mercedes πετούσε.
Στη Lotus τα πράγματα θα είναι διαφορετικά. Χρειάζεται ένας οδηγός να την πάρει στις πλάτες του. Να παρακινήσει τους ανθρώπους, από τον οδηγό της νταλίκας που μεταφέρει τον εξοπλισμό μέχρι τον αρχισχεδιαστή. Ακόμη κι αν έχει τη διάθεση, δεν έχει την εμπειρία από τα λάστιχα της Pirelli, στενότερα και χωρίς αυλακώσεις, ούτε από DRS. Κι αν δεν μπορεί βοηθήσει αυτός, ποιος θα αναλάβει την εξέλιξη του μονοθεσίου για το 2013; Ο Πετρόφ ή ο Μπρούνο Σένα; Μην τρελαθούμε…
Όλα αυτά κάθε άλλο παρά ένα καλό κι εύκολο ξεκίνημα προμηνύουν. Παρότι δημοσίως δηλώνει χαρούμενος, ο Μπουλιέ δεν είχε ψηλά τον Ράικονεν στη λίστα των υποψηφίων οδηγών για την ομάδα του. Όχι γιατί αμφισβητεί την οδηγική του ικανότητα φυσικά, αλλά λόγω του χαρακτήρα του. Ωστόσο, από τη στιγμή που υπήρχε ελεύθερος και είχε προταθεί, δεν μπορούσε παρά να τον συμπεριλάβει στο φάκελό του. Κι όταν το ΔΣ της Genii Capital, της ιδιοκτήτριας εταιρείας της Lotus Renault GP αποφάσισε την πρόσληψή του, ο Μπουλιέ, χρεωμένος ήδη με την αποτυχημένη φετινή σεζόν, δεν είχε αρκετή διαπραγματευτική ισχύ. Πώς θα εξελιχθεί αυτή η σχέση δεν μπορώ φυσικά να γνωρίζω. Όμως σίγουρα λεπτές ισορροπίες σαν αυτή δεν είναι αρκετά ισχυρή βάση για να χτίσεις μια μεγάλη ομάδα.
Μακάρι να διαψευστώ, για το καλό του σπορ, αλλά δεν θα πόνταρα τα λεφτά μου στη Lotus για την επόμενη χρονιά. Αν αυτός είναι πραγματικά ένας «άλλος Κίμι» όπως ο ίδιος υπόσχεται και ο Μπουλιέ καταφέρει να διατηρήσει τη συνοχή της ομάδας του, ο Ράικονεν το 2013 θα αρχίσει μια νέα καριέρα. Και το 2014, με τον καινούριο turbo V6 στην πλάτη μπορεί να του φέρει έναν δεύτερο, πιο παλικαρίσιο τίτλο, κερδισμένο αποκλειστικά μέσα στην πίστα. Αξίζει στο ταλέντο του.