«Έγκλημα! Είμαστε εγκλωβισμένοι στο χιόνι με μικρά παιδιά…»
Τους είδαμε και τους ακούσαμε όλοι. Απελπισμένους, αγανακτισμένους ή και επιθετικούς. Μέχρι και την επέμβαση εισαγγελέα ζήτησε κάποιος.
Από την πλευρά τους δεν είχαν άδικο. Το τριήμερο τούς είχε βγει από τη μύτη, ήταν μποτιλιαρισμένοι στην εθνική, είχε νυχτώσει, χιόνιζε, το μέλλον ήταν άγνωστο…
Ποιος έφταιγε; Το κράτος, η κυβέρνηση, τα κόμματα, ο περιφερειάρχης, οι παραχωρησιούχοι, η τρόικα, η κλιματική αλλαγή, ο ανάδρομος Ερμής… Μόνο οι ίδιοι δεν έφταιγαν σε τίποτε.
[inset side=left]«Η κουλτούρα της ατιμωρησίας ξεκινά από πολύ ψηλά. Από πού να παραδειγματιστεί ο μέσος οδηγός; Και τι να φοβηθεί;»[/inset]Οι συγκεκριμένο οδηγοί, που βγήκαν στους σταθμούς και τα κανάλια, μπορεί και να μην έφταιγαν. Ποιος όμως θα με πείσει ότι δεν έφταιγε κανείς από τους εγκλωβισμένους; Αφού έβλεπα με τα μάτια μου αυτοκίνητα ακινητοποιημένα στο χιόνι και άλλα να περνούν δίπλα τους σπινάροντας στο ζω δε ζω.
Επί μιαν ολόκληρη εβδομάδα μας προειδοποιούσε η ΕΜΥ ότι έρχεται χιονιάς. Ναυτία είχα πάθει, έβλεπα μετεωρολόγους και στον ύπνο μου. Είναι δυνατόν να μην είχαν ακούσει τίποτα οι ταξιδιώτες; Κι όμως, στη συντριπτική τους πλειονότητα είχαν ξεκινήσει χωρίς αλυσίδες. Αλλά και όσοι είχαν πάρει αλυσίδες, είτε δεν τις είχαν φορέσει όταν έπρεπε (πιθανότατα γιατί δεν ήξεραν πώς να τις τοποθετήσουν) είτε σταματούσαν την τελευταία στιγμή στη μέση του δρόμου ή ακόμα και στην αριστερή λωρίδα για να το προσπαθήσουν. Εξ ου και το μποτιλιάρισμα.
Και καλά οι οδηγοί του Σαββατοκύριακου. Οι επαγγελματίες; Πώς να δικαιολογηθούν οι νταλικέρηδες που συνεχίζουν απτόητοι χωρίς αλυσίδες και «διπλώνουν» κλείνοντας την εθνική;
Να σας πω εγώ: Δικαιολογούνται γιατί δεν τιμωρείται ποτέ κανείς. Και η ελληνική κουλτούρα της ατιμωρησίας ξεκινά από πολύ ψηλά. Από πού λοιπόν να παραδειγματιστεί ο μέσος οδηγός; Και τι να φοβηθεί; «Έλα μωρέ τώρα», θα πει – και θα κάνει αυτό που τον βολεύει.
Με το ίδιο σκεπτικό θα πάρει αμέσως τη ΛΕΑ όταν δει μπροστά του μποτιλιάρισμα – και μετά θα ρωτάει «πού είναι το κράτος» όταν ακινητοποιηθεί το σύμπαν και δεν μπορεί να περάσει το ασθενοφόρο, το πυροσβεστικό ή το αστυνομικό.
Με το ίδιο σκεπτικό θα παρακάμψει την ουρά στο φανάρι που στρίβει ή στα διόδια (παίρνοντας το διάδρομο κλειστού γκισέ) – και θα απορεί γιατί οι άλλοι (και μόνο οι άλλοι) οδηγοί συμπεριφέρονται πάντα εκνευρισμένα κι επιθετικά.
Με το ίδιο σκεπτικό θα παρκάρει διπλή σειρά ή πάνω σε γωνία «για δυο λεπτά» – και μετά θα ζητάει ευθύνες για τα μποτιλιαρίσματα στην πόλη.    
Τα παραδείγματα αυτής της νοοτροπίας είναι άπειρα. Και βέβαια δεν αφορούν μόνο στην οδήγηση. Το ότι ως χώρα καταλήξαμε στη σημερινή κατάσταση, σ’ αυτήν ακριβώς τη νοοτροπία οφείλεται. Δεν θα φτάσω στο σημείο να συμφωνήσω με τον Πάγκαλο στο «μαζί τα φάγαμε», αλλά δεν μπορώ να παραβλέψω ότι όλα τα προβλήματα ξεκινούν από τη βάση. Κι οι ρίζες του «καθείς για την πάρτη του» είναι πολύ βαθιές. Ίσως είναι τραβηγμένο να πω ότι το κακό ξεκινά από τη γεωγραφία και τη μορφολογία της Ελλάδας, που έφερε τις αρχαίες πόλεις-κράτη, όμως σίγουρα το πρόβλημα υπήρχε στην επανάσταση του ’21, όπως έδειξε γλαφυρά και τρέχον τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ.
Αν οι βορειοευρωπαϊκές χώρες έχουν φτάσει εκεί που βρίσκονται, αυτό οφείλεται στην πειθαρχία, τη συναίσθηση της ατομικής ευθύνης και την κοινωνική συνείδηση. Που εμείς δεν έχουμε ούτε σε στοιχειώδη βαθμό. Αντίθετα, έχουμε φτάσει στο σημείο να θεωρούμε το λαμόγιο μάγκα και τον νομοταγή μαλάκα. Μια τέτοια νοοτροπία μπορεί να αλλάξει μόνο μέσω της εκπαίδευσης, κι αυτό απαιτεί πολλά χρόνια. Για πιο άμεσα αποτελέσματα, δυστυχώς ένας μόνο τρόπος υπάρχει: η συνεπής, σταθερή και δίκαιη αστυνόμευση. Με την επιβολή κυρώσεων, λογικών αλλά και καθολικών, χωρίς χάρες και σκόντο για κανένα.
Δεν ακούγεται και τόσο δύσκολο…