Τι θα έλεγες αν ξύριζα το μουστάκι μου; Μια φράση τόσο απλή, τόσο καθημερινή, τόσο ανώδυνη μπορεί ν' αλλάξει τη ζωή ενός ανθρώπου; Ο ήρωας του Καρρέρ είναι νέος, πετυχημένος στη δουλειά του, ερωτευμένος με τη γυναίκα του -ένας άνθρωπος απόλυτα «φυσιολογικός». Αυτά μέχρι τη μέρα που θ' αποφασίσει να ξυρίσει το μουστάκι του. Διότι από εκείνη τη στιγμή και μετά, η ζωή του θ' αρχίσει να βυθίζεται σ' έναν εφιάλτη, όπου τίποτε δεν θα είναι όπως πριν.
Δεν περίμενα, όταν πριν από πολλά χρόνια διάβαζα αυτό το εκπληκτικό ψυχολογικό θρίλερ του Καρρέρ, ότι θα έβρισκα πλέον τόσες πολλές αναλογίες στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα. Το μουστάκι. Το απόλυτο σύμβολο της ελληνικής λεβεντιάς. Μας το κόψανε. Το χειρότερο είναι πως μας λένε πως δεν είχαμε ποτέ. Αυτό είναι που μας βυθίζει στην αμφιβολία και στην ψυχολογική κατάρρευση. Οι άνθρωποι που πιστέψαμε, οι ιδέες που ασπαστήκαμε, τα οράματα που ενστερνιστήκαμε ως κοινωνία, δεν υπήρξαν ποτέ. Το μουστάκι ήταν μια φενάκη. Το μουστάκι τελικά ήταν ο φερετζές του πούστη. Διότι η ελληνική κοινωνία, μας λένε, ήταν μια κοινωνία τραβεστί, ένας άθλιος σαλτιμπάγκος, ένας δόλιος λαθρεπιβάτης της πρώτης θέσης που έτρωγε και έπινε κρυμμένος πίσω από ένα ψεύτικο μουστάκι.
Έχω γράψει από αυτή εδώ τη στήλη, ότι οι πολιτικοί που μας κυβερνούν από τη μεταπολίτευση και δώθε υπήρξαν κατώτεροι των περιστάσεων. Κάποιοι είχαν έστω καλές προθέσεις που απλώς έστρωσαν το δρόμο προς την κόλαση. Έχω γράψει επίσης πως η ελληνική κοινωνία οφείλει να κάνει την αυτοκριτική της. Να δούμε όλοι ότι έχουμε πέσει σε μια περιδίνηση. Έχουμε γίνει μαλθακοί, οσφυοκάμπτες, πρεζάκια του πελατειακού συστήματος, εν δυνάμει κλέφτες της δημόσιας περιουσίας. Ακριβώς επειδή ποτέ δεν είχαμε εμπεδώσει την έννοια του Δημόσιου. Δημόσιο σημαίνει δικό σου και δικό μου, δικό μας, των παιδιών μας. Δεν είναι μια αόριστη έννοια. Ό,τι κάνεις σε βάρος του Δημοσίου γυρνά σε βάρος σου αργά ή γρήγορα. Και γύρισε.
Όμως, κάποια στιγμή πρέπει να πεις ένα μεγάλο ΦΤΑΝΕΙ. Η αδικία πλέον είναι τόσο κατάφωρη που σε συνθλίβει. Κι όταν φτάσεις σε αυτό το σημείο, η συνειδητοποίηση ότι πρέπει να αντιδράσεις, είναι σχεδόν λυτρωτική. Σήμερα που γράφω αυτές τις αράδες, τρεις ανίκανοι πολιτικοί αρχηγοί και ένας μοιραίος και άβουλος πρωθυπουργός συνεδριάζουν για τα μέτρα του νέου Μνημονίου. Που ακόμα κι ένα παιδί του δημοτικού μπορεί να δει πως είναι απλώς ένα μαστίγωμα ενός λαού που έχει μαστιγωθεί αρκετά. Μας βάζουν να ξυρίσουμε το μουστάκι μας. Ακόμα χειρότερα. Μας λένε πως ποτέ δεν υπήρξε. Ό,τι έχουμε χτίσει ως κοινωνία, όλα ήταν σκατά και σ’ αυτά πρέπει να βουτηχτούμε κι άλλο. Στα σκατά πρέπει να μας τρίψουν τη μούρη. Αλλιώς θα επέλθει η καταστροφή, αλλιώς θα πέσει πάνω στα κεφάλια μας ο όλεθρος. Με αυτή τη λογική λοιπόν, οι περισσότεροι σαν αυτούς, αν έπαιρναν το τελεσίγραφο του Τσιάνο θα έλεγαν ένα μεγάλο ναι. Περάστε αγαπητοί, είμαστε ανάξιοι. Μπορείτε να μας γαμήσετε. Ελπίζω σε λίγο καιρό αυτοί οι τρεις και οι όμοιοί τους να χαθούν από το προσκήνιο. Είμαι βέβαιος ότι θα χαθούν. Για μια νέα ηγεσία αγωνιώ, την οποία όμως προς το παρόν αδυνατώ να εντοπίσω μέσα από τους ολοφυρμούς των ΜΜΕ, την οργή στα fora του Internet και την γενική παγωμάρα. Πάντως εγώ το μουστάκι δεν θα το ξυρίσω. Κι ας μην είχα ποτέ. Τουλάχιστον να σώσω την ψυχή μου. Να σταματήσω τον κατήφορο της απελπισίας και του φόβου και της αγωνίας που βλέπω στα μάτια της γυναίκας μου και των φίλων μου. Να σταματήσω να βλέπω αυτές τις ξαφνικές εκκωφαντικές σιωπές, τις τόσο εύγλωττες, από τους ανθρώπους που αγαπάω. Η τιμωρία είναι δυσανάλογη του «εγκλήματος». Η συλλογική ευθύνη έχει ένα όριο. Η απόφαση για αλλαγή στάσης είναι τώρα.