Πόσες διαδρομές έχω κάνει στη ζωή μου; Δεν μπορώ και δεν θέλω να τις μετρήσω. Δεν τις θυμάμαι καν όλες. Η οδήγηση έχει γίνει δεύτερη φύση. Μόνος ή με τους άλλους τρελούς. Μόνος ή με τον έρωτα δίπλα μου. Μόνος ή με την απογοήτευση για συντροφιά. Μόνος ή με τη χαρά μου, τις επιτυχίες ή τις ασύλληπτες πατάτες που έχω κάνει.
Μόνος; Ψέματα. Ποτέ δεν έχω οδηγήσει μόνος μου. Μπορεί να ήταν ατέλειωτος ο δρόμος, ατέλειωτες στροφές, όμως πάντα είχα κάτι μαζί μου. Τη μουσική. Τα τραγούδια μου. Μόνο όταν πηγαίνω πραγματικά γρήγορα δεν θέλω ν’ ακούω κιχ. Αποσυντονίζομαι, περνάνε εικόνες από το μυαλό μου που δεν τις χρειάζομαι εκείνη τη στιγμή. Ακούω μόνο το βόμβο στ’ αυτιά, έχω στο στόμα μου εκείνη τη μεταλλική γεύση της αδρεναλίνης που τρομπάρει το σύστημα. Μόνο για εκείνα τα χιλιόμετρα η «μουσική» οφείλει να είναι η κραυγή του κινητήρα, τα κύμβαλα των πιστονιών, τα πνευστά της εισαγωγής.
Όλες οι άλλες διαδρομές δεν νοούνται χωρίς μουσική. Μου φαίνεται ότι δίνει νόημα στις εικόνες. Ζωντανεύει τα χρώματα. Βοηθά να καταχωρισθεί στη μνήμη το ταξίδι. Απ’ όλα τα εκατοντάδες χιλιάδες χιλιόμετρα που έχω γράψει, αυτά που χορεύουν μπροστά μου ολοζώντανα, είναι όσα έχω διανύσει με τα τραγούδια μου για συντροφιά. Ειδικά τα καλοκαίρια. Το soundtrack της πιο ηδονικής για τις αισθήσεις εποχής. Η ευλογία αυτής της χώρας. Πόσα χιλιόμετρα έχω κάνει με το salt water των Chicane; Πόσα ηλιοβασιλέματα έχω δει με το Close to you του Tiesto; Θυμάμαι ένα απογευματινό μπουρίνι στο Πήλιο κυρίως επειδή άκουγα το Have you ever seen the Rain των Creedence Clearwater Revival. Βλέπω σαν τώρα μπροστά μου την Ανάφη, όποτε ακούω το Αερικό του Παυλίδη, ξαναπερνάει μπροστά μου στροφή στροφή η διαδρομή πάνω από τον Πάρνωνα με τους Madrugada να τραγουδάνε: I tell to myself I’m going too hard, too rash, too long, too long. Θυμάμαι ένα ξημέρωμα στην Κρήτη ν’ ακούω Nina Simone: It’s a new day, it’s a new down, it’ a new life and I feel good. Πέρασα ένα ολόκληρο βράδυ να ρεμπελεύω μ’ ένα κολλητό στην άδεια αυγουστιάτική Αθήνα με το Night Train των Guns n’ Roses να κοπανάει ξανά και ξανά. Βγαίναμε χωρίς σκοπό να πάμε κάπου. Απλώς βάζαμε εναλλάξ Cars, Dead Kennedy’s και την Πριγκηπέσα του Μάλαμα. Σχιζοφρένεια. Η ίδια σχιζοφρένεια που μας είχε πιάσει παλιότερα στη Λευκάδα, στο δρόμο προς τους Εγκρεμνούς και ακούγαμε back to back τον Μητροπάνο να τραγουδάει: Σαν μαγεμένο το μυαλό μου φτερουγίζει και τον Φράνκι να μας παρηγορεί για τις γκόμενες που μας φτύσανε: The lady is a tramp.
Η οδήγηση είναι κατά βάση μια πολύ προσωπική υπόθεση. Λίγοι άνθρωποι επιτρέπεται να παρεισφρήσουν σε μια ιεροτελεστία. Ειδικά όταν αυτή σε οδηγεί στις διακοπές σου. Η μοιρασιά πρέπει να είναι δίκαιη αλλά και φειδωλή, ειδάλλως οι εμπειρίες σκορπίζονται. Γίνονται αδύναμες, περνάνε στη λήθη. Ο σωστός δρόμος, οι σωστοί άνθρωποι, η σωστή μουσική. Το ίδιο το αυτοκίνητο δεν έχει και τόση σημασία. Αν είναι «καλό» τόσο το καλύτερο. Αν είναι αυτό που μπορούμε οι περισσότεροι να αγοράσουμε, δηλαδή μέτριο, στην τελική who gives a fuck. Πετάς το Mr. Bright side των Killers, βλέπεις τη θάλασσα να στραφταλίζει πλάι σου, νιώθεις στο πετσί σου τι θέλουν να πουν οι Temper Trap με το Sweet disposition και εκείνη τη στιγμή δημιουργείς τις αναμνήσεις του μέλλοντος. Διάολε, είμαστε ακόμα νέοι. Είμαστε ακόμα old enough to pay, young enough to kick around.
Αυτό το καλοκαίρι είναι ακόμα πιο σημαντικό. Οι διαδρομές μέσα σ’ αυτό το φως, με τους κατάδικούς σου ανθρώπους, με τα τραγούδια που μας κάνουν να ξελαρυγγιαζόμαστε ή ν’ αποχωρούμε στις σκέψεις σας. Αυτά και μόνο αρκούν να διώξουν το ζόφο που έχει μαζευτεί πάνω από τις ζωές μας. Έστω για λίγο. Το λίγο θα μας κρατήσει…