Κι όμως κάτι καλό μπορεί να προκύψει από τον βόρβορο που φαίνεται να μας καταβροχθίζει. Δεν μιλώ για πολιτικές εξελίξεις. Ούτως ή άλλως πιστεύω ότι το πολιτικό δυναμικό της Ελλάδας είναι κατώτερο των περιστάσεων, χωρίς ψυχικό (και ηθικό) απόθεμα, αποδυναμωμένο στα μάτια όλων και απελπιστικά προσκολλημένο στο άρμα της εξουσίας. Ένα άρμα όμως που αφενός είναι κουτσό, αφετέρου το κατευθύνουν άλλοι. Σε περίπτωση που δεν το έχουμε καταλάβει: αυτή τη στιγμή η Ελλάδα κυβερνάται από την Τρόικα. Δεν μιλώ για σκιώδη εξουσία, αλλά για ουσιαστική. Οι «δικοί» μας είναι απλά πιόνια, αδύναμοι και μοιραίοι, για να παραφράσω τον ποιητή, που αποχαιρετούν την Αλεξάνδρεια που χάνεται...

Το θέμα λοιπόν δεν είναι το αν θα χρεοκοπήσουμε. Έχουμε ήδη χρεοκοπήσει. Οικονομικά και σε μεγάλο βαθμό κοινωνικά. Έχει χρεοκοπήσει ο τρόπος ζωής στον οποίο μπήκαμε, μας βάλανε, λίγη σημασία έχει. Ο καταναλωτισμός, η επιδειξιομανία, αυτή η βλαχομπαρόκ μικροαστική νοοτροπία της αρπαχτής σε βάρος όλων των υπολοίπων. Λογικό. Ποτέ δεν υπήρξαμε κοινωνία των πολιτών επειδή είμαστε εξ αρχής μπλεγμένοι σε έναν φαύλο κύκλο όπου το κράτος διαφθείρει συνειδήσεις και οι διεφθαρμένες συνειδήσεις καταδυναστεύουν το κράτος. Και ερχόμαστε επιτέλους προ των ευθυνών μας. Όλοι. Μένω εμβρόντητος μπροστά στο επιχείρημα «εγώ δεν φταίω». Φυσικά και δεν είσαι ο αυτουργός. Συνέργεια όμως, αν κοιτάξεις πίσω στη ζωή σου και πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, έχεις φίλε μου. Και αυτό το λέω πρώτος στον καθρέφτη, τώρα που κυνηγάω να μαζέψω τα δάνειά μου «όλα σε ένα, νοικοκυρεμένα». Με ενοχλεί εξίσου και ο νιχιλισμός. Η ηδονή της πλήρους άρνησης. Όχι στα πάντα. Σαν να κρατάς την αναπνοή σου μέχρι να σκάσεις.

Υπάρχει όμως αυτό το νέο υπόγειο κίνημα που υφέρπει μέσα από τα καλώδια του διαδυκτίου, που αρχίζει να παίρνει υπόσταση, να βρίσκει οπαδούς κυρίως νέους ανθρώπους που με εξιτάρει και με συγκινεί απίστευτα. Μια νέα στάση ζωής που  βάζω στοίχημα ότι θα διαδοθεί από ανάγκη πρώτα, με βαθιές φιλοσοφικές και κοινωνικές ρίζες αργότερα: O μινιμαλισμός. Μια στάση που ίσως (και μακάρι) να αποδειχθεί ο χειρότερος εφιάλτης του καπιταλισμού. Χιλιάδες blogs, δεκάδες «αδελφότητες» αναπτύσσουν μια πρόταση ζωής μακριά από το αδιάκοπο κυνήγι των αγαθών. Το ευ ζην δεν προϋποθέτει συσσώρευση πλούτου, αλλά ουσιαστικών εμπειριών. Γαμώ τα δέκα ζευγάρια παπούτσια μου και τα 20 περίπου τζιν μου. Αντιλαμβάνεστε τι πάει να γίνει; Η κατάσταση στην οποία βρεθήκαμε μας επιβάλλει έναν άλλο τρόπο σκέψης. Αυτός με τη σειρά του ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ μια εκ βάθρων διαφορετική αντιμετώπιση της ίδιας της ζωής. Κατά τη γνώμη μου αυτή είναι η θρυαλλίδα στα θεμέλια ενός συστήματος που μας θέλει υπόδουλους. Ενός συστήματος που μετεξελίσσεται στο δόγμα: «Το νέο χρήμα είναι το χρέος». Το (με συστηματική εξαπάτηση και πλύση εγκεφάλου) χρέος ΜΑΣ προς το σύστημα δηλαδή. Προσέξτε! Η τάση του μινιμαλισμού δεν πρεσβεύει την κατάλυση του καπιταλισμού. Τον χρησιμοποιεί όμως προς όφελός του. Με άλλα λόγια δεν χρειάζεται να είμαστε υποχείρια, αλλά πολίτες ανεξάρτητοι, σκεπτόμενοι, συνειδητοποιημένοι για τις ανάγκες μας. Χρειάζεται ιεράρχηση με στόχο την ουσία. Οι θεοί των μικρών πραγμάτων είναι αυτοί που (ίσως) μας απαλλάξουν. Θα εκπλαγείτε αν δείτε σε πόσες πτυχές της ζωής μας έχει εφαρμογή η λιτότητα. Ακόμα και σ΄εμάς, τους «βενζινοαίματους». Η απλότητα είναι το χαμένο δισκοπότηρο της αυτοκίνησης. Βλέπω το δικό μου, τον Γαλανόπουλο, με το γυμνό Rallye των €6.000 που τραβολογιέται κάθε τρεις και λίγο στις Σέρρες για track days και γυρνά με ένα τεράστιο χαμόγελο. Θυμάμαι πόσο ευτυχισμένος ήμουν στις πρώτες βόλτες με το σαραβαλάκι της μάνας μου και τον κολλητό να ακούμε τους Depeche να τραγουδούν «I’m taking a ride with my best friend». Βλέπω παρέες πιτσιρικάδων να διαβάζουν DRIVE και να ονειρεύονται, όχι τόσο τη λαμαρίνα όσο τη διαδρομή, τη διαδικασία, την παρέα. Αυτή είναι η ουσία του μινιμαλισμού. Οι απλές ανθρώπινες σχέσεις που δεν διαστρεβλώνονται κάτω απόν παραμορφωτικό φακό της λαιμαργίας, της επίδειξης, του κιτς του νεοπλουτισμού. Απλά πράγματα...