Είμαι πλέον απόλυτα πεπεισμένος γι’ αυτό. Μας ψεκάζουν. Και μάλιστα σε καθημερινή βάση. Ειδικά εδώ στην Ελλάδα οι ψεκασμοί είναι έντονοι. Όπως ψεκάζεις τις πατάτες για τον περονόσπορο. Διότι οι Έλληνες αφενός κάνουμε πατάτες, αφετέρου είμαστε συγγενικό είδος του περονόσπορου.
Πρώτα πέφτουμε πάνω στο σώμα της χώρας και το κατατρώμε και ύστερα απειλούμε με διασπορά της επιδημίας και τους «άλλους», διότι δεν ανεχόμαστε πλέον περισσότερη δυστυχία και καταπίεση.
Μας ψεκάζουν. Δεν βρίσκω άλλη πειστική εξήγηση για όσα απίστευτα βλέπω να λέγονται, γίνονται, ψηφίζονται σε αυτή τη χώρα. Μισό λεπτό να πάρω ανάσα διότι όσο τα σκέφτομαι φουντώνω. Έχουμε και λέμε. Η ναζιστική Χρυσή Αυγή μπήκε στη Βουλή. Ξαφνικά όλοι ολοφύρονται. Ιδιαιτέρως προβληματισμένοι είναι αυτοί που με τις πράξεις, τις παραλήψεις και την διακυβέρνησή τους, βοήθησαν σε αυτό. Και δεν εννοώ μόνο τον πάλαι ποτέ δικομματισμό. Τουλάχιστον καταρρίφθηκε ο μύθος της δημοκρατικής και αντιφασιστικής Ελλάδας. Απλώς επειδή επιλέγουμε να ξεχάσουμε τον Μεταξά και το φασιστικό χαιρετισμό του, τους Ταγματασφαλίτες, τα ξερονήσια εξορίας, τη Χούντα. Απλώς επειδή η ελληνική κοινωνία για κάμποσα χρόνια έζησε ένα ψεύτικο όνειρο ευημερίας με ΔΑΝΕΙΚΑ λεφτά και χειμερία ιδεολογική νάρκη. Όλοι έχουμε μερίδιο για την επανεμφάνιση των νοσταλγών του Χίτλερ. Όχι μόνο όσοι τους ψήφισαν. Συμπεριλαμβάνω και την Αριστερά, η οποία οργάνωνε καταλήψεις της νομικής από λαθρομετανάστες και αρνείται να δει ένα υπαρκτό πρόβλημα, λόγω...ιδεολογίας τύπου «η λαθρομετανάστευση θα σταματήσει, όταν πέσει ο καπιταλισμός...» Είναι βεβαίως η ίδια Αριστερά που είχε υπογράψει τη Συμφωνία της Βάρκιζας και άφησε τους Γερμανοτσολιάδες ν’ αλωνίζουν. Το πρόβλημα των Αριστερών είναι πως θεωρούν την ιδεολογία και τα πιστεύω σιταροχώραφα που μπορούν από μόνα τους να «ταΐσουν» τον κόσμο. Βλέπουν το ιδανικό αύριο και επιχειρούν λογικό άλμα προς αυτό. Προσθέστε σ΄ αυτό και ένα ακόμα εγγενές μειονέκτημα: Οι Έλληνες νομίζουμε πως όλος ο κόσμος μας χρωστάει. Μια εθνική νεύρωση κυριαρχεί σε όλη την επικράτεια: Για τα δεινά μας φταίνε πάντα οι άλλοι. Όπου άλλοι βάλτε το δικομματισμό με τους φαύλους πολιτικούς του, τους Αμερικανούς, την Ευρώπη, την τουρκοκρατία και βέβαια τους… αεροψεκασμούς. Στις 6 Μαΐου ο δικομματισμός σχεδόν κατατροπώθηκε. Τις επόμενες μέρες –και μέχρι σήμερα 10/5 που γράφονται αυτές οι σκέψεις– παρακολουθούμε να παίζεται το ίδιο έργο: Πάρε τον παπά. Εκβιασμοί για έξοδο από το Ευρώ, οραματισμοί για μια ανεξάρτητη Ελλάδα, λες και υπάρχει στην υφήλιο πραγματικά ανεξάρτητο κράτος, αλχημείες με τις καταθέσεις, τους Ρώσους, τους Κινέζους, τον τρίτο δρόμο (νάσου και τα φαντάσματα της δεκαετίας του 80), τα επαχθή χρέη. Όλα αυτά σε συνδυασμό με το νέο εθνικό αυτοπροσδιορισμό: Μνημονιακός ή Αντιμνημονιακός. Για μια ακόμα φορά χάνεται το μείζον. Δεν φταίει το Μνημόνιο για τη σημερινή κατάντια. Απλώς επέτεινε την κατάσταση, διότι εξαρχής ήταν λάθος στη συνταγή. ΟΚ αυτό το εμπεδώσαμε. Όπως ζήσαμε στο πετσί μας τις κατάφωρες αδικίες που έγιναν αυτά τα δύο χρόνια. Όμως η κατάσταση δεν θα διορθωθεί ως εκ θαύματος όταν το καταρρίψουμε ωσάν γερμανικό στούκας. Όλα αυτά τα χρόνια ζούσαμε με δανεικά. Όποιος ισχυρίζεται το αντίθετο μάλλον το κάνει επειδή ζούσε σε άλλη χώρα. Συμφωνώ απολύτως ότι πρέπει να πάρουμε νέο δρόμο. Όμως δεν είμαι αφελής μαλάκας να πιστέψω ότι ξαφνικά θα πάρω όσα λεφτά έχασα πίσω, πριν περάσουν πολλά χρόνια και πριν αλλάξει τελείως η νοοτροπία και η παραγωγική δομή της χώρας στην οποία ζω. Εκτός κι αν με ψεκάσουν λίγο ακόμα...