Παρακολουθώ τα πολιτικά πράγματα, αλλά αποφεύγω να γράφω γι’ αυτά σε αυτή τη σελίδα. Θεωρώ την ευθύνη μεγάλη. Και αντίθετα με άλλους, ξέρω ότι δεν έχω το ανάλογο υπόβαθρο. Δεν βρήκα ποτέ χρόνο ή/και διάθεση να διαβάσω Μαρξ. Τον Ρουσσώ, τον Λοκ και τον Άνταμ Σμιθ τους γνωρίζω από σύντομες αναφορές στα σχολικά βιβλία. Και παραδέχομαι ότι έχω κενά στις γνώσεις μου για τη σύγχρονη Iστορία, που δεν μου επιτρέπουν να κάνω χρήσιμες αναδρομές στο παρελθόν και συσχετισμούς άξιους δημόσιας αναφοράς.
Σε γενικές γραμμές, θα έλεγα ότι είμαι ένας απλός άνθρωπος. Όχι απαραίτητα με την καλή έννοια. Ίσως και βαρετός, δηλαδή. Δεν έχω πολλά, αλλά ούτε και παράπονο. Όσο υπάρχει υγεία και μια δουλειά, τα φέρνω βόλτα. Απολαμβάνω τη δουλειά που κάνω τώρα και δεν με πειράζει που μου τρώει πολύ χρόνο. Έχω επίσης κάποια χόμπι. Πάω γήπεδο και τρέχω αγώνες με kart. Είναι και τα κορίτσια στο σπίτι, που ακόμη κι αν η μέρα είχε 48 ώρες, είμαι σίγουρος ότι θα μου έβρισκαν κάτι να κάνω για να μη βαρεθώ στιγμή. Με όλα αυτά, συχνά βυθίζομαι στο μικρόκοσμό μου και χάνω επαφή με το περιβάλλον. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι κρύβομαι κιόλας. Με ενδιαφέρει να μπορώ να ζήσω αξιοπρεπώς την οικογένειά μου, να φροντίζω τους ανθρώπους που αγαπώ και να τους δίνω όση χαρά μπορώ. Κάτι σαν τη Μαίρη Παναγιωταρά στο αντρικό, δηλαδή. Η ελληνική κοινωνία είναι γεμάτη από τύπους σαν εμένα.
Αυτό που απασχολεί εδώ και μήνες τη Μαίρη Παναγιωταρά είναι μια φράση που ακούει συχνά-πυκνά στα κανάλια από δημοσιογράφους αναλυτές με περισπούδαστο ύφος: Στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα.
Επί της αρχής, η Μαίρη Παναγιωταρά συμφωνεί. Έχει την ελευθερία να πιστεύει ό,τι θέλει, να το εκφράζει ελεύθερα και να το υποστηρίζει με την ψήφο της. Το εκλογικό της δικαίωμα δεν είναι κατά βάση δικαίωμα, αλλά υποχρέωση. Η κοινωνία απαιτεί από τη Μαίρη Παναγιωταρά να πάρει θέση. Να σου λοιπόν μπροστά στην κάλπη, με ένα πλήθος επιλογών, αφού όπως είπαμε στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα.
ΠΑΣΟΚ δεν θα ψηφίσει. Γιατί αυτοί μας είπαν ψέματα ότι λεφτά υπάρχουν, αλλά άφησαν το ήδη φουσκωμένο έλλειμμα να γιγαντωθεί και μας έβαλαν στο ΔΝΤ. Μετά υπέγραψαν δύο μνημόνια, αλλά δεν εφάρμοσαν τίποτα θετικό από όσα περιλαμβάνονται σε αυτά. Μόνο κάθετες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις έκαναν, επέβαλαν έκτακτους φόρους και διέλυσαν το πλαίσιο των εργασιακών σχέσεων. Άσε τη Siemens, τα υποβρύχια, τον Άκη και άλλα σκάνδαλα, του πρόσφατου ή μακρινού παρελθόντος.
Νέα Δημοκρατία λοιπόν; Καλά φαίνεται να τα λένε. Τώρα. Πώς έτσι ξαφνικά όμως; Πριν τρία και κάτι χρόνια που ήταν κυβέρνηση, τι έκαναν; Τι απέγινε το σεμνά και ταπεινά; Η επανίδρυση του κράτους; Πώς είναι δυνατόν να μιλούν λες και οι ίδιοι ή το κόμμα τους δεν είχε καμία ανάμιξη στην πολιτική ζωή του τόπου από τη μεταπολίτευση κι εδώ; Τέλος πάντων, οι άνθρωποι αλλάζουν, θα πει κάποιος στη Μαίρη Παναγιωταρά. Μετανιώνουν, αναθεωρούν. Πώς; Με τον Πλεύρη, τον Ανατολάκη και την επιστροφή της Ντόρας;
Ε, τότε… ΣΥΡΙΖΑ. Χρόνια στην απ’ έξω, αυτοί σίγουρα δεν φταίνε για τη σημερινή κρίση. Όμως κάποιες «συνιστώσες» τα λένε λίγο ζόρικα και τρομάζουν τη Μαίρη Παναγιωταρά. «Μην αγχώνεσαι», τη διαβεβαιώνουν άλλοι που καταλαβαίνουν περισσότερα. «Δεν θα τα κάνουν όλα αυτά, έτσι τα λένε, για να τραντάξουν το σύστημα». Ψέματα δηλαδή;
Μετά βγαίνει ο αρχηγός και τα στρογγυλεύει. Θα καταγγείλει το μνημόνιο και όλα σιγά-σιγά θα βρουν το δρόμο τους. Δεν θα χρειαστεί να απολυθεί κανείς από το Δημόσιο. Και σταδιακά θα αποκατασταθούν οι κοινωνικές αδικίες. Θα επιστρέψει μισθούς και συντάξεις. Θα τα μαζέψει από τους πλούσιος με βαριά φορολογία και θα τα μοιράσει στους φτωχούς. Θα πάρει τον έλεγχο των τραπεζών και τότε θα ανοίξουν οι κάνουλες της χρηματοδότησης για την πραγματική οικονομία.
Μια στιγμή όμως. Η Μαίρη Παναγιωταρά δεν είναι ηλίθια. Ξέρει πολύ καλά ότι δεν υπάρχουν εύκολες, ανώδυνες λύσεις. Ότι μόνο ο πατέρας και η μάνα της μπορούσαν να τη συγχωρήσουν χωρίς συνέπειες όταν έκανε μια μαλακία. Κι αυτό μέχρι να φτάσει τα 10-12. Από εκεί και πάνω, όλες τις μαλακίες της ζωής της τις πλήρωσε. Για να πιστέψει η Μαίρη Παναγιωταρά, θέλει να ακούσει την αλήθεια. Ακόμη κι αν είναι σκληρή. Από πολιτικά ψευτονταηλίκια, έτσι σε δουλειά να βρισκόμαστε, έχει χορτάσει. Ακούει πολλούς να παρομοιάζουν τον Τσίπρα με τον Αντρέα και τον ΣΥΡΙΖΑ με το ΠΑΣΟΚ του ’81. Και είναι καλό αυτό;
Σκέφτηκε ακόμη και να ψηφίσει μικρό κόμμα. Αυτό όμως, είναι «θέση»; Ή μήπως η εύκολη λύση; Και πώς διάολο θα σχηματιστεί κυβέρνηση; Και πόσο ακόμη μπορεί να αντέξει η χώρα αυτό το κενό εξουσίας;
Λυπάται που το λέει, αλλά μέσα στο παραβάν η Μαίρη Παναγιωταρά νιώθει εγκλωβισμένη.