Αγαπητέ αναγνώστη,
Κατά πάσα πιθανότητα με διαβάζεις πάνω σε μια ξαπλώστρα. Τα φύλλα του περιοδικού είναι ήδη μισοζαρωμένα από το αλμυρό νερό και μισολιγδωμένα από το αντηλιακό. Ελπίζω να βάζεις αντηλιακό. Το ξέρω πως είσαι άντρας, αλλά είμαι βέβαιος (μόνο και μόνο επειδή διαβάζεις DRIVE) ότι δεν είσαι και μαλάκας.
Απόλαυσε αυτό το, κατασκευασμένο από χαρτομάζα, δεμένο με κόλλα και με διαστάσεις 21,5x28,5 cm περιοδικό. Το πιθανότερο είναι να εκλείψει σε αυτή τη μορφή του σε λίγα χρόνια.
Θα προστεθείς κι εσύ (αν δεν το έχεις κάνει ήδη) σε έναν από τα 15 εκατομμύρια που έχουν ήδη tablet. Εμείς θα έχουμε υποχρεωθεί ν’ αλλάξουμε τρόπο επικοινωνίας, σε καθαρά ηλεκτρονική μορφή. Άντε και ελάχιστες χάρτινες αρχαιολογίες για τους λάτρεις του κλασικού. Θα πρέπει να προσέχεις ιδιαιτέρως μην πάρει άμμο ο σκληρός, όμως η αλληλεπίδραση με τη θεματολογία μας θα είναι άμεση. Θα σχολιάζεις και θα σου απαντάμε σχεδόν real time, θα κάνεις zoom στις ψηφιακές εικόνες και θα βλέπεις ποια μέρα και ώρα πάρθηκαν. Μην ανησυχείς η θεματολογία του Περιοδικού δεν θα έχει αλλάξει. Ούτε και οι κινητήρες εσωτερικής καύσης θα έχουν εκλείψει. Δεν μιλώ για ένα απώτερο μέλλον, την επόμενη πενταετία προσπαθώ να περιγράψω σε αδρές γραμμές.
Άλλωστε, αγαπητέ αναγνώστη, μάλλον είσαι ήδη δικτυωμένος με το smart phone που διαθέτεις. Με το application Foursquare δηλώνεις ανά πάσα στιγμή σε όλο τον πλανήτη που βρίσκεσαι. Ανεβάζεις φωτογραφίες των παιδιών σου στο f/b για να ξέρουν όλοι τι όψη έχουν και πόσο χαριτωμένα είναι. Δηλώνεις καθημερινά τι σκέφτεσαι, αναλύεις με πάθος την ψυχολογική σου κατάσταση, δηλώνεις ευθαρσώς σε όλους τις πολιτικές πεποιθήσεις σου. Έχεις εκατοντάδες φίλους και followers, τιτιβίζεις και διαβάζεις τιτιβίσματα και βρίσκεις χαριτωμένες και φυσιολογικές τις διαφημίσεις που δείχνουν απελπισμένους ανθρώπους, μακριά από τον πολιτισμό του Διαδικτύου. Γράφεις τα «χρόνια πολλά» σε φίλους, που έχεις να τους δεις μήνες και ενημερώνεσαι από τα αντικειμενικά blogs, τα οποία είναι γνωστά για το φιλτράρισμα των ειδήσεων.
Αγαπητέ αναγνώστη, ένα έχω να σου πω. Την έχουμε φάει τη φόλα. Έχουμε πέσει στην παγίδα ανεπιστρεπτί. Ποτέ άλλοτε, σε καμιά περίοδο της Ιστορίας, τόσοι πολλοί άνθρωποι δεν ήμασταν τόσο πρόθυμοι να δημοσιοποιήσουμε προσωπικά δεδομένα. Σου φταίνε οι κάμερες ασφαλείας, αγαπητέ αναγνώστη; Ενοχλείσαι όταν σε παίρνουν τηλέφωνο εταιρείες στις οποίες δεν έχεις δώσει τον αριθμό σου για να σου πουλήσουν;
Νιώθεις αμήχανα όταν σε ρωτά κάποιος ελάχιστα γνωστός πόσο καλός είσαι στο σεξ; Μα γιατί; Όλα αυτά και πολλά άλλα τα έχεις δηλώσει μόνος σου. Έχεις κάνει poke σε γκόμενες (αλήθεια πόσες ελπίδες θα είχες στην αληθινή ζωή αν πήγαινες και σκουντούσες στην πλάτη μια άγνωστη;), έχεις μοιραστεί μύχιες σκέψεις, έχεις δημοσιοποιήσει ότι είσαι σε σχέση με τον τάδε ή τη δείνα.
Με συγχωρείς που σε υποβάλλω στην ταλαιπωρία της σκέψης αυγουστιάτικα. Έχω όμως την πεποίθηση ότι ετούτο το περιοδικό το κάνουν like ψαγμένα τυπάκια. Αυτοί που χρησιμοποιούν την τεχνολογία προς όφελός τους και για την διασκέδασή τους. Αυτοί που γουστάρουν τ’ αυτοκίνητα για τον ίδιο ακριβώς εσωτερικό λόγο. Όχι επειδή θέλουν να δειχτούν, αλλά διότι νιώθουν την αδήριτη ανάγκη ν’ απολαύσουν την τεχνολογία και να τη μετουσιώσουν σε ουσιαστικές προσωπικές εμπειρίες. Εμπειρίες που παίρνουν περισσότερο νόημα να τις συζητάς ένα αυγουστιάτικο υγρό και ζεστό βράδυ με τους κολλητούς γύρω ένα τραπέζι γεμάτο μπύρες κι όχι με δεκάδες «φίλους» που κάνουν like από συνήθεια.