Όταν σηκώθηκα από το κρεβάτι, ένιωσα να κοιτώ τον κόσμο από ψηλά. Ναι, πράγματι, είχα ψηλώσει. Τουλάχιστον 10-15 πόντους. Τα πόδια μου έτρεμαν, δεν το είχα ξανανιώσει αυτό το συναίσθημα. Ήταν άλλωστε η πρώτη μου φορά. Και ήμουν απόλυτα ικανοποιημένος. Καλά, για εκείνη δεν το συζητώ. Δεν ρώτησα καν. Αυτά είναι για τους ανασφαλείς. Εγώ ήμουν σίγουρος. Με τέτοια «απόδοση» θα της είχα μείνει αξέχαστος. Για πάντα. Ντύθηκα στα γρήγορα, της έριξα μια τελευταία ματιά, την είχε μόλις πάρει ο ύπνος. Από την εξάντληση, φαντάστηκα. Άνοιξα την πόρτα και ξαμολύθηκα στους δρόμους θριαμβευτής. Ο θριαμβευτής της Φιλοθέης. Και σίγουρος ότι μόλις θα ξυπνούσε θα έσπαγε τα τηλέφωνα για να βρεθούμε ξανά και ξανά και ξανά...
Τελικά το τηλέφωνο δεν χτύπησε ποτέ. Δεν με ξανάβαλε κρυφά στο δωμάτιό της όταν έβγαιναν οι γονείς της. Έμπλεξε  έμαθα με έναν Ηλία, έναν τύπο που είχε μείνει τόσες φορές στην ίδια τάξη ώστε να είναι ακόμη στο λύκειο στα 23. Τα γράμματα δεν τα έπαιρνε, έπαιρνε όμως τις συμμαθήτριές μας. Προφανώς ως πιο έμπειρος, όλο και κάτι θα έκανε καλύτερα.
Η ιστορία αυτή μου ήρθε στο μυαλό παρακολουθώντας στο διαδίκτυο μια συζήτηση για το ρόλο των περιοδικών αυτοκινήτου γενικώς. Τα περισσότερα σχόλια ήταν από αρνητικά ως υβριστικά και προέβλεπαν το τέλος τους. Κι αυτό είναι το πρώτο παράδοξο. Ότι δηλαδή άνθρωποι που από τα posts τους φαίνεται ότι περνούν τη μισή τους μέρα στα forums των περιοδικών και αγοράζουν -όπως τουλάχιστον λένε- τις εκδόσεις, αμφισβητούν την αξιοπιστία τους και θεωρούν ότι δεν έχουν λόγο ύπαρξης.   
Δεν με ενοχλεί η κριτική, που φυσικά είναι πάντα ευπρόσδεκτη, αλλά εδώ μιλάμε για πλήρη απαξίωση με σχόλια του τύπου «αγοράζω το περιοδικό μόνο για τις μετρήσεις, όλα τα άλλα μπορώ να τα δω και μόνος μου σε ένα test drive». Κάνοντας ένα γύρο στο τετράγωνο ή στην μποτιλιαρισμένη Κηφισίας, με τον υπάλληλο της αντιπροσωπείας στο δεξί κάθισμα. Ένας άλλος εξέφραζε άποψη μετά ζηλευτής παρρησίας για το ποιο είναι το πιο σπορ της κατηγορίας με το αδιάσειστο επιχείρημα «έχω μπει σε όλα στην έκθεση».
Ο λαός λέει ότι οι γνώμες είναι σαν τις... ξέρετε ποιες. Όλοι έχουν από μία. Αυτό όμως που δίνει σε μια γνώμη ειδικό βάρος, που την καθιστά σοβαρή και υπολογίσιμη, είναι η γνώση και η εμπειρία αυτού που την εκφράζει. Μια δοκιμή είναι επένδυση σε χρόνο και χρήμα που περιλαμβάνει πολλές ώρες θεωρίας και εκατοντάδες χιλιόμετρα πράξης. Για να εκφέρεις γνώμη για ένα αυτοκίνητο, πρέπει πρώτα να έχεις οδηγήσει εκατοντάδες ή χιλιάδες άλλα, κάθε λογής. Να κατεβάσεις τα terabytes δεδομένων που έχουν καταγράψει τα μαλακά σου μόρια και να τα αντιπαραβάλεις μεταξύ τους. Να ερμηνεύσεις τα δεδομένα των μετρήσεων και των τεχνικών προδιαγραφών που αναγράφουν τα press kits για να εκφράσεις άποψη, και όχι απλώς να τα αναφέρεις. Εμείς έτσι έχουμε μάθει τη δουλειά και έτσι την εφαρμόζουμε.
Το φλέγον ζήτημα ωστόσο είναι αυτό που εκφράζει η «καταγγελία» ενός άλλου που έγραφε «εγώ δεν παίρνω κανένα, όλοι τα αρπάζουν, μόνο τον Κλάρκσον βλέπω στην τηλεόραση». Ο Βρετανός είναι ο μόνος αδιάφθορος; Αλίμονο... Είναι όμως πιο πειστικός από πολλούς άλλους γιατί έχει τη δύναμη να γελοιοποιεί αυτοκίνητα όπως η Porsche 911, πετώντας την από γερανό ώστε να αποδείξει ότι είναι πολύ γερή, άρα και πολύ βαριά για να είναι πραγματικό σπορ αυτοκίνητο. Τη δύναμη αυτή ωστόσο του την έχει δώσει το κοινό του. Καταλαβαίνω ότι η εμπορική σχέση των εκδοτικών εταιρειών με τις εισαγωγικές των αυτοκινήτων τροφοδοτεί θεωρίες συνωμοσίας και δηλητηριάζει μια άλλη σχέση. Αυτή του μέσου με το κοινό του. Το σύννεφο της αμφιβολίας θα διαλυθεί όταν η δύναμή των αναγνωστών (ή τηλεθεατών, ή ακροατών) εξασφαλίσει στο μέσο οικονομική ανεξαρτησία. Γιατί όπως κάθε σχέση, χρειάζεται και τους δύο για να πετύχει. Η στάση τους προς το παρόν, δείχνει ότι δεν συμμερίζονται την άποψή μου. Τους λόγους εξηγεί το χειμαρρώδες DRIVEN του Ντίνου.

[blockquote]Το σύννεφο της αμφιβολίας θα διαλυθεί όταν η δύναμή των αναγνωστών εξασφαλίσει στο μέσο οικονομική ανεξαρτησία[/blockquote]