Η ζωή συνεχίζεται στην υπέροχη Ελλάδα, τη χώρα όπου όλοι θέλουμε να αλλάξει αρκεί να μην αλλάξουμε τίποτε εμείς. Μαντικές ή καλύτερα προφητικές οι ικανότητες της στήλης τούτης, που «σας τα ’λεγα εγώ» πως η   μουρμούρα θα γίνει φωνή και η φωνή διαδήλωση. Αλίμονο, μην πάρω χαμπάρι κανέναν σας να λοιδορεί τις προφητείες μου διότι με το δεδικασμένο του Γέροντα Παστίτσιου στο πλευρό μου, σας βλέπω να σαπίζετε σε κάνα μπουντρούμι.

Αισίως φτάσαμε στον Οκτώβρη, το μαύρισμά ξεθώριασε ήδη, μα ο καιρός παραμένει καλοκαιρινός. Όχι απλώς συνεχίζει να ζορίζεται το Miata με τις θερμοκρασίες, αλλά με τόση ζέστη εξακολουθούμε να κυκλοφορούμε με τα κοντομάνικα. Όπερ σημαίνει ότι είναι πολύ εύκολο να βρεθούν σε κοινή θέα οι ξασπρισμένες πλέον πατσές μας που επιδέξια καλύπτονταν από την καλοκαιρινή μελαψή μεμβράνη. Αλλά μη βλέπουμε μόνο τα στραβά, η επιστροφή στο λευκό(;) μας δέρμα εγγυάται τουλάχιστον ότι δεν θα μας δείρουν κάνα βράδυ οι βουλευταί της Χρυσής Αυγής. Ή μήπως όχι;

Μια και είπα Mia-ta, μιλούσα με έναν Εγγλέζο συμφορουμίτη που είχε την ευγένεια να αναρωτηθεί πόσο δύσκολο είναι να έχεις ένα αυτοκίνητο στην Ελλάδα. Δεν ήταν βεβαίως δυνατό να του εξηγήσω όλη την ιστορία της αυτοκίνησης στη χώρα μας από τη μεταπολίτευση και ύστερα. Πώς θα μπορούσα σε λίγες λέξεις να του πω για τους φόρους, για τα απαγορευμένα δίλιτρα/μεταχειρισμένα/εισαγωγής, στη συνέχεια τα απελευθερωμένα δίλιτρα/μεταχειρισμένα/εισαγωγής και τελικά για τη μετατροπή τους απλώς σε απαγορευμένους καρπούς. Αρκέστηκα να του πω μόνο πως ένα αυτοκίνητο που αγοράστηκε 7.500 ευρώ το 2006 έχει τώρα πέσει στα 2-3k. Αυτός βέβαια, νοιαζόταν περισσότερο για όσα τον έκαιγαν. Και όταν του εξήγησα ότι πληρώνω 500 ευρώ ασφάλεια το χρόνο, έβαλε τα κλάματα. Βλέπεις, αν είσαι 18χρονος με MΧ-5 στην Αγγλία, ξεκινάς από 1.800 στερλίνες ασφάλιση και πρέπει να δηλώνεις και κάθε αλλαγή ή βελτίωση που κάνεις. Δεν δίστασε λοιπόν καθόλου να μου πει πόσο θα ήθελε να ισχύει και στην Αγγλία ό,τι ισχύει εδώ.

Εγώ από τη μεριά μου βέβαια, ονειρευόμουν ένα καθεστώς Αγγλίας. Να εισάγουμε ό,τι αμάξι θέλουμε, να κάνουμε τις μεταβιβάσεις εν ριπή οφθαλμού βάζοντας μια υπογραφή, να μπορούμε να κάνουμε register (είπαμε, καθεστώς Αγγλίας) και κανένα kit-car άμα λάχει. Ίσως τότε θα είχε λαμπρό μέλλον και το υδρογονοκίνητο όχημα της ομάδας TUC Eco Racing του Πολυτεχνείου Κρήτης, που σύμφωνα με τα ρεπορτάζ «εμποδίζεται από την ελληνική νομοθεσία» να πάρει έγκριση τύπου. Το πιάσατε το υπονοούμενο έτσι; Το «κακό κράτος» δεν επιτρέπει να κυκλοφορήσει το βραβευμένο φορμουλάκι στο δρόμο και κατ’ επέκταση, αφού θεωρητικά θα μπορούσε, να μπει στην παραγωγή. Παραγωγή που βέβαια θα γινόταν εδώ στην Ελλάδα, με τη συνεπακόλουθη δημιουργία υποδομών και θέσεων εργασίας.

Το ποιος θα μπορούσε να δαπανήσει περί τα 10.000 ευρώ, αυτό λέει θα ήταν το κόστος αγοράς, για να πάρει ένα λιλιπούτειο μονοθέσιο κουβούκλιο είναι ένα άλλο θέμα. Το πώς αυτό το κουβούκλιο θα γινόταν πραγματικά ασφαλές για τον επιβάτη του είναι ένα δεύτερο. Το τι όχημα ακριβώς και πόσο αποτελεσματικό θα ήταν, ύστερα από την υποχρεωτική τοποθέτηση, απλών και αυτονόητων στοιχείων, όπως φώτα, αερόσακοι, ζώνες παραμόρφωσης σε περίπτωση σύγκρουσης κι ένα κάρο άλλα, είναι ένα τρίτο θέμα. «Λεπτομέρειες» που δεν αφορούν κανένα λαϊκίστικο ρεπορτάζ που ψάχνει απεγνωσμένα έρεισμα στην φουντωμένη αγανάκτηση του ταλαιπωρημένου αναγνώστη. Τι κι αν είναι ένα λιθαράκι ακόμα στο δρόμο που οδηγεί σε ακραίες αντιδράσεις;

Εδώ δεν ντραπήκανε να γράψουνε για το «χετζ φαντ» των 600 δις που συγκέντρωσαν λέει Έλληνες ομογενείς που αγαπούν την πατρίδα τους, σε μια (ανύπαρκτη) τράπεζα του Καναδά. Ε, μόλις εξαγοραστεί με τα λεφτά αυτά το χρέος, θα μπει και στην παραγωγή το Eco Racer. Βέβαια, τότε δεν θα ψάχνουμε για δουλειές, θα βάζουμε άλλους να τις κάνουν. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία…