Τώρα που έχουμε το 2011 πίσω μας, λέμε ότι το 2012 θα είναι ακόμη χειρότερο. Ωστόσο, με τα τότε δεδομένα, οι προβλέψεις για το ’11 δεν ήταν πολύ καλύτερες. Μαύρο σε όλα τα επίπεδα. Ακόμη χειρότερα: Γκρίζο, θολό. Διότι το μαύρο, το ναδίρ, έχει στην ουσία και μια αύρα αισιοδοξίας. Από εκεί, η μόνη διέξοδος είναι προς τα πάνω. Παρόλα αυτά, κοιτάζοντας πίσω νιώθω γεμάτος.
Σε πρώτο πρόσωπο, απόκτησα θησαυρό, τα κορίτσια μου. Μεγάλη η ευθύνη να φέρεις δυο ζωές στον κόσμο, σ’ αυτόν ειδικά τον κόσμο. Από την άλλη θα ήταν κρίμα να μην άκουγαν όσα όμορφα έχει να τους πει και να τους μάθει η μάνα τους. Άσε με εμένα…
[inset side=left]Αν μας ακούσει κανείς, θα πιστέψει ότι μόλις έχουμε ξυπνήσει από κώμα ετών ή ότι έχουμε πέσει από το φεγγάρι[/inset]Και στο «γραφείο» δεν τα πήγαμε άσχημα. Η ανάλυση του Νίρμπουργκρινγκ στροφή στροφή πίσω από το τιμόνι του R8 V10, το Trophy στο Καρπενήσι, το Abarth 500 στο ράλι Μόντε Κάρλο, η MiTo QV στην πίστα GP του Μονακό, η SLS στις Σέρρες, η M5 στην πίστα Ascari, τα handling test με μικρομεσαία, SUV και μίνι, τα 9 GTI στην ανάβαση Δημητσάνας, οι ειδικές διαδρομές και οι επισκέψεις στα Μέγαρα με 1 M Coupe, RS3 και Lancer Evolution… και πολλά άλλα εντός εκτός και επί τα αυτά. Στιγμές δυνατές, σκηνές από όνειρα, δικά μου, δικά σου και άλλων που έγιναν πραγματικότητα. Σε κάθε περίπτωση, όπως λέει και ο Alfetta, η μηχανή είναι το μέσον και προορισμός η… παρέα. Ο Ντίνος, ο Θανάσης, ο Γαβάνας, ο Αλέξης, ο Κλεάνθης, ο Σβολό, ο Τούντας και οι λοιποί «οτοκαραίοι», και στο βάθος όλοι εσείς.
Και για αύριο; Συνεχίζουμε με κεκτημένη ταχύτητα. Σηκώνουμε τηλέφωνα και έχουμε απαιτήσεις. Από τους εαυτούς μας πρώτα, από τους άλλους μετά. Οργανώνουμε το επόμενο Fight Club, το επόμενο Trophy, καινούργιες αποστολές στο εξωτερικό. Ποιος ξέρει τι θα λένε από την άλλη μεριά του ακουστικού τα στελέχη της «βιομηχανίας» που ουσιαστικά έχει αφανιστεί; Οδηγώ μοτοσικλέτες και τρέχω σε καρτ που πίστευα ότι δεν θα μπορούσα ποτέ γιατί είμαι χοντρός. Βάζουμε με φίλους ρεφενέ τα ρέστα μας και σχεδιάζουμε ταξίδια για να δούμε GP Formula 1, για να οδηγήσουμε στο Νίρμπουργκρινγκ, για να συμμετάσχουμε σε trackdays στις Σέρρες, για να τρέξουμε σε 24ωρο αγώνα καρτ στην Ιταλία.
Μπορεί να μην προλάβουν καν να γίνουν ή να δημοσιευτούν, αν δεν πάει καλά το PSI, αν ρίξουν το Παπαδήμο, αν δεν υπογράψει ο Σαμαράς, αν δεν φύγει ο Γιωργάκης… Ε, και; Αυτούς θα περιμένω για να ζήσω; Ως πότε; Όλοι μας έχουμε χάσει το μισό μας εισόδημα σε σχέση με πέρσι, κάποιοι είναι ήδη ημιαπασχολούμενοι και γενικώς προσεχώς άνεργοι. Αλλά ταξιδεύουμε. Πρώτα από όλα με το νου και τη διάθεση. Αν μας ακούσει κανείς, θα πιστέψει ότι μόλις έχουμε ξυπνήσει από κώμα ετών ή ότι έχουμε πέσει από το φεγγάρι.
Αφέλεια, άγνοια κινδύνου, άρνηση ή αγνή βλακεία; Δεν ξέρω τι απ’ όλα είναι, όμως δεν μπορώ να κάτσω με σταυρωμένα τα χέρια και να περιμένω. Έχω ζήσει τη νύχτα πριν από μια πολύ σοβαρή εγχείρηση με αμφίβολο αποτέλεσμα. Και μετά κάμποσες ακόμη νύχτες, περιμένοντας τα αποτελέσματα μιας βιοψίας. Κι άλλες μετά, για να δω αν η ανάρρωση θα προχωρήσει καλά ή θα πάμε στο plan B. Είναι ατέλειωτη αυτή η αναμονή. Μπορεί να γίνει και δημιουργική.