Με έχει μπερδέψει αυτή η υπόθεση με την πίστα του Αιγινίου με την οποία ασχολήθηκα πρόσφατα. Σαν άνθρωπος που αγαπώ με πάθος τα αυτοκίνητα και τους αγώνες φυσικά και θα ήθελα να είχε γίνει. Σίγουρα όμως, η προσωπική επιθυμία δεν είναι πάντα το πρίσμα κάτω από το οποίο πρέπει να βλέπει κάποιος τα πράγματα.
Σε συζητήσεις στο internet διαβάζω απόψεις τόσο υπέρ όσο και κατά τις πίστας. Το ευχάριστο είναι ότι σχόλια «κατά» μπορείς να βρεις σε αυτοκινητικά ή μοτοσικλετικά fora. Από την άλλη, δεν μπορώ να πω το ίδιο για τα διάφορα περιβαλλοντικά sites και blogs που εξετάζουν το θέμα μονόπλευρα.
[inset side=left]Μαζί με την πίστα του Αιγινίου, η Ελλάδα ίσως έχασε το πρώτο και τελευταίο τρένο για την είσοδό της στο διεθνές στερέωμα του μηχανοκίνητου αθλητισμού[/inset]Αν κάποιος ενδιαφέρεται για την άποψή μου, δυστυχώς δεν την έχω διαμορφώσει ακόμη. Ενώ όπως είπα θα ήθελα πολύ την πίστα, δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω με το μοτοσικλετιστή που γράφει στο bikenet.gr ότι το περιβάλλον και η προστασία του έχει προτεραιότητα έναντι της οποιασδήποτε πίστας. Και ότι τέλος πάντων τα πουλιά ήταν πάντα εκεί. Πολύ πριν πάνε οι μπουλντόζες κι αρχίσουν να σκάβουν για να γίνει η πίστα. Αφού η έκταση ήταν ήδη ενταγμένη στη συνθήκη Ραμσάρ από το 1975 που αυτή τέθηκε σε ισχύ, το έργο δεν θα έπρεπε να είχε ξεκινήσει ποτέ. Οπότε τα διλήμματα για τα οποία σήμερα συζητάμε δεν θα είχαν τεθεί ποτέ.
Παρόλα αυτά, κάποιος παραχώρησε την έκταση. Κάποιος υπέγραψε την άδεια να ξεκινήσουν τα έργα. Και τα έβλεπε να προχωρούν κάθε μέρα. Δεν ήταν μυστικό. Δεν είναι κάτι που θα μπορούσε να γίνει κρυφά μέσα σε μια νύχτα. Κι όμως, κανείς δεν το σταμάτησε.
Επειδή μου αρέσει να κάνω πονηρές σκέψεις, ας υποθέσουμε και το άλλο. Ότι όλο το project στήθηκε με τη λογική των αυθαιρέτων –ας το φτιάξουμε τώρα και βλέπουμε στην πορεία πως θα το νομιμοποιήσουμε. Ότι δηλαδή η πίστα θεμελιώθηκε πάνω σε προσωπικές γνωριμίες και πολιτικές «άκρες» που αρχικά βοήθησαν να παρακαμφθούν τα οικολογικά εμπόδια. Και ότι απλώς ύστερα, με την οικουμενική κυβέρνηση, άλλαξαν τα πράγματα, εφαρμόστηκε ο νόμος και μπήκε φρένο.
Και τι πετύχαμε με αυτό; Αποτρέψαμε μια οικολογική καταστροφή από την οποία κάποιοι θα πλούτιζαν, θα πει κάποιος. Εγώ πάλι είδα με τα μάτια μου ένα φρικτό σκουπιδότοπο που δημιουργήθηκε αφού καταστράφηκε μια σημαντική επένδυση. Από την οποία ναι μεν ίσως πλούτιζε ο επιχειρηματίας, ταυτόχρονα όμως θα έδινε θέσεις εργασίας, προβολή και ανάπτυξη γενικότερα σε μια περιοχή που δεν έχει τίποτα άλλο για να προσελκύσει επισκέπτες. Ρωτήστε τους ξενοδόχους και τους εστιάτορες στις Σέρρες όταν έχει αγώνες και trackdays και θα καταλάβετε. Εκ του αποτελέσματος λοιπόν, τελικά ναι, θα προτιμούσα την όποια καταστροφή στον υγροβιότοπο να την προκαλέσει η πίστα, παρά τα σκουπίδια. Το γεγονός μάλιστα ότι όλη αυτή η οικολογική πρεμούρα ήταν κατευθυνόμενη από μικροπολιτικά συμφέροντα αποδεικνύεται από το γεγονός ότι αμέσως μετά το κλείσιμο του εργοταξίου της πίστας, η περιοχή αφέθηκε στο έλεός της
Μαζί με την πίστα του Αιγινίου, η Ελλάδα ίσως έχασε το πρώτο και τελευταίο τρένο για την είσοδό της στο διεθνές στερέωμα του μηχανοκίνητου αθλητισμού. Πάντα ήμασταν πολύ μικρή αγορά για ένα μεγάλο project όπως μια πίστα Formula 1. Ωστόσο, είχαμε μια μοναδική ευκαιρία κάπου εκεί στα μέσα της δεκαετίας του ’90. Τότε που στη δυτική Ευρώπη είχαν ξεκινήσει να εφαρμόζονται οι πρώτες απαγορεύσεις διαφημίσεων προϊόντων καπνού. Και η δραχμή μας ήταν φθηνή απέναντι στα ισχυρά ευρωπαϊκά νομίσματα.
Το project του Αιγινίου δεν είχε ξεκινήσει με προδιαγραφές F1, αλλά θα μπορούσε να αναβαθμιστεί. Αν είχε γίνει τότε η πίστα, είκοσι μόλις λεπτά από τη Θεσσαλονίκη με τα πανεπιστημιακά νοσοκομεία, το διεθνές αεροδρόμιο και τα εκατοντάδες ξενοδοχεία, αυτή της Κωνσταντινούπολης ίσως να μην είχε φτιαχτεί ποτέ.
Τώρα πια δεν έχει νόημα να μιλάμε για πίστα διεθνών προδιαγραφών. Ούτε να γκρινιάζουμε για το Ελληνικό και το τι θα γίνει τελικά εκεί μέσα. Στο κάτω κάτω, αν ήταν να επιστραφούν στον πατέρα μου η 13η και η 14η σύνταξη των €570 θα έλεγα ας πάει στο διάολο κι ακόμη παραπέρα.