Η προετοιμασία ξεκινά μέρες πριν, εβδομάδες. Δηλαδή μπορεί και να μη σταματάει καθόλου, αφού μήνες τώρα, όταν ακουμπάω το κεφάλι μου στο μαξιλάρι, μια σκέψη τριγυρίζει στο μυαλό μου και δεν με αφήνει να κοιμηθώ. Τουλάχιστον σπρώχνει έξω το γκρίζο, τις έγνοιες για τα λεφτά, τις ανασφάλειες για τις δουλειές… Μήπως φρενάρω νωρίς στην Κ12; Μήπως το παρακάνω και μπαίνω με πολλά στο «σκύλο»; Έτσι λέμε οι «μυημένοι» τις δύο πρώτες στροφές του Speedpark, στον Ασπρόπυργο. Γιατί κάποτε εκεί κάτω ήταν το σπιτάκι του 4ποδου φύλακα της πίστας. Κλείνω τα μάτια, φαντάζομαι τις γραμμές, σημαδεύω τα φρένα, αποστασιοποιούμαι και βλέπω από ψηλά το καινούργιο μου άσπρο κράνος να γυρίζει με τις ώρες ψάχνοντας μικρές λεπτομέρειες. Λίγα εκατοστά, χρόνου και χώρου. Μαζί πάνε αυτά.

Την ημέρα του αγώνα μένω σχεδόν νηστικός. Το στομάχι μου δεν μπορεί να φέρει τίποτα βόλτα με τόσο σφίξιμο. Πάω από νωρίς στην πίστα, μιλάω με το Γιώργο και το Μάρκο, εγκλιματίζομαι στο χώρο, γελάω, ηρεμώ. Παρατηρώ άλλους που γυρίζουν, εστιάζω σε αυτούς που φαίνεται ότι ξέρουν, αλλά και σ’ αυτούς που φαίνεται ότι κάνουν λάθη. Πιάνω την κουβέντα, ρωτάω. Από όλους μπορεί να πάρεις κάτι. Από τον πιο αργό ως τον ταχύτερο. Λίγο πριν αρχίσει η επίσημη διαδικασία, μπαίνω για ένα τελευταίο δεκάλεπτο ελεύθερων δοκιμών. Κι ας ξέρω πλέον καλά την πίστα και τη συμπεριφορά του καρτ, μετά από ένα εξάμηνο εμπλοκής. Δεν έχει σημασία. Άλλωστε, αυτοί που πραγματικά ξέρουν αντιλαμβάνονται πόσο μπορεί να επηρεαστεί η οδική συμπεριφορά από μερικούς βαθμούς θερμοκρασία πάνω κάτω, από την υγρασία, από τη σκόνη που έχει κάτσει στην πίστα, από τη γόμα που έχει στρωθεί ή ξεπλυθεί από μια βροχή την προηγούμενη νύχτα.

Να κοιτάς μέσα σου όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά και, κυρίως, να κοιτάς χαμηλά όταν τελικά τα πράγματα πάνε καλά. Όποιος δεν έχει βρέξει κώλο, χαμογελά ειρωνικά, απαξιωτικά. «Σιγά το πράγμα…». Αλίμονο. Ας κοπιάσει… Όσο κι αν δεν φαίνεται, αυτό το μικρό χωροδικτύωμα με τα 10 άλογα είναι απαιτητικό. Γίνεται απαιτητικό όπως κάθε μηχάνημα σε ρυθμό αγώνα, σε όποιο επίπεδο. Η ζωή εκεί κάτω δεν είναι καθόλου εύκολη. Ειδικά αν έχεις φτάσει από τα 25 στη μέση των πρώτων «…άντα» καθιστός. Από το γραφείο στο αυτοκίνητο, κι από τον καναπέ στο κρεβάτι… Δεν βολεύεσαι, ιδρώνεις, νιώθεις ανίσχυρος, εκτεθειμένος. Δεν μπορείς να κρυφτείς στον καπνό των πίσω ελαστικών, όπως θα έκανες αν είχες ΤΟ γκάζι. Εδώ μιλάει η αναλογία kg/PS. Εδώ φαίνονται όλα. Εδώ πληρώνονται όλα. Μπορείς να τα παρατήσεις και να αρχίσεις την γκρίνια. Φταίει το καρτ, τα λάστιχα, το μοτέρ, ο ανάδρομος Ερμής. Μπορείς και να γίνεις καλύτερος οδηγός και κυρίως καλύτερος άνθρωπος, αφού φας το πρώτο χαστούκι στο φουσκωμένο εγώ και συνειδητοποιήσεις ότι μπορεί να ξέρεις πολλά, όχι όμως όλα. Οπότε πάμε από την αρχή. Πρώτα από όλα, θα μάθεις να χάνεις. Μετά να βάζεις στόχους. Φιλόδοξους αλλά εφικτούς. Και βήμα βήμα να ανεβάζεις τον πήχη. Να επιμένεις. Να προσπαθείς με πείσμα, σκληρά, όσο να μπορείς να κοιτάξεις στα μάτια τους συναθλητές σου. Δηλαδή τίμια. Να έχεις υπομονή, να δουλεύεις το μυαλό περισσότερο και μετά χέρια και πόδια. Να κοιτάς μέσα σου όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά και, κυρίως, να κοιτάς χαμηλά όταν τελικά τα πράγματα πάνε καλά. Στο τέλος θα έχεις κερδίσει πολύ περισσότερα από μερικά δέκατα κι ένα τσιγκάκι για τη βιβλιοθήκη.
Ίσως να άργησα λίγο, αλλά πάλι, ποτέ δεν είναι αργά.

Μιχάλης Γεωργιάδης