Μια περίεργη σιωπή σκέπασε την Ελλάδα το βράδυ τον εκλογών. Μια παγωµάρα από τις επτά το απόγευµα που βγήκαν τα αποτελέσµατα των πρώτων exit polls, κι ας ήταν Μάης µήνας στα ντουζένια του.
Οι δρόµοι έρηµοι. Για κόρνες και σηµαίες ούτε λόγος. Εντάξει αυτά έχουν ξεπεραστεί από καιρό. Αλλά και οι άνθρωποι που βάδιζαν στο δρόµο µιλούσαν χαµηλόφωνα, σχεδόν συνωµοτικά.
Βουβαµάρα και στα κανάλια. Αµηχανία. Με εξαίρεση τον Βενιζέλο και τον Καρατζαφέρη που καταποντίστηκαν, οι υπόλοιποι δεν ήξεραν αν έχασαν ή αν κέρδισαν, αν έπρεπε να στεναχωρηθούν ή να γελάσουν. Ο Σαµαράς ήρθε πρώτος αλλά κατάφερε όντας αντιπολίτευση αυτού του ΠΑΣΟΚ να χάσει 14 ποσοστιαίες µονάδες. Και η Αριστερά, βρέθηκε µπροστά στον χειρότερο εφιάλτη της. Στο ενδεχόµενο να κυβερνήσει. Και σαν να µην έφταναν όλα αυτά, µπήκε και η Χρυσή Αυγή στη Βουλή.
Θυµήθηκα κάποτε που πήγαινα µε τους γονείς µου σε σπίτια φίλων για αποτελέσµατα εκλογών. Με φαγητά, ποτά και τηλεόραση στη βεράντα αν ήταν τέτοια εποχή. Όπως τα καλοκαίρια των Μουντιάλ. Αν και ο πατέρας µου δεν είχε κολλήµατα,  η παρέα είχε οµοιογενή σύνθεση προς αποφυγή παρεξηγήσεων. Καµιά φορά τύχαινε και κανείς από τους άλλους, αργά ή γρήγορα κάτι θα έλεγε, άναβε η σπίθα αλλά πέταγαν έναν Διονυσίου στο πικ απ και ηρεµούσαν τα πνεύµατα.
Από κάτω χαλούσε ο κόσµος. Κόρνες, αφίσες, σηµαίες, τραγούδια, συνθήµατα… Φανατισµός και προσωπολατρεία. Ο Αντρέας στις δόξες του, µε µια ατάκα να κάνει ένα εκατοµµύριο κόσµο να παραληρεί στο Σύνταγµα. Ήταν η εποχή των πακέτων Ντελόρ, το χρήµα της ΕΟΚ µε την ένταξη στην οποία ήταν κάθετα αντίθετος κινούσε τη σοσιαλιστική µηχανή και η ζωή κυλούσε όµορφα.
Μεγαλώνοντας δεν µπορώ να πω ότι ήµουν πολιτικοποιηµένος. Αλλά είχα ένα συµµαθητή, λίγο µεγαλύτερο, µετεξεταστέο, µε δίπλωµα οδήγησης κι αυτοκίνητο, µπλεγµένο στην ΟΝΝΕΔ. Στο Π. Ψυχικό που µεγάλωσα και πήγα σχολείο, αυτή ήταν τότε η µόνη δραστήρια κοµµατική νεολαία. Και εντελώς µεταξύ µας είχε µαζέψει όλα τα «δεκάρια» του Αρσακείου. Οπότε κάποια στιγµή βρέθηκα µε µια γαλάζια κονκάρδα στο στήθος, παραµονές των εκλογών του ’93. Μην κοροϊδεύετε. Όλοι κάποια στιγµή έχουµε κάνει στη ζωή µας κάτι για το οποίο ντρεπόµαστε αργότερα. Πήγαινα για την παρέα. Κατεβαίναµε στο Φάρο, στην Κηφισίας. Αράζαµε σε ένα κιόσκι, κουβεντιάζαµε, ακούγαµε µουσική, πίναµε καφέδες και µπίρες και χαζεύαµε αυτοκίνητα. Αυτή ήταν η πολιτική µου δράση.
Πολλά βράδια, κατά τις 12, εµφανιζόταν στο κιόσκι µια µαύρη Alfa Romeo 164 Turbo Benzina. Δεν πλησίαζε πολύ. Κατέβαινε ένα αρχοντόπουλο µοσχαναθρεµµένο, κι άλλαζε δυο κουβέντες γρήγορες µε έναν τύπο που το έπαιζε αρχηγός στην όλη φάση. Εκείνος φώναζε δυο τρία πρωτοπαλίκαρα, ανάµεσά τους καµιά φορά κι ο δικός µου, τους έδινε οδηγίες κι έµπαιναν στο πίσω κάθισµα. Το αυτοκίνητο φαινόταν να γονατίζει από το βάρος, παρόλα αυτά η µοτερούκλα έκαιγε τα λάστιχα µέχρι και την 3η σε µια επίδειξη πρωτόγνωρης µέχρι τότε για µένα δύναµης. Την είχα ερωτευτεί, την έβλεπα στον ύπνο µου, είχα τον ήχο του V6 ανακατεµένο µε το σφύριγµα της τουρµπίνας και το στρίγγλισµα των ελαστικών συνέχεια στα αυτιά µου.
Ένα βράδυ, ανεβαίνοντας Κηφισιά µε το τελευταίο δροµολόγιο του 550, βλέπω τη µαύρη 164 δίπλα µου στο φανάρι του κολλεγίου µε πράσινες αφίσες κολληµένες στα τζάµια. Δεν µπορεί, θα έκανα λάθος. Στο φανάρι του Υγεία τη βλέπω ξανά. Είναι αυτή, σίγουρα. Έξω από το κτήµα Συγγρού την συναντώ για τρίτη και τελευταία φορά στη ζωή µου. Κάθετα στη δεξιά λωρίδα, να κλείνει το δρόµο ενός άλλου αυτοκινήτου µε πράσινες σηµαίες. Μόλις είχαν ανοίξει οι πόρτες και τα πρωτοπαλίκαρα πήδαγαν έξω, προφανώς όχι για να προσφέρουν µπισκότα και τσάι στην παρέα του άλλου αυτοκινήτου. Το βράδυ εκείνο τέλειωσε η όποια ενασχόληση µου µε τις κοµµατικές οργανώσεις. Και µάλιστα, χωρίς να έχω βγάλει αρσακειάδα γκόµενα. Και άρχισε η διαδικασία της ουσιαστικής πολιτικοποίησης.
Σήµερα το µοσχαναθρεµµένο αρχοντόπουλο είναι σηµαίνον πρόσωπο της πολιτικής σκηνής όπως έχει διαµορφωθεί µετά και τις πρόσφατες εκλογές. Δηλώνει πατριώτης και απειλεί να σώσει την Ελλάδα. Βοήθειά µας.
Το βράδυ εκείνο τέλειωσε η όποια ενασχόλησή μου με τις κομματικές οργανώσεις χωρίς να έχω βγάλει αρσακειάδα γκόμενα. Και άρχισε η διαδικασία της ουσιαστικής πολιτικοποίησης