«Τρέφω μεγάλο σεβασμό για τους Κορεάτες. Η θέλησή τους να αφομοιώσουν τις ιδέες και να καλύψουν την απόσταση από την κορυφή είναι εκπληκτική». Αυτά μου τα έλεγε ο πολύς Πέτερ Σράϊερ, ο άνθρωπος που υπήρξε υπεύθυνος για τη γέννηση αυτοκινήτων όπως το πρώτο Audi TT.
Σήμερα είναι υπεύθυνος σχεδιασμού της Kia Motors και απ’ ό,τι φαίνεται διόλου δεν το έχει μετανιώσει.
Οι Κορεάτες είναι μια sui generis περίπτωση που την έχουμε αντιληφθεί και μελετήσει ελάχιστα σε σχέση με τους Ιάπωνες. Θα μπορούσαν να αποτελέσουν κάποιο είδος προτύπου για εμάς τους Έλληνες, αν δεν ήμασταν τόσο βαθιά αρνητικά προκατειλημμένοι απέναντι στη σκληρή δουλειά, στην υπομονή και στον προγραμματισμό. Ξέρετε, έχουν σκοτωθεί Έλληνες στρατιώτες για την ελευθερία των (νότιο) Κορεατών. Και μην αρχίσουμε τώρα τα ίδια κομπλεξικά, ότι συρθήκαμε εκεί από τους Αμερικανούς οι οποίοι παρενέβησαν βάναυσα στα εσωτερικά ξένου κράτους. Ναι συρθήκαμε όπως θα συρόταν κάθε κράτος που εξαρτά την ύπαρξή του από ένα άλλο (το Σχέδιο Μάρσαλ βρισκόταν τότε στην κορύφωσή του) και ναι καλά έκαναν σ’ εκείνη την περίπτωση οι Αμερικανοί. Διαφορετικά τώρα εγώ δεν θα έγραφα για την κορεατική αυτοκινητοβιομηχανία και οι ίδιοι θα μοιράζονταν τη μοίρα με τους Βόρειους, οι οποίοι λιμοκτονούν κάτω από το πιο αναχρονιστικό και καταπιεστικό καθεστώς του κόσμου.
Είδες λοιπόν τι συνειρμούς μπορεί να σου πυροδοτήσει ένα αυτοκίνητο όπως το Kia Rio; Ένα από τα καλύτερα σουπερμίνι που έχω οδηγήσει τον τελευταίο καιρό, με τιμή που θα μπορούσε άνετα να δικαιολογήσει ένα δυο χιλιάρικα πάνω. Το προηγούμενο Rio ήταν ένα αστείο. Το ίδιο και τα Kia της δεκαετίας του ’90. Ακόμα και τότε βέβαια, όποιος ήθελε να δει πέρα από τη δυτική ανασηκωμένη μύτη του, θα το έπιανε το μήνυμα. Οι Κορεάτες βελτίωναν το προϊόν τους χρόνο με το χρόνο. Τόσο η Hyundai όσο και η Kia. Έφερναν τεχνογνωσία, άκουγαν την κριτική, είχαν πλάνο, αξιοποιούσαν τις ξένες επενδύσεις, δούλευαν μεθοδικά. Ό,τι ακριβώς δεν έκανε η ελληνική κοινωνία και οικονομία.
Δεν θα ξεχάσω όταν πριν από κάμποσα χρόνια, σε μια παρουσίαση της Hyundai παραπονέθηκα στον επικεφαλής εξέλιξης ότι ο συμπλέκτης είναι αδύναμος και κάποιες φορές πατινάρει. Μου ζήτησε να τον πάω βόλτα με τρία διαφορετικά αυτοκίνητα και να του εξηγήσω τι εννοούσα. Με άκουσε με προσοχή, εμένα ένα νέο τότε συντάκτη από μια μικρή αγορά. Κάποια άλλη φορά μιλούσα με έναν μηχανικό της Kia. Η κουβέντα ήρθε στις δεκάδες παραγγελίες που έκαναν Έλληνες εφοπλιστές στα ναυπηγία της Κορέας και ο άνθρωπος πραγματικά απορούσε γιατί η χώρα με το μεγαλύτερο εμπορικό στόλο στον κόσμο δεν έχει ναυπηγία της προκοπής. Τι να του πεις...
Θα μπορούσαμε να είμαστε Κορέα; Ας είχαμε τα κουράγια και την αντοχή να γίνουμε το 50%. Ας είχαμε τη διορατικότητα και την ταπεινοφροσύνη να δεχτούμε μαθήματα από τέτοιους λαούς, αντί να κοροϊδεύουμε τα «σπασικλάκια».
Πολύ πιο σκληρό όμως μάθημα διαβλέπω να μας διδάσκουν οι γείτονές μας Τούρκοι. Αυτούς που μέχρι πριν από λίγα χρόνια νιώθαμε πως «είχαμε». Λοιπόν αγαπητοί, η Τουρκία ήταν το 2010 ο έβδομος μεγαλύτερος κατασκευαστής αυτοκινήτων στην Ευρώπη με 1.124.982 οχήματα να βγαίνουν από τις μονάδες διάφορων εταιρειών, όπως η Toyota, η Honda, η Nissan ακόμα και η Land Rover. Κάποτε βλέπαμε στις παρουσιάσεις 15 Έλληνες δημοσιογράφους και 2-3 Τούρκους. Σήμερα η αναλογία αντιστρέφεται. Μαγκιά τους. Εμείς τι κάνουμε;