«Με χαρά σας προσκαλούμε στην παρουσίαση και οδήγηση του Mercedes Vito E-Cell και του ανανεωμένου ηλεκτρικού Smart ForTwo στις 19 και στις 26 Ιουλίου…»
Ο χορός των ηλεκτρικών έχει αρχίσει για τα καλά. Το αμερικάνικο Tesla Roadster πωλείται εδώ και δυόμισι χρόνια, προ μηνών διατέθηκε στην αγορά το Mitsubishi i-MIEV, ακολουθεί τώρα το Nissan Leaf –το πρώτο «κανονικό» ηλεκτρικό μαζικής παραγωγής– ενώ έπονται αντίστοιχα μοντέλα από τη Renault, τη VW, τη Mini και άλλους. Μέχρι και ηλεκτρική Mercedes SLS E-Cell με 534 PS ετοιμάζεται.
Κρίνοντας από τον καταιγισμό των νέων ηλεκτρικών αυτοκινήτων και δίνοντας βάση σε όσα δηλώνουν οι ανά τον κόσμο πολιτικοί, θα ήμασταν σίγουροι πως μπαίνουμε σε μια νέα εποχή. Ότι έχει ήδη προχωρήσει η αντίστροφη μέτρηση για το αυτοκίνητο όπως το ξέρουμε. Είναι πράγματι έτσι;
Ένα θα σας πω και θα καταλάβετε: Ότι το 1908, η αμερικάνικη Anderson Carriage Company διέθετε κανονικά στην αγορά το ηλεκτρικό μπαταρίας Detroit Electric, που είχε αυτονομία 140 km αλλά μπορούσε να φτάσει και τα 160 km σύμφωνα με τη σχετική διαφήμιση. Ποια είναι η αυτονομία των σημερινών ηλεκτρικών μπαταρίας; Ουσιαστικά η ίδια! Πάνω από ένας αιώνας έχει περάσει και η τεχνολογία κάνει βήμα σημειωτόν…
Για να δείτε τι σημαίνει αυτό στην πράξη, θα σας πω ότι οι συνεργάτες μας του βρετανικού Autocar επιχείρησαν να ταξιδέψουν με το ηλεκτρικό Mini E από το Μπράιτον της Αγγλίας μέχρι τη Γλασκόβη της Σκοτίας. Και ξέρετε πόσο τους πήρε για να καλύψουν αυτή τη διαδρομή των 930 km; Εβδομήντα τέσσερις ώρες! Που αντιστοιχεί σε μια μέση ταχύτητα 12,6 km/h! Ούτε με ποδήλατο να πήγαιναν…
Γιατί τέτοια καθυστέρηση; Διότι η αυτονομία των σημερινών μπαταριών είναι μικρή, η επαναφόρτιση από το δίκτυο πόλης πολύ αργή και οι δημόσιοι ρευματοδότες ταχείας φόρτισης ελάχιστοι (στη Μ. Βρετανία – ανύπαρκτοι εδώ). Αλλά δεν είναι μόνο η καθυστέρηση. Το χειρότερο είναι το άγχος κι η ανασφάλεια. Θα φτάσω ή θα μείνω από ρεύμα; Είναι σαν να ταξιδεύεις στην Εγνατία σε μέρες απεργίας των βενζινοπωλών.
Ξέρω τι θα πουν μερικοί: ότι τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα μπαταρίας είναι ουσιαστικά για την πόλη. Και ότι το 1910 ένα Ford Model T δεν μπορούσε να βγει πολύ έξω από το Ντιτρόιτ γιατί δεν υπήρχε ακόμα δίκτυο διανομής καυσίμων. Οκέι, σύμφωνοι: Κάποτε θα αναπτυχθεί δίκτυο γρήγορου ανεφοδιασμού σε ρεύμα. Μέχρι τότε όμως –ή μέχρι να γίνει το άλμα που χρειάζεται στην τεχνολογία των μπαταριών, όπως λέει και ο CEO της Honda, Τακανόμπου Ίτο– τα αμιγώς ηλεκτρικά αυτοκίνητα δεν μπορούν να αποτελέσουν τη λύση για τις μετακινήσεις μας.
Θα αργήσει να επιτευχθεί αυτό το τεχνολογικό άλμα; Ίσως όχι τόσο πολύ, αφού πάνω στο πρόβλημα έχουν σκύψει στρατιές μηχανικών. Στις 9 Σεπτεμβρίου 2009, εννέα μεγάλοι κατασκευαστές (Daimler, Ford, General Motors, Honda, Hyundai, Kia, Nissan, Renault και Toyota) υπέγραψαν μιαν επιστολή προθέσεων που έλεγε: «Περιμένουμε με βεβαιότητα ότι από το 2015 και μετά, ένας αρκετά σημαντικός αριθμός ηλεκτρικών αυτοκινήτων με ενεργειακές κυψέλες θα διατεθούν στην αγορά». Πράγμα που προϋποθέτει και σημαντικές εξελίξεις στην τεχνολογία των μπαταριών.
Μήπως τότε τα F-Cell αυτοκίνητα είναι η λύση για το εγγύς μέλλον; Όχι, γιατί κι εδώ χρειάζονται τεχνολογικά άλματα, στην αξιοπιστία, τη μακροβιότητα και τη μείωση του κόστους των ενεργειακών κυψελών. Όπως χρειάζεται και η ανάπτυξη –από το μηδέν σχεδόν– ενός δικτύου ανεφοδιασμού σε υδρογόνο. Χώρια που το υδρογόνο, όπως άλλωστε και το ρεύμα των ηλεκτρικών, θα πρέπει να παράγεται από ανανεώσιμες πηγές ώστε να έχουμε την επιδιωκόμενη ευεργετική επίδραση στο περιβάλλον.
Τα ηλεκτρικά και τα υδρογονοκίνητα, λοιπόν, δεν είναι η λύση του αύριο όπως θέλουν να μας πείσουν. Μεθαύριο και βλέπουμε. Έως τότε, μια μεταβατική λύση θα είναι τα επαναφορτιζόμενα υβριδικά (όπως το Prius plug-in) και τα ηλεκτρικά με «επιμηκυντή αυτονομίας» (τύπου Chevrolet Volt). Μ’ άλλα λόγια, ο παλιός μας φίλος ο κινητήρας εσωτερικής καύσης θα συνεχίσει να μας συντροφεύει για κάμποσα χρόνια ακόμα.