Γκρινιάζουμε που τα αυτοκίνητα, με τα χρόνια, γίνονται όλο και μεγαλύτερα, όλο και βαρύτερα. Έχει γίνει σχεδόν κλισέ το παράδειγμα του VW Golf, που από 3,8 μέτρα και 750 κιλά στο ντεμπούτο του, έχει φτάσει σήμερα τα 4,2 μέτρα και τα 1.250 κιλά, παίρνοντας 40 πόντους και μισό τόνο. Και η Φυσική λέει ξεκάθαρα πως οι διαστάσεις και το βάρος δεν ευνοούν την ευελιξία, το κράτημα και βέβαια την οικονομία.

Αν πάμε στα αυτοκίνητα πόλης, οι διαφορές είναι εξίσου μεγάλες και οι επιπτώσεις ακόμα μεγαλύτερες αφού το μέγεθος επηρεάζει τη δυνατότητα ελιγμών και το παρκάρισμα. Πάρτε για παράδειγμα τα FIAT του προχτές και του σήμερα: Τη δεκαετία του ’70, «ο φίλος της πόλης» –που έλεγε κι η διαφήμιση– ήταν το 126 Personal. Σήμερα το αντίστοιχό του είναι το Panda TwinAir, που έχει κι αυτό δικύλινδρο κινητήρα. Οι διαφορές μεταξύ τους; 52,4 εκατοστά σε μήκος και 450 κιλά σε βάρος. Να το πούμε και ποσοστιαία; Μια αύξηση κατά 17% και… 75% αντίστοιχα! Σίγουρα το Panda (που είναι και 26,1 cm φαρδύτερο) δεν μπορεί να ελιχθεί και να παρκάρει το ίδιο εύκολα με τον πρόγονό του – κι ας έχει ηλεκτρικό τιμόνι και παρκοραντάρ.
[inset side=left]Με το 126, πρώτη φορά συνειδητοποίησα πόσες ανηφόρες έχει η εθνική μέχρι την Πάτρα[/inset]Παρά το επιπλέον βάρος του όμως, είναι ίσως και πιο οικονομικό. Τρεισήμιση δεκαετίες είναι αυτές και η τεχνολογία είναι φυσικό να έχει κάνει άλματα. Άλματα, που έχουν δώσει επίσης στα σημερινά μίνι ασφάλεια, οδική συμπεριφορά και άνεση σε εντελώς άλλο επίπεδο.
Μη βλέπετε όμως τους παραπάνω τομείς ξεχωριστά. Αν δούμε το πράγμα συνολικά, η πρόοδος μετράει περισσότερο διότι δίνει στα σημερινά μοντέλα «πόλης» σημαντικές δυνατότητες κίνησης… εκτός των τειχών. Για προσπαθήστε να φανταστείτε ένα FIAT 126P, με τα 24 άλογά του, να ταξιδεύει στην εθνική με 4 επιβάτες και τα μπαγκάζια τους. Φανταστείτε το σε ορεινή ανάβαση, αλλά και σε γλιστερή κατάβαση, με την πισωμήχανη διάταξή του, τους αιωρούμενους άξονες, τα 125άρια λάστιχα και τα ταμπούρα μπρος-πίσω. Φανταστείτε τη «χάρτινη» δομή του, δεν λέω σε σύγκρουση –μακριά από ’μας…– αλλά σε χωματόδρομο. Κι αν η φαντασία σας οργιάζει, φτιάξτε και μια εικόνα του να στρίβει σε πίστα αγώνων!
Αν η φαντασία σας δεν σας βοηθάει, πάντως, θα σας πω εγώ που είχα στο ενεργητικό μου πολλά χιλιόμετρα με το 126Ρ της μάνας μου. Όλα σχεδόν τα είχα κάνει εντός Αθηνών ή έστω Αττικής, όμως μία φορά αναγκάστηκα να πάω στη Λευκάδα γιατί δεν είχα άλλο μέσο. Και παρότι ήμουν μόνος μου (άρα ελαφρύς), τα είδα όλα. Όσοι κάνουν ποδήλατο θα ξέρουν καλά αυτή την αίσθηση του να ανακαλύπτεις ότι ο δρόμος ανηφορίζει εκεί που θα ορκιζόσουν πως είναι ίσωμα. Πρώτη φορά συνειδητοποίησα τότε πόσες ανηφόρες έχει η εθνική μέχρι την Πάτρα. Εκεί που πήγαινα με 110, η ταχύτητα έπεφτε αιφνιδιαστικά στα 70 και ζουμ από δίπλα οι νταλίκες που μόλις είχα προσπεράσει. Χώρια που με έπαιρνε κι ο αέρας και σάρωνα δύο λωρίδες. Κι ευτυχώς που δεν έβρεχε στις στροφές της Βόνιτσας και του Ακτίου, διότι ήξερα από πρώτο χέρι πόσο εύκολα γύριζε το 126 (έκανα «πλατείες» με 30!) και πόσο ευκολότερα έφευγε ευθεία στα φρένα… Μετά από αυτό το ταξίδι είπα «ποτέ πια».
Ίσως μου υποδείξουν κάποιοι πως στην Πολωνία ολόκληρες οικογένειες ταξίδευαν με 126 κι ένα χαβαλέ πράγματα στη σχάρα της σκεπής. Ναι, αλλά ήταν άλλες εποχές με άλλα καθεστώτα. Σήμερα οι Πολωνοί έχουν Panda και γυρίζουν όλη την Ευρώπη.
Την ιδέα για το Mini-car Trophy αυτού του τεύχους μου την ενέπνευσε ένα άρθρο που είχε δημοσιεύσει προς καιρού το «αδελφό» μας περιοδικό ΜΟΤΟ, όπου είχαν πάει με δύο παπιά στη Λίμνη Πλαστήρα και είχαν κάνει μέχρι και… εντούρο. Εμείς προχωρήσαμε την ιδέα ένα βήμα παραπέρα, ξέροντας ενδόμυχα πως τα δικά μας, τετράτροχα «παπιά» θα τα έβγαζαν πέρα με άνεση.
Όχι μόνο μας επιβεβαίωσαν, αλλά και μας εξέπληξαν ευχάριστα.