Η Ελλάδα ζει έναν ιδιότυπο εμφύλιο. Δεν είναι η πρώτη φορά που η κοινωνία έχει τόσο αντίρροπες τάσεις. Στις αρχές του προηγούμενου αιώνα είχαμε ζήσει τον Μεγάλο Διχασμό. Στα μέσα του, έναν αιματηρό αδελφοκτόνο πόλεμο. Και οι δύο περιπτώσεις είχαν ιδεολογικό και πολιτικό υπόβαθρο. Και στις δύο περιπτώσεις οι επιπτώσεις για την κοινωνία ήταν βαρύτατες. Στην πρώτη οδηγηθήκαμε στη Μικρασιατική Καταστροφή. Η δεύτερη έφερε εξορίες, κοινωνικούς αποκλεισμούς, Χούντα και στο τέλος της διαδρομής την εισβολή στην Κύπρο. Αυτή τη φορά, θεωρητικά τα αίτια είναι οικονομικά.
Θεωρώ πως αν το ψάξουμε λίγο, όχι, τελικά δεν είναι. Η κατάρρευση της οικονομίας είναι αφορμή.
Στην ουσία του προβλήματος κρύβεται ένας ανηλεής αγώνας δύο κομματιών της ελληνικής κοινωνίας. Ένας αγώνας που δεν έχει σαφές ιδεολογικό υπόβαθρο τύπου «αριστερά-δεξιά». Πρόκειται για μάχη χαρακωμάτων ανάμεσα στο κομμάτι εκείνο της ελληνικής κοινωνίας που θέλει να μετεξελιχθεί σε κοινωνία των πολιτών, με διαφάνεια, άμεση πρόσβαση και έλεγχο στα κέντρα εξουσίας και ίσες ευκαιρίες για εξέλιξη, και στους «άλλους». Μια γενιά ανθρώπων που εξέθρεψε το κράτος, τους υπέθαλψε και γιγάντωσε κάθε λογική και παράλογη απαίτηση. Είναι οι ομάδες εκείνες που έμαθαν στον εύκολο πλουτισμό, την άμεση ικανοποίηση όλων των «δίκαιων» αιτημάτων τους. Ως ανταμοιβή στήριζαν τις κυβερνήσεις του δικομματισμού. Προσέξτε τώρα ποιο ήταν το κόλπο. Όλο το πολιτικό «προσωπικό» (κανονικά κανένας πολιτικός δεν θα έπρεπε να θεωρείται κάτι αντίστοιχο του δημόσιου υπάλληλου, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα) προέρχεται από αυτές τις κοινωνικές ομάδες. Τουλάχιστον όσοι πραγματικά υπήρξαν στα πράγματα τις τελευταίες δεκαετίες. Από τον συνδικαλιστικό χώρο, τα κλειστά επαγγέλματα των δικηγόρων, των πολιτικών μηχανικών κ.ά. Οι περισσότεροι απευθείας από τον κομματικό σωλήνα, δηλαδή από κατ’ εξοχήν κρατικοδίαιτους, διαπλεκόμενους και σε τελική ανάλυση αμιγώς κρατικούς μηχανισμούς.
[inset side=left]Στην ουσία του προβλήματος κρύβεται ένας ανηλεής αγώνας δύο κομματιών της ελληνικής κοινωνίας. Ένας αγώνας που δεν έχει σαφές ιδεολογικό υπόβαθρο τύπου «αριστερά-δεξιά»[/inset]Αυτές οι κοινωνικές ομάδες έχουν μέχρι σήμερα φροντίσει να κρατάνε το μεγαλύτερο κομμάτι της πίτας ρεζερβέ. Προσπάθησαν επίσης (και εδώ κολλάει η τεράστια ευθύνη των ιδιωτικών –ας γελάσω– τραπεζών) να προσεταιριστούν σχεδόν δια της βίας και όσο το δυνατόν μεγαλύτερο κομμάτι των «άλλων». Βία με τη μορφή της χρεοκρατίας. Διότι βία είναι να προτείνεις σε μια κοπέλα 22 ετών με μηνιαίο εισόδημα €800 πιστωτική κάρτα με όριο €9.500. Βία να δίνεις αφειδώς στεγαστικά δάνεια. Ακόμα μεγαλύτερη βία είναι να σπρώχνεις ένα τεράστιο μέρος της νεολαίας να σπουδάσουν επαγγέλματα που είτε είναι κορεσμένα, είτε τελικά υπηρετούν το σύστημα. Μια συνεχής τροφοδότηση των ομάδων που ανέφερα παραπάνω ή «βοηθητικών». Γιατί αν δεν είναι «βοηθητικοί» του εν λόγω συστήματος οι χιλιάδες (αχρείαστοι στην πραγματικότητα) δημόσιοι υπάλληλοι, τότε τι είναι;
Αυτή η κοινωνικοπολιτική κόντρα σοβεί εδώ και χρόνια. Ειδικά την τελευταία δεκαετία. Άνθρωποι της γενιάς μου και ακόμα περισσότεροι από την επόμενη γενιά, έβλεπαν (βλέπουν) ότι το όλο πράγμα δεν περπατάει. Είναι μοναδικό στα παγκόσμια χρονικά. Ορκισμένοι νεοφιλελεύθεροι να γιγαντώνουν τον δημόσιο τομέα. Αριστεροί υπερασπιστές των ίσων ευκαιριών να λυσσάνε υπέρ της διατήρησης των κλειστών επαγγελμάτων. Δεξιοί να ξεσπαθώνουν υπέρ μιας λαϊκής πολιτικής, αριστεροί νέοι άνθρωποι να δηλώνουν ότι μόνη λύση είναι η πρόσληψη 100.000 νέων στο δημόσιο, ακροδεξιοί απόγονοι γερμανοτσολιάδων να ξιφουλκούν εναντίον της «ναζιστικής» οικονομικής πολιτικής των Γερμανών, γκρουπούσκουλα ανθρώπων με τρικυμία στο κρανίο (και γι’ αυτό εξαιρετικά επικίνδυνων) να φωνάζουν τον... Νταλάρα δωσίλογο. Όλοι αυτοί φωνάζουν περισσότερο. Όλοι αυτοί γράφουν ασυναρτησίες περί εθνικής προδοσίας, δηλαδή προδοσίας ίδιων συμφερόντων. Στο μεταξύ η Ελλάδα των ανθρώπων που επιμένουν ότι μπορούμε να γίνουμε μια χώρα με νόμους που εφαρμόζονται από όλους, χωρίς αποκλεισμούς, με έλεγχο και ορθολογική κατανομή πλούτου, της οποίας οι πολιτικοί δεν θα είναι ανεπάγγελτοι και ισόβιοι, εξακολουθεί να μην έχει φωνή γιατί απλώς δεν θέλει να φωνασκεί. Κι ας είναι αυτοί που έχουν υποφέρει περισσότερο και τώρα αλλά ακόμα και όταν οι «άλλοι» έδεναν τα σκυλιά τους με τα λουκάνικα. Είναι αυτοί που δεν ήθελαν να γίνουν μέρος του συστήματος που λαδώνει και λαδώνεται, που πίστευαν στην υγιή επιχειρηματικότητα, που ακόμα πιστεύουν ότι είναι δυνατή η αλλαγή των ηθών. Αργά ή γρήγορα αυτή η Ελλάδα θα υπερισχύσει.