Μάθαμε το κοινό στο εύκολο, στο τζάμπα, στην αμερικάνικη φιλοσοφία του “what’s in it for me?”, που ζητάει το άμεσο όφελος
Με Έψιλον και Gourmet αντί δύο μόνο ευρώ.
Ακόμα και στο κρίσιμο τεύχος της, αυτό στο οποίο μείωσε δραματικά την τιμή για να το πάρουν όλοι και να μάθουν το πρόβλημά της, η «Ελευθεροτυπία» δεν μπόρεσε να αποφύγει τις προσφορές. Τουλάχιστον δεν πρόσφερε και συλλογή από DVD…
Δυστυχώς, έτσι έχει μάθει ο Τύπος, όλα αυτά τα χρόνια, το αναγνωστικό κοινό. Να μην είναι αναγνωστικό. Να αγοράζει την «εφημερίδα» ή το «περιοδικό» των δύο κιλών, να ανοίγει το σελοφάν, να παίρνει το DVD ή ό,τι άλλο δώρο υπάρχει και να πετάει τα υπόλοιπα. Να πετάει στα σκουπίδια τον κόπο, τον ιδρώτα, την αγωνία και τη φαιά ουσία 50, 100 ή και 1.000 ανθρώπων. Να πετάει στα σκουπίδια την πληροφόρηση…
Δεν βγάζω τον εαυτό μου έξω. Κι εγώ το έχω κάνει. Ως «αναγνώστης» αλλά και ως –ας πούμε– εκδότης. Θυμάστε φαντάζομαι τις εργαλειοθήκες, τις πενταλιέρες και τα καλώδια μπαταρίας που προσφέραμε με το DRIVE. Ακόμα κι αν δεν το πιστεύαμε, ήμασταν αναγκασμένοι να το κάνουμε για να σταθούμε μέσα στον ανταγωνισμό. Έναν ανταγωνισμό στον οποίο δεν μετρούσε πλέον η ποιότητα των ιδεών, των κειμένων και των φωτογραφιών, όσο μετρούσε το δώρο. Κι έτσι μάθαμε, έστω άθελά μας, το κοινό στο εύκολο, στο τζάμπα. Στην αμερικάνικη φιλοσοφία του “what’s in it for me?”, που ζητάει το άμεσο όφελος προσπερνώντας την ουσία, ότι αυτό που παίρνεις από ένα έντυπο είναι η ενημέρωση, η γνώση. Στοιχεία που τελικά καταλήγεις να παίρνεις επιδερμικά, χωρίς να εμβαθύνεις, από ανεξέλεγκτα sites ή πρόχειρες εκπομπές του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης…
Θυμάμαι πώς ήταν τα περιοδικά αυτοκινήτου όταν άρχιζα την καριέρα μου, τη δεκαετία του ’80: Λίγες σελίδες, από 114 έως 130, από τις οποίες μόλις οι 16 ή το πολύ οι 32 ήταν έγχρωμες. Μία μεγάλη δοκιμή, άντε δύο, ελάχιστες οδηγικές γνωριμίες με νέα μοντέλα, κάποιες ειδήσεις «κλόπιραϊτ» από ξένα περιοδικά, λίγη μοτοσικλέτα, πολλοί αγώνες… Το στήσιμο των σελίδων πρόχειρο, με πολύ κείμενο κι ελάχιστη φωτογραφία. Αν βλέπαμε σήμερα τέτοιο έντυπο στο περίπτερο θα γελούσαμε. Όμως απ’ την άλλη τα κείμενα ήταν ψαγμένα και υπήρχαν αναλύσεις, άρθρα γνώμης, τεχνικά, ταξιδιωτικά, άρθρα που εμβάθυναν και προήγαν την αυτοκινητική γνώση, άρθρα που σπάνια βρίσκεις πια.
Δεν λέω να γυρίσουμε σε τέτοιου τύπου περιοδικά. Ο ελληνικός αυτοκινητικός Τύπος έχει προοδεύσει πολύ από τότε, δυσανάλογα πολύ σε σχέση με το επίπεδο της χώρας. Για δείτε ένα αυστριακό ή ολλανδικό περιοδικό αυτοκινήτου –χωρών ασύγκριτα πιο προηγμένων από την Ελλάδα– και θα καταλάβετε τι εννοώ. Το ελληνικό είναι σε άλλη κλάση, πιο μεγάλο, πιο πλούσιο, πιο προσεγμένο. Πριν λίγο καιρό και με δώρο. Αυτό όμως το ψηλό επίπεδο στηριζόταν πάνω σε πήλινα πόδια. Στη γνωστή μας οικονομική φούσκα. Σε μια αγορά αυτοκινήτου που ανθούσε λόγω των αφειδών δανείων. Κόπηκαν τώρα τα δάνεια, γονάτισε η αγορά, μειώθηκε δραστικά η διαφήμιση, οπότε η κυκλοφορία, που έχει κι αυτή μειωθεί δραματικά, δεν μπορεί πλέον να μας συντηρήσει – όπως ακριβώς και τις εφημερίδες.
Εμείς τουλάχιστον έχουμε ήδη καταργήσει τα δώρα, απευθυνόμενοι στον πυρήνα του αναγνωστικού μας κοινού. Και αναγκαστικά, επιστρέφουμε σιγά-σιγά στις βασικές αξίες. Αυτές της δεκαετίας του ’80. Αφήνοντας τα φρουφρού του εύκολου εντυπωσιασμού κι επικεντρώνοντας τις προσπάθειές μας στο να προσφέρουμε ενημέρωση, γνώση και βέβαια διασκέδαση, αλλά με την καλή έννοια.
Αυτός είναι ο σκοπός μας, όμως τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Θα χρειαστούμε την υποστήριξή σας. Σε σταθερή μάλιστα βάση. Όπως τη χρειάζονται και πολλές άλλες δραστηριότητες. Το έχω ξαναγράψει: Δεν πρέπει, μέσα στον πανικό της οικονομικής κρίσης, να κόψουμε μικροαπολαύσεις της ζωής. Γιατί αν και όποτε τα πράγματα φτιάξουν, θα τις ζητάμε και δεν θα υπάρχουν πια. Αυτό που θα βρίσκουμε στα περίπτερα θα είναι παραρτήματα των αυστριακών και ολλανδικών περιοδικών που λέγαμε…