Κάτι βράδια Τρίτης ή Τετάρτης, ύστερα από δέκα, δώδεκα ώρες δουλειά, αράζω στον καναπέ κι απολαμβάνω την ησυχία βλέποντας μπάλα. Κοιτάζω γύρω μου και νιώθω ευλογημένος, προνομιούχος. Μέσα τα κορίτσια μου κοιμούνται. Κι έχουμε την υγειά μας. Οπότε ΟΚ! Με το ποδόσφαιρο ξεχνιέμαι για λίγο από τη μιζέρια. Παίκτες superstars, αστρονομικά συμβόλαια, χορηγοί σε χορό εκατομμυρίων ευρώ… παράλληλο σύμπαν. Κι έτσι αφήνω πίσω τους φόβους ότι αύριο μπορεί να μην έχω δουλειά για να γυρίσω κουρασμένος από αυτή, να μην έχω ρεύμα για την τηλεόραση ή πετρέλαιο για το καλοριφέρ.
Βλέπω το ποδόσφαιρο, αλλά δεν σκέφτομαι γκολ, ντρίμπλες και τάκλιν. Ούτε με νοιάζει ποιος θα νικήσει. Υποσυνείδητα φαντάζομαι πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν αντί για τον Παναθηναϊκό είχα διαρκείας στη Μάντσεστερ, στη Ρεάλ, στη Λιόν ή στην Πόρτο. Αν δηλαδή είχα γεννηθεί και ζήσει την ίδια ζωή σε μια άλλη ευρωπαϊκή πόλη.
Θα δούλευα σκληρά, θα πλήρωνα φόρους, όπως ΟΛΟΙ, στα πλαίσια όμως ενός σταθερού φορολογικού καθεστώτος που θα μου επέτρεπε να κανονίσω τον οικογενειακό προϋπολογισμό μου. Οι γονείς μου θα είχαν σύνταξη και γιατρούς. Τα παιδιά μου θα είχαν σχολεία με κανονικά βιβλία και όχι φωτοτυπίες. Και θα έπαιζαν σε ασφαλείς και καθαρούς δρόμους. Θα μας μάζευαν τα σκουπίδια, θα είχαμε συγκοινωνίες και αποτελεσματικό δικαστικό σύστημα. Και θα είχα πανηγυρίσει και κάνα δύο Champions’ League.
[inset side=left]Δεν είναι ωραίο όταν όλα απλώς… δουλεύουν; Ακούγεται ολιγαρκές, κι όμως είναι το απόλυτο[/inset]Τότε μου έρχεται στο μυαλό μια παλιά εκπληκτική διαφήμιση της Honda. Αξίζει να την δείτε στο internet, στη διεύθυνση http://www.youtube.com/watch?v=_ve4M4UsJQo με τον τίτλο Honda – The Cog. Αρχίζει με ένα γρανάζι που κυλά για να ενεργοποιήσει ένα πολύπλοκο μηχανισμό που κάμποσα δευτερόλεπτα μετά θα κινήσει ένα Accord. Το σποτάκι κλείνει με την ερώτηση: isn’t it nice when things just work? Δεν είναι ωραίο όταν όλα απλώς… δουλεύουν; Ακούγεται ολιγαρκές, κι όμως είναι το απόλυτο. Για την Ελλάδα, άπιαστο όνειρο.
Ναι, είμαστε αδικημένοι. Καταδικασμένοι καλύτερα. Έρμαια στις διαθέσεις διεφθαρμένων και ανίκανων πολιτικών όρνεων που, ενώ ο κόσμος χάνεται στην κυριολεξία, προσπαθούν να διασώσουν τον ευθυνόφοβο κώλο τους και να περιορίσουν το λεγόμενο πολιτικό κόστος. Που σημαίνει ότι ακόμη μας περνάνε για ιθαγενείς κρεμασμένους από κομματικά δέντρα. Που μπορεί και να είμαστε, θα φανεί στις επόμενες εκλογές.
Αλλά δεν φταίνε μόνο αυτοί. Και δεν χρειάζεται να ψάξουμε πολύ βαθιά. Αρκεί να παρατηρήσουμε συμπεριφορές γύρω μας για να καταλάβουμε πως έφτασε εδώ αυτή η χώρα, αλλά και αν έχει ελπίδα για το αύριο. Πριν λίγες μέρες βρέθηκα σε ένα μποτιλιάρισμα στην Αττική Οδό, λόγω ενός τροχαίου ατυχήματος. Ενώ είχε σχηματιστεί ουρά εκατοντάδων μέτρων, κάποια στιγμή εμφανίστηκε και ο Έλληνας. Αυτός που βγήκε δεξιά και ήρθε από τη Λωρίδα Έκτακτης Ανάγκης να περάσει όλους εμάς τους ηλίθιους που περιμέναμε σε μια σειρά. Κι όταν κάνει ένας την αρχή, δεν αργούν να εμφανιστούν οι όμοιοί του. Επειδή δεν φημίζομαι για την υπομονή μου, είπα να μην ασχοληθώ. Ο οδηγός του αυτοκινήτου ακριβώς μπροστά μου αποφάσισε να απονείμει δικαιοσύνη, κλείνοντας με τρόπο τη μισή ΛΕΑ για να μην τους αφήσει να περάσουν. Άρχισαν να του κορνάρουν, να χειρονομούν και να τον βρίζουν. Αισχρά. Κάποια στιγμή δεν άντεξα, άνοιξα το παράθυρο και μιλώντας στον πληθυντικό εξήγησα σε αυτόν που ξεκίνησε την ιστορία και ήταν πλέον ακριβώς δίπλα μου ότι αυτό που κάνει είναι λάθος. Ότι αν χρειαστεί να περάσει ασθενοφόρο για να πάει στο ατύχημα δεν θα τα καταφέρει. Ότι αν ήταν ο ίδιος και το παιδί του, που είχε στο πίσω κάθισμα, εμπλεκόμενοι σε αυτό το ατύχημα, θα ήθελε το ασθενοφόρο να φτάσει το συντομότερο δυνατό. Ο κύριος με κοιτούσε σαν να του έλυνα διαφορική εξίσωση. Η κυρία του πήρε το λόγο… «Κάνε μας τη χάρη, ρε μαλάκα, αν θες πέρνα κι εσύ». Ο κύριος έκλεισε το παράθυρο και βάζοντας το Megane Scenic μέσα στο τσιμεντένιο χαντάκι της αποχέτευσης σε μια επίδειξη μαγκιάς και ανδρισμού πέρασε κάμποσα αυτοκίνητα στην ουρά και συνέχισε.
Λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω, όταν πλέον ο δρόμος είχε ανοίξει, ένα Megane Scenic πήγαινε με 90 km/h στην αριστερή λωρίδα, προκαλώντας τον εκνευρισμό των υπόλοιπων οδηγών. Το παιδί όρθιο ανάμεσα στα εμπρός καθίσματα. Η συνοδηγός πατούσε στο ταμπλό, τον αερόσακο, κι έβαφε τα νύχια του ποδιού της. (Και) Αυτοί ψηφίζουν.