Βαρέθηκα να με ρωτάνε πώς τα πάω επαγγελματικά. Και να ρωτάω.
Να κοιταζόμαστε όλοι μ’ αυτό το γνώριμο πλέον βλέμμα της απόγνωσης που δεν οφείλεται τόσο στην οικονομική δυσπραγία, όσο στην ανασφάλεια που σου τρώει τα σωθικά. Η ανασφάλεια βέβαια είναι συνυφασμένη με την ενασχόληση στον ιδιωτικό τομέα, άρα δεν πρόκειται γι αυτό. Πρόκειται για τη σιγουριά πως αν βρεθείς «απέξω» δεν πρόκειται να ξαναμπείς με τους ίδιους όρους, ούτε για πλάκα.
Το Σύνταγμα βλέπετε κατοχυρώνει το δικαίωμα στην εργασία για όλους, αλλά μόνο για τους δημόσιους κατοχυρώνει το δικαίωμα της ισόβιας εργασίας. Την ίδια στιγμή που υπουργοί διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους πως δεν θα γίνει καμία απόλυση στον δημόσιο τομέα, ήδη 400.000 ιδιωτικοί υπάλληλοι έχουν πάρει την άγουσα για τα αποδυτήρια της ανεργίας. Τιμωρούνται δηλαδή που δεν είχαν ή δεν χρησιμοποίησαν μέσο για να μπουν στο δημόσιο. Τιμωρούνται που είχαν όνειρα για επαγγελματική ανέλιξη. Που έπιασε κάλους ο πισινός τους στα θρανία για να πάρουν μεταπτυχιακά και να διεκδικήσουν κάτι καλύτερο. Σε όλους αυτούς βάλανε τρικλοποδιά, σκάσανε με πάταγο στο έδαφος και τώρα τους κρατάνε και το κεφάλι κάτω. Ολοφύρονται οι δημόσιοι υπάλληλοι για τον οικογενειακό τους προϋπολογισμό. Σωστά τα λένε. Ο οικογενειακός προϋπολογισμός του άνεργου, σε μια αγορά σε ύφεση άρα χωρίς ζήτηση, πώς στο διάολο θα εκτελεστεί; Η ελληνική κοινωνία είναι ίσως ο μοναδική διταξική: Οι δημόσιοι και οι υπόλοιποι.
Δεν θέλω να απολυθεί κανένας δημόσιος. Εκεί που έχουμε φτάσει είναι ίσως η μοναδική ελπίδα της αγοράς για να κινείται έστω υποτυπωδώς. Απλώς θέλω να καταδείξω το μέγεθος της αδικίας. Και η αδικία δεν έγκειται στη μονιμότητα. Καλώς υπάρχει, ειδικά σ’ ένα κράτος όπως η Ελλάδα που το κάθε κόμμα εξουσίας το θεωρεί τσιφλίκι του. Η μονιμότητα είναι όμως (ή θα έπρεπε να είναι..) για τον πολύ σκληρό πυρήνα του κράτους, ο οποίος σκληρός πυρήνας θα έπρεπε να είναι μόνο τα υπουργεία και οι ελεγκτικοί μηχανισμοί. Τι δουλειά έχει το κράτος με τις επιχειρήσεις; Με άλλα λόγια γιατί η ΔΕΗ για παράδειγμα θα πρέπει να είναι κρατική και οι υπάλληλοί της μόνιμοι; Τι είδους μετασοβιετικό μοντέλο είναι αυτό;
Άκουγα τις προάλλες έκπληκτος άρτι απολυμένο δημόσιο υπάλληλο ορισμένου χρόνου να βρίζει την κυβέρνηση. Να τη βρίσω κι εγώ για χίλιους άλλους λόγους, κυρίως επειδή δεν είναι κυβέρνηση. Όμως απορώ (και του είπα και τώρα δεν μου μιλάει) γιατί αγανακτεί ένας άνθρωπος ο οποίος είχε υπογράψει μια σύμβαση η οποία έληξε και έπρεπε να φύγει. Αμφότεροι βεβαίως ξέρουμε το γιατί. Διότι το μέσον του, τού είχε τάξει πως αυτή η σύμβαση κάποια στιγμή και με κάποιες αδιαφανείς διαδικασίες θα γινόταν αορίστου χρόνου και ο γάιδαρος θα είχε δεθεί εις τον αιώνα των αιώνων. Εκείνες ακριβώς τις μέρες η γυναίκα μου, η οποία ήταν απλήρωτη για πάνω από πέντε μήνες πήγε να παρακαλέσει το αφεντικό να την απολύσει. Να του χαρίσει ουσιαστικά την αποζημίωση προκειμένου να πάρει το επίδομα ανεργίας και κάποια από τα δεδουλευμένα, όποτε και όταν...
Η διεκδίκηση των δικαιωμάτων είναι ιερή. Ακόμα πιο ιερή όμως είναι η αίσθηση κοινωνικής δικαιοσύνης, την οποία πρώτοι απ’ όλους πρέπει να έχουν οι ίδιοι οι πολίτες, προκειμένου να τη διαφυλάττουν. Να το κάνω απλούστερο: Μην γράφετε στο f/b πόσο βαριέστε στη δουλειά. Κάποιοι δεν έχουν. Μην διεκδικείτε με πάθος τα δικαιώματα του κλάδου σας. Διεκδικήστε τα ίσα δικαιώματα όλων.