Άλλο πίστα, άλλο δρόμος. Το είδαμε καθαρά και στα Μέγαρα, με τις ανατροπές που έγιναν εκεί. Τα ίδια αυτοκίνητα που είχαμε ζήσει στο “1000 Miglia”, δύο μήνες πριν, τα είδαμε τώρα με άλλο μάτι.
Οι συνθήκες είναι που κάνουν τη διαφορά. Όπως λέει κι ο Μιχάλης, το μικρό περιθώριο ασφάλειας που αφήνεις στο δρόμο μπορεί να κρύψει αδυναμίες που αποκαλύπτονται μόνο στην πίστα. Κι από την άλλη, μειονεκτήματα που μπορεί να παραβλέψεις κυνηγώντας τον απόλυτο χρόνο, γίνονται ενοχλητικά ή κουραστικά σε μια, ακόμα και πολύ γρήγορη, διαδρομή εκτός πίστας.
Εγώ θέλω να το πάω ακόμα πιο πέρα. Λέμε –και το πιστεύουμε– πως μας αρέσουν τα αυτοκίνητα με σπορ χαρακτήρα. Ισχύει όμως αυτό και για τις καθημερινές μας διαδρομές; Για να το πω αλλιώς: αν είχαμε επιλογή, ποιανού αυτοκινήτου το κλειδί θα παίρναμε για να γυρίσουμε σπίτι μετά από μια μακριά και κουραστική μέρα στη δουλειά;
[inset side=left]Ποιανού αυτοκινήτου το κλειδί θα παίρναμε για να γυρίσουμε σπίτι, μετά από μια κουραστική μέρα στη δουλειά;[/inset]Προσωπικά, με κουράζει να πρέπει να κάνω συνέχεια σλάλομ για να αποφεύγω τα φρεάτια, τις λακκούβες και τις άλλες ανωμαλίες της ασφάλτου. Άρα, για τις καθημερινές μου μετακινήσεις θα αποκλείσω τα αυτοκίνητα με σκληρή, χαμηλωμένη ανάρτηση και με λάστιχα χαμηλού προφίλ, κάτω από 50 ή έστω 45.
Ένα άλλο πράγμα που με κουράζει είναι το να μην κάθομαι σωστά. Δεν μ’ αρέσει να είμαι καβάλα στο κάθισμα ούτε να τεντώνομαι για να φτάσω το τιμόνι. Θα αποκλείσω λοιπόν και τα περισσότερα αυτοκίνητα που το τιμόνι τους δεν ρυθμίζεται μέσα-έξω.
Στη γρήγορη οδήγηση, όλοι θέλουν να κάθονται χαμηλά, πιο κοντά στο κέντρο βάρους του αυτοκινήτου. Μέσα στην καθημερινή κυκλοφορία όμως, νιώθω κλειστοφοβία και ανασφάλεια όταν δεν μπορώ να δω μέσα από το τζάμι του μπροστινού μου, τι γίνεται παρακάτω. Θέλω λοιπόν μια σχετικά ψηλή θέση οδήγησης. Που να συνοδεύεται κι από καλή ορατότητα. Οι χοντρές και πολύ κεκλιμένες μπροστινές κολόνες πολλών σύγχρονων αυτοκινήτων, μαζί με τον καθρέφτη, δημιουργούν μια τεράστια τυφλή γωνία. Για προσπάθησε να ελιχθείς ανάμεσα σε πρασιές, πεζοδρόμια και άλλα χαμηλά εμπόδια. Και μετά κάνε το ίδιο με ένα Mini, με το όρθιό του παρμπρίζ. Θα δεις τεράστια διαφορά.
Ένα άλλο πράγμα που μπορεί να σου φτιάξει ή να σου δηλητηριάσει τις καθημερινές μετακινήσεις είναι το κιβώτιο. Ένας δύσκολος, ασαφής λεβιές ή/και ένας σκληρός, απότομος συμπλέκτης θα σου κάνουν τη ζωή δύσκολη. Το ιδανικό είναι ένα καλό αυτόματο, όμως κι ένα γιαπωνέζικο χειροκίνητο δεν με χαλάει. Κι αν υπάρχει και hill start assist, ακόμα καλύτερα. Για να μην απασχολώ ούτε ένα κύτταρο του εγκεφάλου μου στα ανηφορικά ξεκινήματα.
Και φτάνουμε στο μοτέρ. Που για μένα, πρώτα απ’ όλα πρέπει να έχει απόκριση και ροπή από χαμηλά. Κι ας μην έχει δύναμη ψηλά. Αυτό που θέλεις στην καθημερινή οδήγηση είναι άμεση και χωρίς κόπο επιτάχυνση. Όχι να πρέπει να κατεβάζεις ταχύτητες και να ανεβάζεις στροφές. Ένα τουρμπάκι που να αρχίζει να φουσκώνει λίγο πάνω από το ρελαντί είναι ό,τι πρέπει.
Κατά τη γνώμη μου, και το μέγεθος μετράει. Καλό είναι το καθημερινό σου αυτοκίνητο να είναι μικρό, για να ελίσσεται και να παρκάρει εύκολα, αλλά όχι πολύ μικρό που να μη χωράει πίσω ένα-δυο ανθρώπους ή κάποια πράγματα που θα χρειαστεί να κουβαλήσεις. Και σίγουρα βολεύει να έχει 4 πόρτες, γιατί ακόμα κι αν είσαι μόνος σου μπορείς να πετάς πίσω τσάντες, παλτά, ομπρέλες και τέτοια.
Για να κάνεις τη ζωή σου ακόμα πιο εύκολη στην πόλη, χρειάζεσαι κι ένα παρκοραντάρ. Και για την οδήγηση στην κίνηση, ένα καλό ραδιόφωνο. Με απλά και μεγάλα χειριστήρια (όχι περίπλοκα ηλεκτρονικά μενού) ή, ακόμα καλύτερα, με χειριστήρια στο τιμόνι.
Αν κάνουμε λοιπόν τη σούμα, πού καταλήγουμε; Σ’ ένα μικρό crossover σαν το Skoda Yeti 1.2, που είναι και οικονομικό σε κατανάλωση. Ρωτήστε οποιονδήποτε φίλο σας αν ήταν να διαλέξει ένα αυτοκίνητο ποιο θα διάλεγε, κι αν βρεθεί ένας που να σας πει ότι η πρώτη του επιλογή θα ήταν κάτι τέτοιο, τότε εγώ θα γίνω παπάς. Πράγμα που σημαίνει ότι οι περισσότεροι επιλέγουμε αυτοκίνητο για τον ελεύθερό μας χρόνο, όχι με βάση τις καθημερινές μας ανάγκες. Δεν βλέπουμε δηλαδή το αυτοκίνητο αυστηρά σαν εργαλείο, αλλά του δίνουμε συναισθηματική αξία και το επιλέγουμε περισσότερο με την καρδιά παρά με το μυαλό. Όμως αυτό τελικά δίνει χρώμα στη ζωή μας.