Διάλεξε ένα επάγγελμα που σου αρέσει και δεν θα χρειαστεί να δουλέψεις ξανά στη ζωή σου
Κομφούκιος

Δεν ξέρω πόσο θα έμενα σ’ αυτή τη δουλειά αν δεν δούλευα σ’ ΑΥΤΟ το Περιοδικό.
Δουλεύω στο DRIVE εδώ και 160 μήνες, 13 χρόνια και κάτι ψιλά. Το πρώτο τεύχος στο οποίο αναγράφηκε το όνομά μου είναι το 21. Βέβαια το πόσο δεν έχει και πολλή σημασία. Σημασία έχει το γιατί. Τι ήταν αυτό που με προσέλκυσε και κυρίως τι ήταν  -και είναι– αυτό που με κρατάει. Τώρα που το σκέφτομαι (είναι εκπληκτικός τελικά ο αριθμός των συνειρμών που προκύπτουν από το γράψιμο) δεν είναι κυρίως η δουλειά καθαυτή. Το αυτοκίνητο είναι πάθος, σύμφωνοι. Όμως το πάθος έχει μια τάση να εξατμίζεται από τον αδυσώπητο ήλιο της καθημερινότητας και των προβλημάτων που προκύπτουν. Υπήρξα μάλλον πιο τυχερός απ’ όσο λέει ο Κομφούκιος στην αρχή: Διάλεξα ένα επάγγελμα που μου αρέσει και το εκτελώ μέσα από ένα Μέσο που εν πολλοίς με καθόρισε ως άνθρωπο. Γράφουμε πολλές φορές πως το DRIVE είναι οι άνθρωποί του. Σίγουρα δεν είναι προσωποπαγές. Σίγουρα δεν είναι one man show. Μετά από τόσα χρόνια ωστόσο διαπιστώνω, ενίοτε με έκπληξη, πως το DRIVE δεν είναι (μόνο) οι άνθρωποί του. Δεν ξέρω ποια στιγμή ακριβώς έγινε, αλλά πολύ σύντομα μετά την έκδοσή του, τον Οκτώβρη του 1996, το DRIVE απέκτησε μια δυναμική που (όπως αποδείχτηκε και στην πορεία) ξεπερνούσε τους ανθρώπους του. Ακόμα και αυτούς που καθόριζαν τη μοίρα του με αποφάσεις. Το είδα με τα μάτια μου: Οι (λίγες) αποφάσεις που το εξέθεταν, του αλλοίωναν το χαρακτήρα, του έπλητταν το κύρος, ή προσπαθούσαν να του διαφοροποιήσουν τη φυσιογνωμία, έξαφνα ακυρώνονταν από το ίδιο το Περιοδικό. Σα να έχει δικιά του ζωή. Δημιουργείς κάτι και τελικά διαπιστώνεις ότι σε ξεπερνά, σε ορίζει και σίγουρα σε οδηγεί με μια δυναμική, σχεδόν ανεξάρτητη. Πέρασαν από τα γραφεία του DRIVE πολλοί άξιοι άνθρωποι. Ίσως και κάποιοι λιγότερο άξιοι. Σίγουροι κάποιοι που ν’ άξιζαν περισσότερο από εμένα να μείνουν. Εγώ έμεινα λόγω τύχης, επειδή ορισμένοι πίστεψαν σ’ εμένα και κυρίως επειδή εγώ πίστεψα σ’ ΑΥΤΟ το Περιοδικό. Είναι μια σχέση σχεδόν μεταφυσική. Να κάνεις κάτι που γουστάρεις, να δημιουργείς ένα προϊόν και τελικά αυτό το προϊόν, το αποτέλεσμα σκέψης, κούρασης, συλλογικής εργασίας, γέλιου, αγωνίας, ικανοποίησης και απογοήτευσης, αυτό το προϊόν να σε οδηγεί τελικά να κάνεις ό,τι το ίδιο γουστάρει. Το πιο εκπληκτικό είναι πως τελικά σχεδόν πάντα το Περιοδικό έχει δίκιο. Διότι σε τελική ανάλυση είναι το άθροισμα των μυαλών που το διαβάζουν, μια συλλογικότητα πολύ μεγαλύτερη από των πέντε ανθρώπων που το εκδίδουμε. Το αγαπάω το DRIVE διότι στην προσπάθειά μου να συμβάλλω ώστε να γίνει καλύτερο, εκείνο μου πρόσφερε περισσότερα. Με έκανε καλύτερο άνθρωπο. Μου γνώρισε τον Κλεάνθη, τον Αλέξη, τον Γιώργο, το Θανάση και τον Σβολόπουλο και την Νίκη. Μου έφερε στη ζωή μου τον Μιχάλη. Μου μίλησε μέσα από διαδρομές και μέσα από τα... μαντράς του Λάσδα. Με στριφογύρισε σε δρόμους, με έφερε αδυσώπητα κοντά με το θάνατο για να με μάθει ταπεινοφροσύνη, μου εξήγησε τι σημαίνει πραγματική αλληλεγγύη, με έκανε μισητό σε κάποιους, μου έδωσε την ευκαιρία να γράφω. Το αυτοκίνητο είναι τελικά για το DRIVE το πρόσχημα για να επικοινωνεί με ανθρώπους που έχουν τη φλόγα, που είναι νέοι στο πνεύμα και αξιολογούν πολύ ψηλά τις απλές χαρές της ζωής.
Ούτε που κατάλαβα για πότε πέρασαν 15 χρόνια από τότε που το διάβασα για πρώτη φορά ως αναγνώστης και 13 χρόνια από τότε που έγινα μέρος αυτού του οργανισμού. Τα καλύτερα της ζωής μου. Και τώρα που τα πράγματα δυσκολεύουν για όλους, έχω μια ανόητη ίσως σιγουριά πως θα με στηρίξει, όσο το στηρίζω. Πως θα προχωρήσει against all odds για μια ακόμα φορά. Όταν η συνέχεια γίνεται ζόρικη, οι ζόρικοι συνεχίζουν...