Είναι πολλοί οι τομείς στους οποίους η χώρα μας αργεί να εναρμονιστεί με την υπόλοιπη Ευρώπη. Και σε μερικές περιπτώσεις αργεί τόσο να υιοθετήσει πρακτικές για άλλους δεδομένες, που αυτές γίνονται πια... ξεπερασμένες. Μια τέτοια περίπτωση είναι και η υπόθεση των πετρελαιοκίνητων ΙΧ.

Μέχρι τη δεκαετία του ’90 η χρήση κινητήρων ντίζελ σε ιδιωτικά αυτοκίνητα στην Ευρώπη ήταν πολύ περιορισμένη. Όλα άλλαξαν με τη συνθήκη του Κιότο και την ανάγκη μείωσης των εκπομπών CO2 στον πλανήτη. Η λύση που επιλέχθηκε από τους Ευρωπαίους νομοθέτες και κατασκευαστές ήταν η χρήση ντίζελ. Οι ευρωπαϊκοί δρόμοι γέμισαν γρήγορα με πετρελαιοκίνητα ΙΧ, οι μετακινήσεις των πολιτών έγιναν φτηνότερες και η συνεισφορά τους στο φαινόμενο του θερμοκηπίου μικρότερη. Η Ελλάδα όμως συνέχισε να χαράζει το δικό της δρόμο, απαγορεύοντας την κυκλοφορία των ντίζελ στα μεγάλα αστικά κέντρα. Και όπως φαίνεται, είχαμε δίκιο!

Οι αυξημένες εκπομπές οξειδίων του αζώτου και μικροσωματιδίων ενός ντίζελ ίσως είναι ακόμα πιο επιβλαβείς για το περιβάλλον απ’ ό,τι το CO2. Έτσι, πόλεις όπως το Παρίσι και το Λονδίνο σκοπεύουν να απαγορεύσουν την κυκλοφορία αυτοκινήτων ντίζελ στο κέντρο τους από το 2020. Και οι αυτοκινητοβιομηχανίες έχουν φτάσει να ξοδεύουν πάρα πολλά λεφτά για να κάνουν τους νέους ντίζελ όσο καθαρούς πρέπει. Τόσα πολλά που σύντομα δεν θα συμφέρει η τοποθέτησή τους σε μικρά και γενικώς προσιτά αυτοκίνητα, παρά μόνο στα μεγάλα και ακριβότερα. Την ίδια στιγμή, τι κάνουμε εμείς; Σε σχεδόν αντίστροφη πορεία με τους άλλους, απελευθερώσαμε τη χρήση ντίζελ το 2011, για να δώσουμε νέα πνοή σε μια αγορά που πέθαινε λόγω κρίσης, και συνεχίζουμε έτσι.

Φυσικά, για το πόσο θα ρυπαίνει ένας κινητήρας ντίζελ δεν ευθύνεται μόνο αυτός που τον σχεδίασε, αυτός που τον κατασκεύασε και αυτός που τον ενέκρινε προς χρήση, αλλά και αυτός που τελικά τον χρησιμοποιεί. Η σωστή συντήρηση, η φροντίδα και η αλλαγή του φίλτρου μικροσωματιδίων κ.λπ. είναι απαραίτητες για να συνεχίσει να θεωρείται καθαρός ένας ντίζελ. Εκεί όμως, πάσχουμε.

Δεν θέλω να γίνω μάντης κακών, και ελπίζω κάποτε η Αστυνομία να ασχοληθεί επιτέλους και με το να ελέγχει τα οχήματα που ρυπαίνουν αδιάκριτα τις πόλεις μας. Όμως κάθε φορά που είμαι πίσω από κάποιο από τα αμέτρητα κακοσυντηρημένα ταξί της Αθήνας, βλέπω τη μαυρίλα που βγάζει και αγωνίζομαι να προλάβω να κλείσω τα παράθυρα, δεν μπορώ παρά να υποθέσω ότι σε λίγα χρόνια το ίδιο θα συμβαίνει και με αρκετά ΙΧ. Και δεν μπορώ να χαρώ που κάποτε «είχαμε δίκιο», αφού και τώρα που αλλάξαμε τακτική, καταφέραμε να πηγαίνουμε... πάλι ανάποδα.