Παθιασμένος με τους αγώνες, ο Gianni Lancia, γιος του ιδρυτή της τορινέζικης εταιρείας, έβαλε την κεφαλαιακή επάρκεια της εταιρείας σε κίνδυνο.

Το 1955, το αποτέλεσμα ήταν να παραιτηθεί από την F1 και να παραχωρήσει την πλειονότητα των δράσεων της εταιρείας στον πλούσιο βιομήχανο Carlo Pesenti. Υπό την επίδραση αυτού του τελευταίου, η Lancia δρομολόγησε μια θεαματική ανανέωση της διαδικασίας παραγωγής και αποφάσισε να αγγίξει τις χορδές της κοινής γνώμης με ένα μοντέλο υψηλής κλάσης.

Με επίσημη παρουσίαση το 1957 και προς αντικατάσταση της Aurelia, ήρθε η Flaminia. Μια επιβλητική και πολυτελής μπερλίνα, σχεδιασμένη όμορφα από την πένα του Pininfarina, που έτυχε καλής υποδοχής από το κοινό. Η υψηλή τιμή της όμως περιόρισε σημαντικά τη επίδρασή της στην αγορά. Το 1958, η Lancia επανήλθε με την κουπέ εκδοχή της Flaminia, επίσης σχεδιασμένη από τον Pininfarina. Κι ένα χρόνο αργότερα, η καροτσερία Touring ανέλαβε να φτιάξει το κάμπριο που βλέπετε. Η Flaminia Convertible, ακόμα πιο σπορ από τις συνονόματές της, ξεχώριζε από το κοντό μεταξόνιο (2,52 m) και τις καθαρές, πούρες γραμμές της. Με μήκος 4,5 m και πολύ καλές αναλογίες, η σιλουέτα της αποτελούσε έμπνευση από τη Maserati 3500GT, επίσης φιλοτεχνημένη από την Touring. Μια σιλουέτα που συγκαταλέχτηκε εμβληματικά ανάμεσα στα πιο πετυχημένα σχήματα της αυτοκίνησης.

Απαράμιλλος χιλιομετροφάγος
Η Flaminia Convertible φτιαγμένη υπό την τεχνοτροπία «Superleggera», δηλαδή αλουμινένια πάνελ που έντυναν ένα ατσάλινο σωληνωτό πλαίσιο, συνδύαζε τα πλεονεκτήματα της ελαφριάς (1.250-1.330 kg), αλλά και πολύ άκαμπτης κατασκευής. Ατού που ενισχύονταν από ισχυρά φρένα με τέσσερα δίσκους και ανεξάρτητη ανάρτηση: Ψαλίδια και αντιστρεπτική εμπρός, και άκαμπτος άξονας, με διαμόρφωση De Dion με Panhard, διαμήκη φύλλα σούστας και αντιστρεπτική πίσω. Ένα σύνολο που του έπρεπε όμως ένα πιο ισχυρό μοτέρ.

Αρχικά, η Flaminia φόρεσε κάτω από το καπό έναv 2,5λιτρο κινητήρα V6, σχεδόν τετράγωνο (80x81,5 mm), με ένα οριζόντιο διπλό καρμπιρατέρ Solex C40 PAAI και 119 άλογα. Λίγο αργότερα, το ίδιο μοτέρ φόρεσε τρία μονά καρμπιρατέρ Weber 35 DCLN και ηλεκτρική τρόμπα βενζίνης (2.5 3C), ανεβάζοντας την ισχύ του στα 140 άλογα.

Στη συνέχεια, ο κινητήρας, διατηρώντας την ίδια τροφοδοσία, μεγάλωσε σε διάμετρο (85x81,5 mm), φτάνοντας τα 2.800 κυβικά (2.8 3C) και σε απόδοση τους 150 PS. Ισχύς που επιτέλους έφερνε τις επιδόσεις στο ύψος της στιλιστικής έκφρασης του αυτοκινήτου. Εντούτοις, χωρίς να τις δίνει πραγματικά σπορ φιλοδοξίες.

Γρήγορη, αλλά βαριά και δυσκίνητη για καμπριολέ, η Flaminia είχε για ψωμί της τα μακρινά ταξίδια. Βολευόταν με περισσότερη ευκολία στις ευθείες και στις ανοιχτές καμπές παρά στο στριφτερό δρόμο. Άνετη, με πολυτελές φινίρισμα και κολακευτική παρουσίαση, απευθυνόταν πρωτίστως σε μια πελατεία που αποζητούσε τη διάκριση παρά τη διακριτικότητα. To ευρύχωρο εσωτερικό, ντυμένο με δέρμα και ξύλο, ήταν πλούσια φορτωμένο σε όργανα και ιδιαίτερα φροντισμένο.

Πανάκριβη (3,3-3,8 εκατ. ιταλικές λίρες), με υψηλότερη τιμή από μια Jaguar E-type και ξεχωριστή, θα γνώριζε μια εμπορική καριέρα μάλλον υποτονική. Για κακή της τύχη, η Lancia θα εγκατέλειπε από το 1963 την εξέλιξή της προς χάριν των καινούργιων Flavia και Fulvia.

Στο χρηματιστήριο του κλασικού αυτοκινήτου μια Flaminia είτε με 2,5λιτρο είτε με 2,8λιτρο μοτέρ και σε κατάσταση «Concours» κοστίζει 210 χιλιάδες ευρώ. Τιμή επικαιροποιημένη στις 18/4/2020.

H Flaminia Convertible με μια ματιά
Κινητήρας Έξι κύλινδροι σε V
Χωρητικότητα 2.458 και 2.775 cc
Ισχύς 119, 140 και 150 PS
Τελική ταχύτητα 178, 190 και 193 km/h
Παραγωγή 847 αυτοκίνητα (1959-1964)
Τιμή σήμερα €210.000