Από το 1982, οι αγώνες αντοχής γνώριζαν μεγάλες πιένες και προκαλούσαν κοσμοσυρροή στις πίστες, καθώς επανεμφανίστηκαν μεγάλοι κατασκευαστές σε μπόλικες διοργανώσεις, τόσο σε Ευρώπη όσο και στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Σε αυτό το περιβάλλον, η Ferrari εξεδήλωσε τη βούληση να κατασκευάσει ένα ανταγωνιστικό υλικό για την πιστή πελατεία της. Αγωνιζόμενους που δεν μπορούσαν πλέον να ελπίζουν σε πρωταγωνιστικό ρόλο με τις 512 ΒΒ να βρίσκονταν στο τέλος της καριέρας τους. Ύστερα από τις μάταιες και άκαρπες προσπάθειες να κατασκευάσει μια «υπερβιταμινωμένη» Testarossa, η Ferrari αποφάσισε να εκμεταλλευτεί την εμπειρία της στα υπερτροφοδοτούμενα μοτέρ. Έτσι, το Maranello εξέλιξε ένα GT πάνω στη βάση της 308 GTB, αλλά που κινείτο από ένα διτούρμπινο V8.

Συνολικά κατασκευάστηκαν  276 Ferrari 288 GTO μεταξύ των ετών 1984 και 1986. Από αυτά τα πέντε ήταν 288 GTO Evoluzione, με πιο επιθετικό body kit και αυξημένη ιπποδύναμη

Η 288 GT σχεδιάστηκε και κατασκευάστηκε από το τμήμα υπηρεσιών για αγωνιζόμενους πελάτες τους οποίους εφοδίαζε με εργοστασιακά αυτοκίνητα έτοιμα γι’ αγώνες. Το καινούργιο όπλο του Maranello δήλωνε εξαρχής τις φιλοδοξίες του, μόνο και μόνο με την ονομασία του «GTO». Τρία μαγικά γράμματα για το Gran Turismo Omologato που είχαν να εμφανιστούν από το 1962 με τις ανίκητες 250 GTO.

Πέρα όμως από το συμβολισμό, η σήμανση αυτή υποδήλωνε και την επιθυμία της Ferrari να επιστρέψει στην κορυφή, κατασκευάζοντας τα απαραίτητα 200 κομμάτια για την ομολογκασιόν στο Γκρουπ B/GT.

Πιο βίαιη από ωραία
Το βασικό σκαρίφημα ήταν πολύ κοντά στη ραφινάτη 308 GTB, αλλά η 288 GTO δεν είχε και μεγάλη σχέση μαζί της. Φουσκωμένοι θόλοι, μεγάλες εισαγωγές αέρα, εμπρός σπόιλερ και χείλος εκφυγής πίσω, όλα διαφορετικά. Το αισθητικό αποτέλεσμα, για το οποίο αμέσως αντιλαμβανόσουν τη συγγένειά του με την 308 GTB, δεν είχε ίχνος από τη χάρη της τελευταίας.



Πάντα στο όνομα της αποτελεσματικότητας, το μεταξόνιο μάκρυνε κατά έντεκα πόντους στα 2,45 m για να χωρέσει το μοτέρ και τα μετατρόχια φάρδυναν για να χωρέσουν τους μεγαλύτερους τροχούς. Ανάρτηση και φρένα ενισχύθηκαν εξίσου ισχυρά για να ταιριάζουν στο πάτημά της 288 που ήταν πιο αναζωογονητικό κι από ενδοτραχειακή ένεση επινεφρίνης. Έτσι η 288 GTO πατούσε σε ανεξάρτητη ανάρτηση και στους τέσσερις τροχούς, με σωληνωτά ψαλίδια και ελικοειδή ελατήρια με αμορτισέρ της Koni. Η ανάρτηση ήταν ρυθμιζόμενη σε ύψος (ψηλά-χαμηλά) και διέθετε καουτσουκένια χιτώνια που έδιναν σκληρή, αλλά όχι κουτσουρένια κύλιση στο αυτοκίνητο. Τα ενισχυμένα φρένα ήταν της Brembo, με δισκόπλακες 305x25 mm που δάγκωναν 4πίστονες δαγκάνες εμπρός και διπίστονες πίσω. Το τιμόνι, χωρίς υποβοήθηση φυσικά, ήταν 2,9 στροφές από τέρμα σε τέρμα, ενώ η 288 χρειαζόταν για κύκλο στροφής 12 μέτρα. 

Αρωγός στα παραπάνω ήρθε η σοβαρή προσπάθεια μείωσης του βάρους για να κατέβει τουλάχιστον κατά 120 kg, κάτω από τα 1.180 kg. H δίαιτα περιέλαβε στο μενού αλουμινένιες πόρτες, οροφή, το χαμηλό μέρος του εμπρός σπόιλερ και την πίσω πλατφόρμα από κέβλαρ, ο καθρέφτης μεταξύ μοτέρ και καμπίνας από κέβλαρ επενδεδυμένο με αλουμίνιο, ενώ τα φτερά και τα υπόλοιπα πλαϊνά ήταν από ελαφρύ συνθετικό φάιμπεργκλας.

Η καμπίνα, παρά τον αγωνιστικό προσανατολισμό της 288, ήταν πλούσια για τα τότε δεδομένα. Το ταμπλό ήταν καλυμμένο από Alcantara και τα καθίσματα με δέρμα. Μερικές GTO διέθεταν και κόκκινα φαρδιά σιρίτια από Nomex στο ταμπλό, η μόνη διαφοροποίηση που υπέστη το στιλ του μοντέλου. Το πάτωμα στην καμπίνα ήταν ντυμένο με μοκέτα και στα έξτρα της λίστας εξοπλισμού περιλαμβάνονταν ανέσεις όπως το air conditioning, τα ηλεκτρικά παράθυρα και το στέρεο ραδιοκασετόφωνο. Αλλά υπήρχαν και σημεία που υποδήλωναν ότι αυτό το αυτοκίνητο σχεδιάστηκε για αγώνες. Τα πεντάλ για παράδειγμα ήταν ρυθμιζόμενα, ενώ δεν χρειαζόταν να ψάξεις για ντουλαπάκι συνοδηγού (glove box). Δεν υπήρχε! Οι οδηγοί έπρεπε ή και θα ήθελαν να φορούν τα γάντια τους συνεχώς για να κρατούν σφιχτά το δερμάτινο Momo.



Κάτω από καπό, o V8 έσφυζε από ισχύ: Χωρητικότητα 2,8 λίτρα (εξ ου και το όνομα 288: 28 για τον κυβισμό και 8 για τους κυλίνδρους), δύο γιαπωνέζικα τούρμπο IHI (Ishikawajima Harima Heavy Industries) και ψεκασμός των Weber-Marelli που πλημμύριζε τους οκτώ κυλίνδρους με όση περισσότερη βενζίνη μπορούσε. Το μοτέρ που στην ουσία ήταν αυτό της 308 GTB, αλλά με ένα χιλιοστό μικρότερη διάμετρο για λόγους ομολογκασιόν, αντίθετα από αυτήν τοποθετήθηκε κατά το διάμηκες. Έτσι κατέλαβε και το χώρο που υπήρχε το πίσω πορτμπαγκάζ στην 308, προκειμένου να χωρέσουν οι τουρμπίνες και τα μεγάλα ιντερκούλερ αέρα-νερού της Behr. Αγωνιστικό κιβώτιο και πίσω διαφορικό λοιπόν, τοποθετήθηκαν πίσω από το μοτέρ.  

Πρώτη πάνω από 300
Οι «πολιτικές» 288 GTO ανέβαιναν στους 405 ίππους, ενώ οι αγωνιστικές ξεπερνούσαν τους 600 PS. Είτε στη μία είτε στην άλλη περίπτωση περνούσαν πολύ αποτελεσματικά στο δρόμο μέσω ενός 5αριού σασμάν με εγκάρσια τοποθέτηση, δανεικό από τα μονοθέσια F1 της Scuderia. Το αποτέλεσμα δεδομένου και της αναλογίας των 2,9 kg/ίππο ήταν καταιγιστική επιτάχυνση με σχεδόν 4,5” για το 0-100 km/h , τελική που ξεπερνούσε τα 300 km/h (το πρώτο αυτοκίνητο δρόμου που το πετύχαινε) και συμπεριφορά που την καθιστούσε ένα θηρίο των αγώνων… Aν και δεν μπορούσαν να το τιθασέψουν κάθε είδους χέρια. Για την πρόσφυση του αυτοκινήτου φρόντιζαν λάστιχα GoodYear NCT πάνω σε ζάντες της Speedline. Εμπρός η διάσταση ήταν 225/50 VR16 σε ζάντες 8Jx16” και πίσω οι ζάντες 10Jx16” ήταν ντυμένες με 255/50 VR16.

Με το που παρουσιάστηκε η 288 GTO, η οποία σημειωτέον διατίθετο μόνο σε κόκκινο χρώμα, όλα τα προγραμματισμένα κομμάτια κι ακόμα περισσότερα ήταν ήδη πουλημένα. Αλλά αυτή η περιπέτεια είχε κοντή διαδρομή. Ύστερα από μια σειρά τραγικών ατυχημάτων, μεταξύ αυτών και του Henri Toivonen και του συνοδηγού του Sergio Cresto στο Γύρο της Κορσικής το 1986, η διοργανώτρια αρχή απαγόρευσε να αγωνίζονται τα μοντέλα του Γκρουπ B. H Ferrari, μένοντας χωρίς αγωνιστικό αντικείμενο πλέον, αποφάσισε «να διακόψει την επένδυση», ύστερα από μόλις δύο χρόνια στους αγώνες.



Συνολικά, 276 κομμάτια κατασκευάστηκαν μεταξύ των ετών 1984 και 1986. Από αυτά τα πέντε ήταν 288 GTO Evoluzione, με πιο επιθετικό body kit και αυξημένη ιπποδύναμη. Ο κινητήρας ξεπερνούσε σε απόδοση τους 650 ίππους, το βάρος της ήταν μόλις 940 κιλά και σε τελική ταχύτητα έφτανε τα 362 km/h. H αμφιλεγόμενης αισθητικής εικόνα και η απόδοση απετέλεσαν σαφές προανάκρουσμα της επερχόμενης F40.

[upd 27/02/2024] Στο χρηματιστήριο των κλασικών αυτοκινήτων μια Ferrari 288 GTO κοστίζει σε κατάσταση «concours» €4,5 εκατ. Αλλά και σε κατάσταση «fair» να τη βρείτε, δηλαδή με γδαρσίματα και βαθουλώματα, ξεθωριασμένη μπογιά, διαφορετικούς τροχούς ακόμα και με στοιχεία aftermarket πάνω της, η τιμή δεν πέφτει κάτω από τα €2,8 εκατομμύρια.

Η 288 GTO με μια ματιά
Κινητήρας Οκτώ κύλινδροι σε V + δύο τούρμπο
Κυβισμός 2.855 cc
Ισχύς 405 PS
Τελική ταχύτητα 306 km/h
Παραγωγή 276 αυτοκίνητα (1984-1986)
Τιμή σήμερα €2,8 έως €4,5 εκατ.