Με το 850 TC, ο Κάρλο Άμπαρτ έδωσε ένα μηχάνημα κατασκευής νικών σε πολλούς και όχι απαραίτητα εύπορους αγωνιζόμενους.

Από όλα τα τρανταχτά ονόματα που βρίσκονται στο πάνθεον του θρύλου της αυτοκίνησης, αυτό που ταυτίστηκε με την έννοια του μηχανικού/εξελιχτή ήταν του Κάρλο Άμπαρτ. Του ανθρώπου που, αν και πότε δεν δημιούργησε το δικό του αυτοκίνητο, βρίσκεται στο ίδιο επίπεδο αναγνωρισιμότητας με τους κορυφαίους κατασκευαστές.

Αν και γεννήθηκε στην Αυστρία, ο Κάρλο Άμπαρτ, βίωσε την παραγωγική ζωή του στην Ιταλία και σε όλη την καριέρα του ένα σκοπό και μόνο είχε: Να κερδίζει αγώνες!

Abarthizzara
Στην Ιταλία της δεκαετίας του ’60 αν κάτι αποκαλείτο Abarthizzara, ήταν ανώτερο από τα συνηθισμένα. Και αυτό ίσχυε για τα πάντα και όχι μόνο για αυτοκίνητα ή αντικείμενα σχετικά με αυτά. Όπως ένας Ιταλός συγγραφέας σημείωνε, η έκφραση Abartizzara, μπορούσε να χρησιμοποιηθεί αδιακρίτως για να περιγράψει είτε μια ωραία κοπέλα είτε ένα εργαλείο κήπου, εφόσον και τα δύο είχαν πάνω τους μια ιδιοφυή πινελιά που τους έδινε ξεχωριστή αξία.

Η έκφραση αυτή όμως, με την πάροδο του χρόνου, περιορίστηκε στο μηχανοκίνητο χώρο, και δει των αυτοκινήτων με σχετικά μικρό κινητήρα.
Ο Άμπαρτ ξεκίνησε την καριέρα του δουλεύοντας πάνω στα αυτοκίνητα της Cisitalia, μιας ιταλικής εταιρίας που, με βάση τα Fiat της εποχής, έφτιαχνε είτε σπορ είτε καθαρόαιμα αγωνιστικά αυτοκίνητα. Με εντυπωσιακές νίκες σε πολλούς αγώνες, ο Άμπαρτ δεν άργησε να δημιουργήσει ένα θρύλο γύρω από το όνομά του ως ενός από τους πλέον ιδιοφυείς μηχανικούς. Όλα αυτά, στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια.

Το 1949, όταν η Cisitalia αντιμετώπισε οικονομικά προβλήματα, ο Abarth αγόρασε ορισμένα από τα πλαίσια της, πάνω στα οποία έχτισε τα πρώτα αυτοκίνητά του. Οι κινητήρες βασίστηκαν σε μπλοκ της Fiat, αλλά η ιδιοφυία του Άμπαρτ κατάφερε να βγάλει το μέγιστο δυνατό αποτέλεσμα σε ιπποδύναμη, χρησιμοποιώντας την ελάχιστη ποσότητα σε μέταλλο, το οποίο σημαίνει μικρός κινητήρας, μεγάλη απόδοση.

Μέχρι το 1956 , τα πλαίσια των Abarth, έντυναν κατά παραγγελία οι σπουδαιότεροι καροσερίστες της Ιταλίας, από τον Αλεμάνο μέχρι τον Τζαγκάτο, σύμφωνα με τις απαιτήσεις των πελατών του.

Τα αυτοκίνητα και οι πίστες ήταν το πάθος του Άμπαρτ, αλλά το ψωμοτύρι της δουλειάς του ήταν οι εξατμίσεις υψηλής απόδοσης.

Φτωχαδάκια και λεφτάδες
Τον Απρίλιο του 1956, το πρώτο Abarth σε καρότσα Fiat εμφανίζεται στο σαλόνι του Τορίνο. Ήταν η βελτίωση του Fiat 600, του πρώτου μεταπολεμικού ιταλικού αυτοκινήτου για το λαό. Ο μέσος Ιταλός μπορούσε να το αγοράσει εύκολα, ήταν εξαιρετικά οικονομικό, χωρούσε τέσσερα άτομα και σύντομα αναδείχτηκε σε μεγάλη εμπορική επιτυχία. Πάνω σε αυτό στηρίχτηκε ο Άμπαρτ και μετέτρεψε το άψυχο μοτέρ των 600 κυβικών με τα 22 PS σε ένα δαιμονικό αγωνιστικό 747 cc και 51,5 PS. Με τον τρόπο αυτό δημιούργησε ένα αγωνιστικό αυτοκίνητο που ο καθένας μπορούσε να αποκτήσει.

Το πρόβλημα ήταν ότι η μετατροπή των απλών Fiat 600 σε Abarth 750 ήταν χρονοβόρα και κόστιζε ακριβά. Ο Άμπαρτ από την άλλη δεν ήθελε να επεκτείνει την επιχείρηση που είχε στήσει με τα συστήματα εξατμίσεων, προσλαμβάνοντας και άλλο προσωπικό για να ασχοληθεί με τα αυτοκίνητα. Έτσι αποφάσισε να προσφέρει όλο το σύστημα μετατροπής σε κιτ.

Η ιδέα έπιασε τόπο και η ζήτηση ήταν εντυπωσιακή. Το 750 είχε μια ένδοξη αγωνιστική καριέρα, αλλά ο Άμπαρτ έψαχνε το κάτι παραπάνω. Έτσι όταν η Fiat παρουσίασε το 1960 το 600D, με αυξημένη τη χωρητικότητα των κυλίνδρων στα 767 cc, στα μαγικά χέρια του ανικανοποίητου Κάρλο το μοτέρ ανεβαίνει στα 847 κυβικά, αυξάνοντας τόσο τη διάμετρο των κυλίνδρων όσο και την διαδρομή των εμβόλων. Δεν αρκέστηκε όμως μόνο σε αυτό. Συνεχίζοντας να προσφέρει τα κιτ εξέλιξης, έδινε στον αγοραστή τη δυνατότητα να επιλέγει και την απόδοση του κινητήρα που επιθυμούσε ανάλογα με τη χρήση για την οποία τον προόριζε. Ο κινητήρας μπορούσε να βγάλει από 47 έως 57 PS, ανάλογα με τη συμπίεση που επέλεγε ο πελάτης και η τελική ταχύτητα έφτανε τα 145 km/h, νούμερο που πετύχαιναν μπερλίνες με διπλάσιο κυβισμό.

Κιτ υπέρ πάντων ο αγών
Το κύμα Abarthizzara κατακλύζει την Ιταλία. Νεαροί εκκολαπτόμενοι Φάντζιο και Νουβολάρι στέκονται στην ουρά για να προμηθευτούν τα μαγικά κιτ του Άμπαρτ. Παρά την τσουχτερή τιμή του κιτ και των απαραίτητων πρόσθετων, όπως το ψυγείο λαδιού και τα φρένα, ήταν φτηνότερο για το μέσο Ιταλό να αγοράσει το κιτ και να κάνει όλες τις τροποποιήσεις στο γκαράζ ή στην πίσω αυλή του σπιτιού του, από το να πληρώσει τo ποσό που ζήταγε ο Άμπαρτ για να του παραδώσει ένα έτοιμο αυτοκίνητο.

Βέβαια τα εργοστασιακά Abarth είχαν κάποια πρόσθετα οφέλη σε σχέση με τα κιταρισμένα. Όπως ενισχυμένα μπροστινό σύστημα, μεγαλύτερα πίσω ελατήρια, ψυγείο λαδιού τοποθετημένο εμπρός (μην ξεχνάμε ότι το μοτέρ ήταν τοποθετημένο πίσω), εμπρός δισκόφρενα και το πιο χαρακτηριστικό ίσως, ειδικές βάσεις για να παραμένει ανοικτό το καπό της μηχανής. Ο λόγος για αυτή την επιλογή δεν ήταν για να βελτιωθεί ή ψύξη του κινητήρα, όπως πολλοί πίστευαν, αλλά για να προσομοιωθεί η μορφή της σταγόνας, στην αεροδυναμική του αμαξώματος.

Το αυτοκίνητο ονομάζεται 850 TC (Turismo Competizione) και για να μπορεί να ομολογκαριστεί και να έχει δικαίωμα συμμετοχής στο Πρωτάθλημα Τουρισμού ο Άμπαρτ έπρεπε να κατασκευάσει 1.000 κομμάτια, πράγμα το οποίο (προφανώς) έκανε, μέχρι το τέλος του 1961. Πόσα 850 TC κατασκευάστηκαν πέρα από το νούμερο της ομολογκασιόν, είτε εργοστασιακά ή είτε μέσω κιτ, είναι άγνωστο.

Πάντως με αυτά ο Άμπαρτ κατέκτησε το Πρωτάθλημα Κατασκευαστών για πέντε συναπτά έτη, από το 1962 έως και το 1967, ενώ αναρίθμητες ήταν οι επιτυχίες σε πολλές άλλες κατηγορίες αγώνων. Κορωνίδα των επιτυχιών ήταν η πρώτη θέση στον απαιτητικό αγώνα του Νίρμπουργκρινγκ το 1963, μπροστά από πολύ ισχυρότερα αυτοκίνητα.

Νοσταλγοί
Στην επαφή μας με το αυτοκίνητο που εκτίθεται στο Μουσείο Αυτοκινήτου, εντύπωση μας προκάλεσε ο ελάχιστος χώρος που υπάρχει μέσα στο αυτοκίνητο και η ουσιαστικά ανύπαρκτη παθητική ασφάλεια. Τo μικρό μέγεθος του 850 TC, η σχετικά απλή κατασκευή τους αμαξώματος και η μεγάλη ιπποδύναμη μας έκανε να το ονομάσουμε matchbox rocket. Οι πιτσιρικάδες της εποχής, 50αρηδες και βάλε σήμερα, σαφώς θα θυμούνται τα θρυλικά αυτοκινητάκια matchbox και φαντάζομαι να μας καταλαβαίνουν.

Εντυπωσιακό είναι το ταμπλό με τα πολύ ωραία όργανα Jaeger-Abarth, το τριάκτινο τιμόνι,  καθώς και οι ζάντες της Campagnolo. Χαρακτηριστικό της εποχής και το ειδικό δέσιμο των υαλοκαθαριστήρων για να παραμένουν στη θέση τους στις μεγάλες ταχύτητες.

Με τα σημερινά δεδομένα δεν υπήρχε περίπτωση το αυτοκίνητο αυτό να έπαιρνε άδεια συμμετοχής σε αγώνα. Αλλά επίσης με τα σημερινά δεδομένα, ο Κάρλο Άμπαρτ θα ήταν μάλλον ένας ακόμα χαρτογιακάς. Άλλες εποχές, άλλοι άνθρωποι. Καλύτερα, χειρότερα, κανείς δεν ξέρει να πει.

Ο Άμπαρτ πέθανε το 1979 σε ηλικία 71 ετών, έχοντας προλάβει να δει και να γευτεί τα αποτελέσματα της ιδιοφυίας του. Σήμερα 30 τόσα χρόνια αργότερα, το Abarth 850 TC αποτελεί σπάνιο συλλεκτικό κομμάτι και οι ειδήμονες του χώρου εκτιμούν το γεγονός ότι τα αυτοκίνητα αυτά είχαν φτιαχτεί για να τα απολαμβάνουν οι πολλοί και όχι οι λίγοι και εκλεκτοί. Ένας και εκλεκτός παραμένει ο Κάρλο Άμπαρτ.

Το Abarth 850 TC με μια ματιά
ΚΙΝΗΤΗΡΑΣ
Τύπος Fiat Abarth 214 D/F, i4, 8v
Θέση Πίσω, διαμήκης
Τροφοδοσία Ένα καρμπιρατέρ Solex C34PBIC
Κυβισμός 847 cc
Διάμετρος x διαδρομή 62,5 x 69 mm
Ισχύς 52 PS /5.800 rpm
Ειδική ισχύς 61,8 PS/lt
Ροπή 7,1 kgm /4.500 rpm
Συμπίεση 9,2:1
ΜΕΤΑΔΟΣΗ
Κίνηση Πίσω
Κιβώτιο Χειροκίνητο, 4 σχέσεων
AΜΑΞΩΜΑ
Διαστάσεις 3.285 x 1.380 x 1.405 mm
Μεταξόνιο 2.000 mm
Μετατρόχια εμπρός-πίσω 1.150-1.160 mm
ΒΑΡΗ
Κατασκευαστή 620 kg  
Βάρος/ισχύ    11,8 kg/PS
Ρεζερβουάρ 27 lt    
ΦΡΕΝΑ-ΛΑΣΤΙΧΑ
Φρένα εμπρός-πίσω Δίσκοι-ταμπούρα
Λάστιχα εμπρός-πίσω 5.20-12
ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗ
Μέση 8,0 lt/100 km
ΕΠΙΔΟΣΕΙΣ
Τελική ταχύτητα 142 km/h    
0-100 km/h 14,1”
0-140 km/h 78,7”
0-1.000 km/h 36,8”
Εκτιμώμενη τιμή (σήμερα) €60.000