Έχοντας δώσει δείγματα γραφής με το εκπληκτικό Clio Williams και το πολυτάλαντο Megane Coupe 2.0 16v, η Renault είχε αποδείξει τις ικανότητές της στην παραγωγή εκρηκτικών χάτσμπακ. Τα δημιουργήματά της δεν ξεχώριζαν για την ισχύ ή τις επιδόσεις τους, όμως ήταν αδύνατον να μην λατρέψεις τον τρόπο που έστριβαν αλλά και την απαίτησή τους για τη δική σου συμμετοχή στα δρώμενα.

L’ evolution francaise
Από τη στιγμή που παρουσιάστηκε η δεύτερη γενιά του Clio το 1998, ο κόσμος του αυτοκινήτου περίμενε το «νέο Williams». Την κορυφαία έκδοση του μικρού Renault που θα έθετε νέα δεδομένα στην κατηγορία των GTi. Η αναμονή έλαβε τέλος το 2000, όταν εμφανίστηκε το Renault Clio Sport. Με τα φουσκωμένα φτερά και τον ογκώδη μπροστινό προφυλακτήρα να διαλαλούν την αγριεμένη του φύση.

Στην πραγματικότητα δεν επρόκειτο για ένα ασυμβίβαστο, σκληροπυρηνικό «hot hatch». Ήταν μια πιο πολιτισμένη κατασκευή, ικανή να αποτελέσει ιδανικό μέσο μετακίνησης ακόμα και για τον λιγότερο ενθουσιώδη οδηγό.

Οι Γάλλοι όμως δεν είχαν ξεχάσει ξαφνικά να φτιάνουν γρήγορα προσθιοκίνητα. Και αυτό ήταν φανερό από την πρώτη γρήγορη βόλτα. Παρά τους σχετικά μικρούς τροχούς των 15”, το Clio Sport είχε σταθερότητα μεγαλύτερου αυτοκινήτου στην υψηλή ταχύτητα. Και χωρίς να απωλέσει την χαρακτηριστική ευελιξία των μικρών γαλλικών πυραύλων στις πιο σφιχτές διαδρομές. Σε συνδυασμό με τη δύναμη του εξελιγμένου 2λιτρου μοτέρ από την Mecachrome (επί χρόνια συνεργάτη της Renault στην F1) μπορούσες να διατηρήσεις εξαιρετικά γρήγορο ρυθμό στο βουνίσιο στροφιλίκι.

Το 2002 το Clio ανανεώθηκε («Phase II»), με σημαντικότερες αλλαγές τον ανασχεδιασμό του εμπρός μέρους. Και τη ριζική αναβάθμιση του εσωτερικού που πλέον έγινε αρκετά πιο ποιοτικό. Το Clio Sport απέκτησε επιπλέον ζάντες 16” με λάστιχα χαμηλότερου προφίλ, αλλά και ένα μη-απενεργοποιούμενο σύστημα ευστάθειας. Ευτυχώς δεν ήταν ιδιαίτερα παρεμβατικό, ενοχλούσε κυρίως στις οριακές συνθήκες της πίστας και όχι στο δρόμο.

Ύστερα από περίπου 2 χρόνια, το 2004, η Renault Sport ανέβασε ακόμα περισσότερο τον πήχη. Αύξησε την απόδοση στα 182 PS και βελτίωσε το στήσιμο. Πρόσφερε ένα πακέτο με διαφορετικά αμορτισέρ, χαμηλότερα ελατήρια και άλλη γεωμετρία για ακόμη καλύτερη απόδοση στην σπορ οδήγηση, με την ονομασία «Sport Chassis». Επιπλέον, το ESP μπορούσε τώρα να απενεργοποιηθεί πλήρως. Το «182» είναι αναμφίβολα το πιο ποθητό από τα Clio RS αυτής της γενιάς. Όμως τα παλαιότερα αδερφάκια του κοστίζουν μέχρι και τα μισά λεφτά, αποτελώντας κατά περίπτωση μεγάλη ευκαιρία.

Ο σωστά συντηρημένος κινητήρας δεν εμφανίζει σοβαρά προβλήματα ούτε καταναλώνει αξιοσημείωτη ποσότητα λιπαντικού. Στην πενταετία πρέπει να έχει αλλαχθεί ο ιμάντας χρονισμού. Το ραλαντί μπορεί να είναι ασταθές τα κρύα πρωινά, όμως πρέπει να στρώνει όταν ο κινητήρας έρθει σε κανονική θερμοκρασία λειτουργίας. Οι βάσεις του κινητήρα είναι ευαίσθητες και αν ακούτε χτύπους στα πάτα-άσε με 1η και 2α μάλλον χρειάζονται αλλαγή. Οι σωλήνες της εξάτμισης του Clio Sport παραδίδονται εύκολα στη σκουριά Ειδικά σε αυτοκίνητα που πέρασαν τη ζωή τους... παρά θιν’ αλός.

Η βίαιη και απρόσεκτη χρήση του κιβωτίου προδίδεται από την ασάφεια του λεβιέ. Όχι βέβαια ότι το συγκεκριμένο κιβώτιο ήταν υπόδειγμα ακρίβειας ως καινούργιο... Μεγάλη προσοχή πρέπει να δοθεί στο συμπλέκτη. Ένα σετ δίσκου-πλατό μπορεί να χρειαστεί αλλαγή και στα 40.000 km, αναλόγως χρήσης. Κάτω από το καπό του 2λιτρου Clio τα πάντα είναι στριμωγμένα και η αλλαγή δεν είναι εύκολη υπόθεση. Οπότε τα εργατικά που θα σας ζητήσουν δεν είναι λίγα. Αν στα πρώτα Clio Sport η κρεμαγέρα ακούγεται όταν δουλεύει, η λύση είναι η τοποθέτηση βαλβίδας επιστροφής από τις μεταγενέστερες εκδόσεις.

Η καλή οδική συμπεριφορά του Clio Sport δεν επιτυγχάνεται εις βάρος της άνεσης. Η ανάρτησή του συνδυάζει και τους δύο κόσμους. Όμως αν τα αμορτισέρ δεν έχουν αλλαχθεί μέχρι σήμερα, η απόδοσή τους θα είναι δραματικά μειωμένη. Τα ρουλμάν των πίσω τροχών χρειάζονται αλλαγή κάθε 50-60.000 km. Αν έχει γίνει οικονομία με τοποθέτηση φτηνών ελαστικών και όχι κάποιου καλού λάστιχου επιδόσεων η οδηγική εμπειρία θα έχει υποβαθμιστεί σημαντικά. Μην ανησυχείτε! Τα 195/50 R15 των πρώτων Clio Sport είναι από τις φτηνότερες διαστάσεις της αγοράς, για τα 16άρια των Phase II όμως θα ξοδευτείτε αρκετά παραπάνω.

Τα πλαστικά της καμπίνας στα Clio Sport 1ης γενιάς δεν ήταν ποτέ πρώτης ποιότητας, οπότε η πιθανότητα να είναι εξαιρετικά φθαρμένα είναι μεγάλη. Γύρω από τα χερούλια στις πόρτες το πλαστικό σχεδόν σίγουρα θα είναι ξεθωριασμένο και με ρωγμές (ευτυχώς κοστίζει λίγο και αλλάζεται εύκολα), ενώ το σουέντ τιμόνι θα είναι πλέον λείο. Στα Phase II τα πράγματα είναι αρκετά καλύτερα, με το μαύρο ταμπλό (αντί για γκρι/γαλάζιο του προκατόχου) να αναβαθμίζει αρκετά την εικόνα του εσωτερικού. Ελέγξτε τη μοκέτα (ή κάτω από αυτήν) για υγρασίες, γύρω από τα εμπρός καθίσματα αλλά και στο χώρο αποσκευών.