Τον Αύγουστο του 1980 στο Jesolo της Ιταλίας, o Ayrton Senna, σε ηλικία 20 ετών, κάθεται σε μία ξαπλώστρα διπλα στην πισίνα με το βλέμμα παγωμένο στο κενό. Θυμωμένος. Την προηγούμενη μέρα είχε ηττηθεί σε έναν από τους πιο σημαντικούς αγώνες καρτ, στον τελευταίο γύρο.

Ο αντίπαλός του, ένας Βρετανός μυστακοφόρος, είχε κερδίσει κάθε αγώνα που είχε συμμετάσχει εκείνη τη χρονιά. Εκτός από έναν στον οποίο είχε σκάσει το μοτέρ του. Έτσι όπως τον έβλεπε να στέκεται στην άκρη της πισίνας και να αστειεύεται με τον μηχανικό του, ο Senna σηκώθηκε από την ξαπλώστρα του και τον έσπρωξε με δύναμη μέσα στο νερό. Ο Senna δεν άντεχε να είναι δεύτερος. Και από όλους τους αντιπάλους του, ο Terry Fullerton ήταν αυτός τον οποίο δεν μπορούσε ποτέ να κερδίσει.



Ο Fullerton, 63 ετών σήμερα, μένει σε ένα μικρό σπίτι στο Leicester με την γυναίκα του Nilda, την κόρη του και τα δύο σκυλιά τους. Όπως λέει ο ίδιος, είναι μάλλον φτωχός. Και ελάχιστοι άνθρωποι έξω από τον χώρο του αγωνιστικού καρτ γνωρίζουν ποιος είναι και τι έχει κάνει στην ζωή του. Βγάζει τα προς το ζην προσπαθώντας να μεταλαμπαδεύσει τις γνώσεις του σε παιδιά που κυνηγούν το όνειρό τους στον κόσμο του μηχανοκίνητου αθλητισμού. Το ταλέντο του Fullerton, όπως απέδειξε η ιστορία, δεν ήταν αρκετό για να τον φέρει στην F1 ή σε κάποια άλλη από τις πρωτοκλασάτες κατηγορίες μηχανοκίνητου αθλητισμού. Παρότι στα καρτ είχε αποδείξει περίτρανα ότι είχε ό,τι χρειάζονταν. Τουλάχιστον εντός της πίστας.

Το όνομά του ακούστηκε όταν προβλήθηκε το δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ “Senna”, το 2010. Σε αυτό, υπάρχει ένα απόσπασμα από μία συνέντευξη του Ayrton το 1993. Ο ήδη τρεις φορές παγκόσμιος πρωταθλητής σόκαρε τους εκπροσώπους του Τύπου όταν στην ερώτηση «ποιος ήταν ο δυσκολότερος αντίπαλος που είχες ποτέ;» δεν ανέφερε κανέναν από τους Prost, Mansell, Piquet κ.λπ. αλλά τον Fullerton. «Ήταν γρήγορος και σταθερός, για μένα ήταν πολύ ολοκληρωμένος οδηγός», είχε πει ο Senna.

Ο Fullerton πρόσφατα έλαβε μία επιστολή από μια άλλοτε και επί σειρά ετών γραμματέα του Ayrton, στην οποία αναφέρονταν ότι ο Βραζιλιάνος θεός της F1 μιλούσε για τον Fullerton με τα καλύτερα λόγια. Τον θεωρούσε τον καλύτερο συνολικά οδηγό κόντρα στον οποίο είχε αγωνιστεί. Είχε σκοπίμως επιλέξει εκείνη την στιγμή, το 1993, να μιλήσει δημόσια για αυτόν, για να αποδώσει κατά κάποιον τρόπο δικαιοσύνη, στρέφοντας στο σπουδαίο ταλέντο και στα επιτεύγματα του Fullerton την προσοχή που τους άξιζε.

Δεν ήταν μόνο ο Senna που δεν μπορούσε να νικήσει τον Fullerton. Ο Βρετανός είχε αγωνιστεί επίσης κόντρα στους Prost, Mansell, Piquet και πολλούς άλλους. Και τους είχε κερδίσει όλους. Ο Fullerton ήταν ο αδιαφιλονίκητος βασιλιάς στην παγκόσμια σκηνή του καρτ όσα χρόνια έτρεχε. Ίσως ο καλύτερος όλων των εποχών.

Οπότε προκύπτει το ερώτημα: Αν ήταν τόσο εξόφθαλμα καλός, ο καλύτερος οδηγός κόντρα στον οποίο είχε αγωνιστεί ο Senna, ο μόνος άνθρωπος που ο Βραζιλιάνος δεν είχε νικήσει ποτέ, τότε γιατί δεν εξελίχθηκε σε αστέρι της F1;



Όταν ο Fullerton ήταν 11 ετών, ο αδελφός του Alec, 17 ετών, ξεκίνησε τους αγώνες μοτοσικλέτας. Ο μικρός Terry ήταν συνέχεια μαζί τους στις πίστες. Η οικογένεια τα έβγαζε πέρα πολύ δύσκολα οικονομικά. Ο πατέρας τους έφτιαχνε μόνος του τις μοτοσικλέτες και ξόδεψε ό,τι είχε και δεν είχε για να τρέχει ο γιος του στους αγώνες. Και ήταν καλός. Αλλά την επομένη των 21^ων γενεθλίων του είχε ένα άσχημο ατύχημα. Στο οποίο έχασε την ζωή του.

Το γεγονός αυτό συνέτριψε όπως ήταν φυσικό την οικογένεια. Μετά το σοκ, ο πατέρας έστρεψε τον μικρό γιο του στους αγώνες καρτ επειδή ήταν ασφαλέστεροι από τους αγώνες μοτοσικλέτας. Ο Terry είχε φυσικό ταλέντο και οι νίκες άρχισαν να έρχονται η μία μετά την άλλη, σχετικά εύκολα. Το 1973 είχε ήδη κατακτήσει το πανευρωπαϊκό και το παγκόσμιο πρωτάθλημα. Και τότε ήταν η ώρα να κάνει το μεγάλο βήμα για την F1. Το οποίο δεν έκανε ποτέ.

Εκείνα τα χρόνια έχαναν τη ζωή τους τουλάχιστον 3-4 οδηγοί στην F1, κάθε χρόνο. Ο Fullerton δεν ήθελε, δεν άντεχε να βάλει την οικογένειά του σε αυτή τη δοκιμασία. Να ζουν με το άγχος ότι μπορεί να χάσουν και το άλλο τους παιδί στους αγώνες. Έτσι παρέμεινε στα καρτ, που ήταν σαφώς ασφαλέστερο άθλημα. Όλα του τα χρόνια στα καρτ δεν είχε πάθει τίποτα χειρότερο από μερικά σπασμένα πλευρά.

Ο Fullerton συνέχισε στα καρτ και έβγαζε το ψωμί του ως εργοστασιακός οδηγός της DAP. Ο teammate του το 1978 ήταν ένας 17χρονος οδηγός. Το όνομά του ήταν Ayrton Senna da Silva. «Τον συνάντησα πρώτη φορά να τριγυρνά στο εργοστάσιο», θυμάται ο Fullerton. «Δεν ήταν… κανονικός, σαν τους άλλους οδηγούς, είχε πολύ ένταση. Ήταν ήσυχος και απομονωμένος, στον κόσμο του. Αλλά είχε μια λάμψη».

Η ομάδα πήγε για δοκιμές στην Palma της Ισπανίας, πριν τον τελικό του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος. Από την πρώτη μέρα ο Senna ήταν πολύ γρήγορος. Σκεφτόμουν  «… για κάτσε μισό λεπτό, αυτό το παιδί είναι πολύ ξεχωριστό. Αλλά δεν ανησυχούσα». Ο Fullerton ήταν πολύ έμπειρος στους αγώνες καρτ και ήξερε το τεχνικό κομμάτι καλύτερα ακόμη και από τους μηχανικούς αλλά και από τους μηχανολόγους σχεδιαστές. Ήταν απόλυτα προσηλωμένος στο άθλημα και η αυτοπεποίθησή του ήταν απαράμιλλη.

Ο Senna συχνά ήταν ταχύτερος στην αρχή του αγωνιστικού διημέρου. Από την αρχή, ο Βραζιλιάνος και οι μηχανικοί του έκαναν την καλύτερη ρύθμιση, έβαζαν το καλύτερο μοτέρ τους και πήγαιναν για τον ταχύτερο γύρο. Ο Fullerton θυμάται ότι ήταν κάποια δέκατα πιο αργός μετά τις δοκιμές, αφήνοντας τον Senna να ε πιστρέψει στο δωμάτιο του ξενοδοχείου με την αυτοπεποίθηση ότι έχει το πάνω χέρι. Αλλά ο Fullerton δούλευε μεθοδικά. Δοκίμαζε διάφορα επιμέρους πράγματα, χωρίς να χρησιμοποιεί τον καλό του κινητήρα. Έδενε τα κομμάτια του παζλ χρησιμοποιώντας τον καλύτερο εξοπλισμό του και όλη του την τεχνική εκεί που πραγματικά μετρούσε.



Στις κατατακτήριες δοκιμές ο Fullerton θα κέρδιζε τον Senna για μερικά δέκατα, διαλύοντας την αυτοπεποίθηση του νεαρού Βραζιλιάνου. «Του πήρε κάμποσο να καταλάβει τι ακριβώς έκανα», θυμάται. Η απόλυτη προσήλωση που χαρακτήριζε τον Senna στην καριέρα του στην F1 ήταν άραγε το μάθημα που είχε πάρει από τον Fullerton; Ο ίδιος ο Βρετανός δεν μπορεί να το πει με σιγουριά. «Αρκετοί άνθρωποι που γνώρισα στην πορεία μου έχουν πει ότι κάτι τέτοιο πρέπει να συνέβη», ομολογεί.

Για δύο σεζόν, το ’78 και το ’79, η σχέση του Fullerton με τον Senna ήταν καλή. Ο Βραζιλιάνος συχνά ζητούσε τις συμβουλές του Βρετανού και εκείνος του εξηγούσε ότι συχνά το παρακάνει, ότι υπερβάλει πιέζοντας πολύ σκληρά το καρτ του και ότι χάνει ταχύτητα στην έξοδο με τους πίσω τροχούς του να γλιστρούν. Το 1980 ωστόσο ο ανταγωνισμός τους οδήγησε σε σύγκρουση. Ο Senna είχε πια αρκετή εμπειρία και ήθελε για τον εαυτό του τον ρόλο του πρώτου οδηγού. Αλλά ότι κι αν δοκίμαζε στην πίστα, το DAP του teammate του ήταν ταχύτερο. Εκείνη η μέρα στο Jesolo ήταν καθοριστική για την σχέση τους. Η οποία ουσιαστικά διαλύθηκε μετά την απαιτητική και επιθετική κίνηση του Fullerton στον τελευταίο γύρο. Από τότε και μετά είναι ζήτημα αν ξαναμίλησαν ποτέ οι δυο τους.

Ο Fullerton πάντως δεν θεωρούσε τον Senna τον βασικό του αντίπαλο. «Ήταν ένας από τους τρεις – τέσσερις», είχε πει. «Κάποιος που θα του έδινες σημασία αλλά όχι ο μοναδικός ή ο σημαντικότερος. Ούτε ο Prost ήταν σημαντικός αντίπαλος στα καρτ: «Ήταν γρήγορος, αλλά όχι κάποιος για τον οποίο θα ανησυχούσα σοβαρά μήπως με κερδίσει. Το ίδιο και ο Mansell. Υπήρχαν μερικά παιδιά ακόμη σαν τον Senna στα οποία είχα περισσότερο στραμμένη την προσοχή μου».



Τι θα είχε γίνει αν ο Fullerton είχε κάνει το επόμενο βήμα όπως οι προαναφερθέντες; «Το σκέφτομαι καμιά φορά», παραδέχεται. «Είμαι 63 ετών και δουλεύω κάθε μέρα, προσπαθώντας να μάθω τα παιδιά να οδηγούν καρτ και βασικά… δεν έχω μία. Αλλά το γεγονός ότι ο Senna αναφέρθηκε σε μένα στο τέλος αυτού του ντοκιμαντέρ, ήταν εξαιρετικό. Παλαιότερα κάποιες φορές σκεφτόμουν ότι ίσως και να έπρεπε να είχα κάνει την κίνηση και ένιωθα να το έχω μετανιώσει που δεν τόλμησα. Μετά από αυτή την αναφορά όμως πήρα όλη την δόξα και την αναγνώριση που θα είχα αν έτρεχα στην F1; Οπότε ένιωσα πως έχω κάνει το σωστό.

Ο θάνατος του Senna το ’94 σήμαινε πως ο Fullerton είχε κάθε δίκιο να μην θέλει να πάρει το ρίσκο και να βάλει την οικογένειά του σε αυτή την διαδικασία.

Πηγή Jalopnik