Μια μηχανοκίνητη νεκροφόρα χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά σε τελετή από τον τελετάρχη H.D. Ludlow. Επρόκειτο για μια απότομη διακοπή παράδοσης αιώνων, καθώς η μεταφορά των νεκρών στην κατοικία τους με ιππήλατη νεκροφόρα χάνεται στα βάθη του χρόνου.

Μέχρι τότε, οι νεκροφόρες χωρίς άλογα ήταν ηλεκτροκίνητες, με την πρώτη νεκροφόρα με κινητήρα εσωτερικής καύσης να εμφανίζεται το 1909, στη κηδεία του Wilfrid A. Pruyn. Ο Ludlow στην παραγγελία που έκανε ζήτησε πάνω στο σασί ενός φορτηγού να τοποθετήσουν το καβούκι μιας ιππήλατης νεκροφόρας.

Ο νέος αυτός τύπος αυτοκινήτου τελετών έγινε αρκετά δημοφιλής μεταξύ των πιο εύπορων πελατών, με τον Ludlow να χρησιμοποιεί το όχημα και σε άλλες 13 κηδείες, πριν παραγγείλει ένα μεγαλύτερο.

Ο νεωτερισμός του Ludlow θα μπορούσε να ήταν δημοφιλέστερος, αλλά οι περισσότεροι τελετάρχες έβρισκαν τις μηχανοκίνητες νεκροφόρες ιδιαίτερα ακριβές –περίπου $6.000 το κομμάτι έναντι $1.500 της ιππήλατης. Όταν η τιμή τους άρχισε να πέφτει και καθώς οι μηχανές εσωτερικής καύσης γίνονταν ισχυρότερες, όλο και περισσότεροι τελετάρχες τις προτιμούσαν, καθώς ταχύτερη νεκροφόρα σήμαινε περισσότερες κηδείες την ημέρα. Έτσι παρά το έξτρα κόστος, η χρήση τους γενικεύτηκε τη δεκαετία του ’20.

Στις 15 Ιανουαρίου του 1927 δίνεται στην κυκλοφορία η γέφυρα του Dumbarton, με τα αυτοκίνητα να διασχίζουν έτσι τον κόλπο του San Francisco.



Στις 16 Ιανουαρίου του 1936, ο Edsel Ford ιδρύει το Ίδρυμα Ford. Το ίδρυμα δημιουργήθηκε εν μέρει για να επιτρέψει στην οικογένεια Ford να διατηρήσει τον έλεγχο της Ford Motor Company ύστερα από το θάνατο του Henry Ford, αποφεύγοντας νέους νόμους περί κληρονομίας. Αλλά τα φιλανθρωπικά έργα του ήταν πολύ αληθινά. Όσον αφορά την περιουσία του, το Ίδρυμα Ford είχε περιουσιακά στοιχεία ύψους 4+ δισ. δολαρίων. Το ίδρυμα εργάζεται για την προώθηση του ελέγχου του πληθυσμού, την εξάλειψη της πείνας, την προώθηση των τεχνών και των εκπαιδευτικών μέσων, για την ειρήνη και την προστασία του περιβάλλοντος.