Τα concept cars δημιουργούνται για να μετρηθούν οι αντιδράσεις του κοινού. Για να δείξουν τα εργοστάσια τη νέα σχεδιαστική τους φιλοσοφία, για να προλειάνουν το έδαφος για ένα νέο μοντέλο ή ακόμη και μια ολόκληρη νέα κατηγορία, για να ανοίξει η συζήτηση σχετικά με μία νέα τεχνολογία ή μία τάση της αγοράς.

Κάποια από αυτά φτάνουν άμεσα στην παραγωγή. Αν όχι με την μορφή ενός νέου μοντέλου, τουλάχιστον κάποια σχεδιαστικά στοιχεία ή τεχνολογίες περνούν στα αυτοκίνητα που φτάνουν στις εκθέσεις. Κάποια άλλα, όπως τα παραδείγματα που βλέπουμε εδώ, φαίνεται να καταλήγουν στα αζήτητα. Μέχρι η ίδια η πραγματικότητα, δεκαετίες αργότερα, να δικαιώσει την διορατικότητα των δημιουργών τους.

Alfa Romeo Sportut by Bertone
Η Maserati, η Bentley, η Porsche και προσφάτως η Alfa Romeo με την Stelvio, έχουν SUV στην γκάμα τους. Στο Σαλόνι Αυτοκινήτου της Γενεύης ο Bertone είχε προβλέψει αυτή την εξέλιξη με το Sportut.



Δεν είναι και πολύ όμορφο, αλλά είναι cool και μοντέρνο, με την ίδια έννοια που σήμερα το λέμε για ένα Nissan Juke. Βασίζονταν στην Alfa 145, ήταν 4κίνητο, 5τάχυτο με 155 ίππους από ένα δίλιτρο τετρακύλινδρο μοτέρ.

Alfa Romeo Super Flow I by Pininfarina
Η εξέλιξη οχημάτων με τεχνολογία αιχμής στα τέλη της δεκαετίας του ’50 απαιτούσε μεγάλα κονδύλια για Έρευνα και Εξέλιξη. Τα συνθετικά υλικά ήταν τότε το επόμενο μεγάλο βήμα για την αυτοκινητοβιομηχανία που πειραματίζονταν πολύ με το fiberglass και το Plexiglass καθώς αναζητούσε τρόπους να αντικαταστήσει το ατσάλι.



Η Alfa Romeo και ο Pininfarina παρουσίασαν στην Έκθεση Αυτοκινήτου του Τορίνου το 1956 το Super Flow I. Μεγάλα τμήματα του αμαξώματος ήταν κατασκευασμένα από διάφανο Plexiglass. Μια φούσκα ανέβαινε προς το καπό ως συνέχεια του σήματος της μάρκας. Ο προφυλακτήρας ήταν μεγαλύτερος από το συνηθισμένο και ενσωμάτωνε και τα φώτα. Τα φτερά από Plexiglass άφηναν σε κοινή θέα τους τροχούς. Από το ίδιο υλικό ήταν φτιαγμένο το κάλυμμα της καμπίνας, που θύμιζε καλύπτρα αεροσκάφους. Το αυτοκίνητο βασίζονταν σε μια πρώην εργοστασιακή αγωνιστική Alfa Romeo 6C 3000 CM που είχε τερματίσει 5^η στο Mille Miglia του 1953 στα χέρια του Fangio.

Για λίγους μήνες το αυτοκίνητο ήταν σε αυτή την μορφή και έκανε αρκετά χιλιόμετρα στο επαρχιακό οδικό δίκτυο της Ιταλίας. Αλλά δεν υπήρχαν αρκετές καρότσες ώστε να προχωρήσει σε παραγωγή, ενώ και εσωτερικά στον οίκο Pinifarina δεν υπήρχε μία κατασταλαγμένη άποψη για το μέλλον. Σταδιακά άρχισαν να γίνονται διάφορες αλλαγές πάνω σε αυτό το αρχικό σχέδιο. Αρχικά χάθηκε το καρούμπαλο στο καπό, στη συνέχεια τα φτερά και στο τέλος τα πίσω πτερύγια. To Super Flow IV κατέληξε να μην είναι κάτι πραγματικά πρωτοποριακό.

Ferrari Studio Cr25 by Pininfarina
Η αεροδυναμική και ειδικότερα τα ενεργά/κινητά αεροδυναμικά βοηθήματα είναι κάτι που έχει απασχολήσει την αυτοκινητοβιομηχανία πολύ νωρίτερα από ότι νομίζουμε οι περισσότεροι. Για τον Enzo Ferrari βέβαια «η αεροδυναμική ήταν για αυτούς που δεν μπορούσαν να φτιάξουν έναν δυνατό κινητήρα».



Παρόλα αυτά, το 1974, και πάλι στην Έκθεση Αυτοκινήτου του Τορίνου o Pininfarina και ο σχεδιαστής Aldo Brovarone παρουσίασαν το Cr25, με το όνομα να μαρτυρά τον αεροδυναμικό συντελεστή του. Υπάρχει ένα σπόιλερ κρυμμένο στον εμπρός προφυλακτήρα. Και αυτά τα κόκκινα τρίγωνα στα πλευρά του αυτοκινήτου είναι αερόφρενα. Σαράντα χρόνια αργότερα, όλα τα μοντέλα της Ferrari ενσωματώνουν τέτοιου είδους τεχνολογία.

Ford Comuta
Με μια μπαταρία οξέος μολύβδου 12-volt να τροφοδοτεί έναν ηλεκτροκινητήρα, το Ford Comuta είχε τελική 60 km/h και αυτονομία 60 χιλιομέτρων. Θα μπορούσε κανείς να το παρομοιάσει με ένα κλειστό αυτοκινητάκι golf. Αλλά το 1960 ήταν ό,τι πλησιέστερο στο ιδανικό αυτοκίνητο πόλης του σήμερα.



Με τις μηδαμινές τότε απαιτήσεις για παθητική ασφάλεια, στο πανάλαφρο αμάξωμα βολεύονταν δύο ενήλικες ΚΑΙ δύο παιδιά. Ενώ το καταλάμβανε τον μισό χώρο ενός Ford Cortina. Κατασκευάστηκαν έξι πρωτότυπα. Τα περιέφεραν σε διάφορες εκθέσεις και μετά… τα έθαψαν.

BMC 1800 Berlina Aerodynamica by Pininfarina  
Είναι δύσκολο να προβλέψουμε τι θα είχε γίνει αν η British Motor Corporation είχε βάλει σε παραγωγή αυτό το πρωτότυπο, μετά την παρουσίασή του στο Τορίνο το 1967. Προφανώς θα είχε φέρει την επανάσταση στα οικογενειακά αυτοκίνητα εφτά χρόνια πριν την Citroen CX.

Ήταν το αποτέλεσμα της μελέτης ενός σχεδιαστή ονόματι Leonardo Fioravanti, o οποίος είχε προσληφθεί από τον οίκο Pininfarina αμέσως μετά το τέλος των σπουδών του το 1964. Τότε προφανώς δεν ήταν γνωστός, αλλά αν λάβουμε υπόψη ότι στις δημιουργίες της καριέρας του περιλαμβάνονται οι Ferrari Dino, Daytona, 512 Berlinetta Boxer, 308 GTB, Testarossa και 288 GTO, μάλλον κάτι είδε σε αυτόν ο Pininfarina.



Ο Fioravanti είχε μια εμμονή. Να σχεδιάσει ένα αποδοτικό, φουτουριστικό εξαθέσιο οικογενειακό αυτοκίνητο με “Kamm tail”. Έτσι λέγεται η διαμόρφωση του πίσω μέρους με την οροφή να κατεβαίνει όπως στα κουπέ, αλλά αντί να σβήνει γλυκά, να κόβεται κάθετα. Σήμερα που στους δρόμους κυκλοφορούν οι Mercedes CLS και CLA, το Audi A7, η BMW Σειρά 6 Gran Coupe και άλλα, ένα οικογενειακό δύο όγκων με κουπέ φόρμα μοιάζει συνηθισμένο. Αλλά στις αρχές της δεκαετίας του ’60 ήταν οπωσδήποτε επαναστατικό.

Ουσιαστικά το αυτοκίνητο έφερε το τέλος στην συνεργασία της BMC με τον οίκο Pininfarina. Η BMC είχε απαιτήσεις στις οποίες ο Pininfarina δεν μπορούσε να ανταποκριθεί προκειμένου το αυτοκίνητο να έχει και την αισθητική που εκείνος θα ήθελε και όχι αυτή των υπολοίπων μοντέλων της μάρκας. Πάντως η Berlina Aerodynamica δείχνει πως οραματίζονταν ο μεγάλος Ιταλός σχεδιαστής το μέλλον των οικογενειακών σεντάν. Και η Ιστορία τον δικαίωσε.

Πηγή Petrolicious