Στα μέσα της δεκαετίας του ’80 η SEAT έχοντας μόλις αποχωρήσει από το Grouppo FIAT  ήθελε να φανεί στη διεθνή σκηνή των αγώνων ράλι, θεωρώντας ότι αυτό θα κάνει καλό στην εικόνα της. Αλλά ταυτόχρονα ταλαιπωρούνταν από οικονομικά προβλήματα και δεν υπήρχε μπάτζετ για την εξέλιξη ενός κορυφαίου αγωνιστικού.

Την ίδια εποχή η FISA (τότε) μελετούσε αλλαγές των κανονισμών ώστε να μειωθεί το κόστος και να αυξηθεί η ασφάλεια, χωρίς να χαθεί ο εξωτικός χαρακτήρας των θηρίων του Group B. Αυτό ήταν το γενικό concept πίσω από το Group S, όπου S σημαίνει supercars.

Κάθε κατασκευαστής θα μπορούσε να ομολογκάρει το αγωνιστικό του με δέκα μόλις αντίτυπα παραγωγής. Η εξέλιξη θα απαγορεύονταν στη διάρκεια της χρονιάς. Αλλαγές θα μπορούσαν να γίνουν μόνο στο τέλος της σεζόν για την επόμενη, με την προϋπόθεση παραγωγής άλλων δέκα κομματιών, τα οποία θα ενσωμάτωναν τις αλλαγές αυτές. Ο τεχνικός κανονισμός προέβλεπε μοτέρ 2,4 λίτρων ατμοσφαιρικά ή 1.2 τούρμπο. Η μέγιστη ιπποδύναμη ορίζονταν στα 300 άλογα και το ελάχιστο βάρος στα 1.000 kg.

Δείτε ακόμη Το κεντρομήχανο 4κινητο όπλο της Toyota για τα ράλι που η Lancia σκότωσε πριν καν εμφανιστεί σε Ειδική Διαδρομή [video]

Όλα τα παραπάνω δεν ήταν κανονισμοί, αλλά προτάσεις κανονισμών. Παρόλα αυτά πολλοί κατασκευαστές είχαν ετοιμάσει τα αγωνιστικά τους εντός αυτού του πλαισίου, τουλάχιστον τον βασικό σκελετό.

Ένας από αυτούς ήταν και η SEAT. Η τετρακίνηση ήταν πλέον μονόδρομος για την επιτυχία, αλλά για το ισπανικό εργοστάσιο θα ήταν εξαιρετικά ακριβό και χρονοβόρο να εξελίξει αυτή την τεχνολογία από την αρχή. Τη λύση βρήκαν δύο αδέρφια, ιδιώτες μηχανικοί, οι Serivas. Αυτοί είχαν την ιδέα του Bimotor. Την οποία παρουσίασαν στην SEAT Sport. Το εργοστάσιο την βρήκε εξαιρετικά έξυπνη και έδωσε το πράσινο φως και την χρηματοδότηση για την εξέλιξη.



Το SEAT Ibiza που είχε παρουσιαστεί στο Σαλόνι Αυτοκινήτου του Παρισιού το 1984 ήταν προσθιοκίνητο. Ο κινητήρας και η μετάδοση είχαν σχεδιαστεί σε συνεργασία με την Porsche. Μάλιστα μετά από σχετική συμφωνία, με το αζημίωτο βέβαια, οι Ισπανοί απόκτησαν το δικαίωμα να συμπεριλάβουν το “System Porsche” στα λογότυπα και στην διαφημιστική τους καμπάνια για το μοντέλο. Το αμάξωμα ήταν σχεδιασμένο από την Italdesign και κατασκευάζονταν από τη γερμανική καροτσερία Karmann. Όλες αυτές οι βαριές υπογραφές έδιναν κύρος στο Ibiza και φανέρωναν πόσο σημαντικό ήταν το μοντέλο για τη μάρκα. Οπότε ήταν λογικό να χρησιμοποιηθεί αυτό ως βάση για το project “Bimotor”.  

Για να απλοποιήσουμε τα πράγματα, τα δύο αδέρφια δεν έκαναν τον κόπο να προσπαθούν να προσαρμόσουν στο πίσω μέρος του Ibiza κινητήρα και μετάδοση. Έκοψαν δύο αυτοκίνητα στη μέση και ένωσαν τα δύο εμπρός μισά τμήματα σε ένα πάτωμα. Το οποίο κάλυψαν στη συνέχεια με τα κανονικά πάνελ το αμαξώματος. Οπότε η ανάρτηση αποτελούνταν από γόνατα McPherson και στις τέσσερις γωνιές, αντί του άκαμπτου άξονα που είχε κανονικά πίσω το Ibiza. Οι κινητήρες προέρχονταν από την ισχυρότερη έκδοση παραγωγής, το 1.5 SXI. Απέδιδαν 250 ίππους (2 x 125 PS) από 2.922 cc (2 x 1.461 cc). Δεν χρειάζεται να εξηγήσουμε γιατί ο πίνακας οργάνων είχε όλα τα όργανα διπλά.



Έχουμε δει και άλλες εφαρμογές bi-motor. Αλλά συνήθως η ισχύς καταλήγει σε ένα κοινό σύστημα μετάδοσης. Στην περίπτωση του συγκεκριμένου Ibiza, κάθε κινητήρας είχε και το δικό του κιβώτιο. Για τον λόγο αυτό ήταν κάπως δύσκολο να συγχρονιστούν απόλυτα το εμπρός με το πίσω μέρος. Ο εμπρός κινητήρας συνήθιζε να στροφάρει 1.500-2.000 rpm ψηλότερα από τον πίσω, λόγω της αδράνειας. Το άλλο ζήτημα ήταν να ρυθμίσεις αρμονικά τις δύο… εμπρός αναρτήσεις. Για την ψύξη του πίσω κινητήρα είχαν ανοιχτεί δύο πλευρικοί αεραγωγοί πίσω από τις μεσαίες κολώνες, με το ψυγείο του να είναι τοποθετημένο πίσω από τα καθίσματα. Το αμάξωμα σκοπίμως δεν είχε τροποποιηθεί σημαντικά σε σχέση με το αυτοκίνητο παραγωγής. Είχε φυσικά χρησιμοποιηθεί fiber glass για μείωση του βάρους και είχε γίνει το απαραίτητο ξεχείλωμα για να καλυφθούν τα μηχανικά μέρη. Παρά τα δύο μοτέρ και τα δύο κιβώτια, πέτυχαν να κρατήσουν το βάρος στο ελάχιστο όριο των 1.000 kg.

Όταν το αυτοκίνητο ετοιμάστηκε, το Group B και το Group S είχαν καταργηθεί. Δοκιμάστηκε από το 1986 ως το ’88 σε εθνικούς αγώνες στην Ισπανία με μέτρια αποτελέσματα. Στις τελευταίες δοκιμές τα μοτέρ είχαν φτάσει να αποδίδουν 150 άλογα έκαστο, για συνολική ιπποδύναμη 300 ίππων.