Τα «παλιά χρόνια», η Lamborghini έφτιαχνε ξεχωριστά αυτοκίνητα για grand touring, που όμοιά τους δεν μπορούσε να φτιάξει κανείς άλλος.

Εκεί, στην Sant’Agata Bolognese, υπό το άγρυπνο μάτι και το πάθος του Ferruccio και την τεχνική αυθεντία του Giotto Bizzarrini, στη δεκαετία του ’60 και του ’70, η ταχύτητα με την πολυτέλεια συνδυάζονταν με μαεστρία που δεν υπήρχε όμοιά τους.

Δύο τέτοια δείγματα είναι και τα αυτοκίνητα που έχουν εφέτος τα γενέθλιά τους. Και πώς τα γιορτάζει η Lamborghini. Φέρνοντας δύο υπέροχα δείγματα στην Techno Classica 2018: Μια Espada GTE Serie III του 1976 και μια σπανιότατη Islero GT του 1969, καθώς πρόκειται για την έκδοση «S».



Το ξίφος του Ισπανού τορέρο, η Espada, υποβάλλεται αυτή τη στιγμή σε πλήρη αποκατάσταση από το Polo Storico με το γκραν φινάλε να προγραμματίζεται για τον προσεχή Μάιο. Στη συνέχεια, το αυτοκίνητο θα εκτεθεί στο Μουσείο της Lamborghini. Με περίοδο κατασκευής από το 1968 έως το 1978, η Espada μετράει συνολικά 1.217 κομμάτια. Το σχέδιό της που ήταν διά χειρός Marcello Gandini -εργαζόταν τότε για την κοροτσερία του Bertone- έπρεπε να ανταποκρίνεται στις εξής προδιαγραφές: Ένα Gran Turismo 2+2, με τη σιλουέτα του να είναι μια μίξη από τις γραμμές των Marzal και Piraña. Ένα μοντέλο για πλούσιους και εκλεκτούς και που θα μπορούσε να τους μεταφέρει στην άλλη άκρη του κόσμου. Όπως και με τη Miura, έτσι και για την Espada ανέλαβε ο Giampaolo Dallara να συνδυάσει ό,τι θα κρυβόταν κάτω από καπό. Έτσι, έβαλε στο εμπρός μέρος της Espada τον 3,9λιτρο V12 με τους τέσσερις εκκεντροφόρους της Miura, το 5άρι σασμάν της Lamborghini ακριβώς από πίσω, διπλά ψαλίδια και αεριζόμενα δισκόφρενα σε όλους τους τροχούς.



Η Espada 400GTE S ΙΙΙ παρουσιάστηκε στο Τορίνο αργά το 1972 με μικρές αλλαγές στη μάσκα και στο τιμόνι, καθώς και με ανασχεδιασμένο ταμπλό και καντράν με την κεντρική κονσόλα να κλίνει προς τον οδηγό. Γι’ αυτό το τελευταίο μοντέλο της σειράς η Lamborghini ανακοίνωνε 365 PS και συνολικά κατασκευάστηκαν 456 κομμάτια. Και για όποιον ενδιαφέρεται βρίσκεται στην «οικονομική» πλευρά των classics, καθώς μια Concours κοστίζει 115 χιλιάρικα και μια σε άψογη κατάσταση 100.000 ευρώ.

 

H Islero GTS, που φορά τον ίδιο κινητήρα και φιλοξενεί επίσης τέσσερις νοματαίους, είναι πιο σπάνια. Η Islero ήταν η τελική εξέλιξη του πρώτου μοντέλου Lamborghini, της 350GT, το οποίο εξελίχθηκε στα μοντέλα 400GT και 400GT 2+2. Δεδομένου ότι ο συνήθης κατασκευαστής των αυτοκινήτων της Lamborghini, η Carrozzeria Touring, χρεοκόπησε, ο Ferruccio Lamborghini ανέθεσε στον Mario Marazzi να σχεδιάσει και να κατασκευάσει στην καροτσερία του (Carrozzeria Marazzi) ένα νέο μοντέλο για να διαρηρήσει ένα γρήγορο και πολυτελές GT 2+2 στην γκάμα της Lamborghini. Κατά την παράδοση της εταιρείας, το όνομα του καινούργιου αυτοκινήτου σχετιζόταν με τις ταυρομαχίες. Στην περίπτωση της Islero το όνομα προήλθε από τον ταύρο που χτύπησε τον matador Manuel Rodriquez το 1947.



Η Islero διατήρησε το σωληνωτό πλαίσιο τετραγωνικής διατομής, το μεταξόνιο και την εσωτερική δομή της 400GT 2+2, με πιο μεγάλα μετατρόχια για να φιλοξενήσει τις μεγάλες ζάντες της Campagnolo. Από το 1968 μέχρι το 1969, η Lamborghini κατασκεύασε 225 κομμάτια Islero, από τα οποία τα 100 ήταν GTS. Στην «S», πέρα από τα άλογα που ανέβηκαν από τα 330 στα 354, γη καμπίνα ξεχείλιζε από πολυτέλεια για να ταιριάζει σε ένα GT που προοριζόταν για μακρινά ταξίδια, περιλαμβάνοντας εκτός από δερμάτινη ταπετσαρία, κανονικό κλιματισμό, καθώς και ηλεκτρικά παράθυρα και υδραυλικό σύστημα διεύθυνσης.



Το καθαρό styling της Islero αντανακλά αυτό των μοντέλα 350/400GT της Touring και πιστεύεται ευρέως ότι ο Ferruccio Lamborghini επηρέασε πολύ το στιλ του αυτοκινήτου. Στην πραγματικότητα, θεωρούσε το αυτοκίνητο ένα από τα αγαπημένα του και είχαν από ένα προσωπικό αυτός και ο αδελφός του Edmondo. H αλήθεια είναι ότι το σχέδιο του Mario Marazzi είχε σαφώς λιγότερο χαρακτήρα και ήταν πιο κοινότοπο από όλες τις Lamborghini των 60s, κάτι που όμως δεν εμπόδισε την Islero να γράφει στο κοντέρ της αγοράς των κλασικών το διπλό νούμερο απ’ ό,τι μια Espada. Μια Concours λοιπόν Islero GTS κοστίζει κοντά στα 250 χιλιάρικα, ενώ μια «Excellent» 200 χιλιάδες.

 

Στην περίπτωση όμως έχετε στην κατοχή σας μια Lamborghini, το Polo Storico είναι υποχρεωμένο να σας βοηθήσει να την αποκαταστήσετε με τα αυθεντικά ανταλλακτικά και τη μέγιστη προσοχή στη λεπτομέρεια. Και στη συνέχεια σας την πιστοποιεί. Έναντι του ανάλογου τιμήματος, φυσικά. Υπάρχει μόνο μία προϋπόθεση. Και αυτή είναι ότι για να αποδεχτεί το Polo Storico το σχέδιο αποκατάστασης, το αυτοκίνητο πρέπει να είναι εκτός παραγωγής για τουλάχιστον δέκα χρόνια.

Με την παραδοχή ότι τα GT της Lamborghini είναι ανεπανάληπτα και έχουμε να δούμε τέτοιο αυτοκίνητο από τη Sant’Agata εδώ 42 χρόνια, από το τέλος της παραγωγής της Jarama το 1976, μήπως είναι καιρός το διευθυντήριο του Volkswagen Group να κάνει κάτι. Το πρότζεκτ υπό τη μορφή πρωτοτύπου υπάρχει και λέγεται Estoque. Η πλατφόρμα υπάρχει και από συστήματα κίνησης θερμικά και υβριδικά να φάνε κι οι κότες. Εκεί ανάμεσα στη τέλεια Huracán και την αμφιλεγόμενη Urus υπάρχει σαφώς ένα σλοτ.