Η ACEA (Ένωση Ευρωπαίων Κατασκευαστών Αυτοκινήτων), η T&E (Transport & Environment, η οποία συγκεντρώνει περιβαλλοντικές ΜΚΟ) και το BEUC (Ευρωπαϊκό Γραφείο Καταναλωτικών Ενώσεων που υπερασπίζεται τους καταναλωτές στις Βρυξέλλες) έστειλε σήμερα επιστολή στους ενδιαφερόμενους Ευρωπαίους Επιτρόπους (Green Deal, Μεταφορές, Εσωτερική Αγορά, Ενέργεια) προκειμένου να απαιτήσουν την εφαρμογή νέων δεσμευτικών προτύπων για να επιταχυνθεί η εγκατάσταση σταθμών φόρτισης στην Ευρώπη.

Οι τρεις οργανισμοί προτείνουν στόχο τριών εκατομμυρίων τερματικών το 2029 (και 1.000 σταθμούς υδρογόνου), με ενδιάμεσο σημείο το ένα εκατομμύριο τερματικά το 2024. Προτείνουν δε την επιβολή στόχου ανά χώρα, με τη μορφή κανονισμού και όχι οδηγίας, για την επιτάχυνση της μετάβασης.

Αυτή η προσέγγιση ξεκινά από την παρατήρηση ότι η αδυναμία των δικτύων επαναφόρτισης είναι το κύριο εμπόδιο στην ανάπτυξη της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας, ενώ τα μοντέλα γίνονται όλο και περισσότερα. 

Ο φόβος να μείνουν καταμεσίς του δρόμου με αφόρτιστη μπαταρία, που εξακολουθεί να υπάρχει μεταξύ πολλών καταναλωτών, παραμένει ένα ισχυρό αντικίνητρο στην αγορά. «Πρέπει να είναι τόσο εύκολο να φορτίζεις ένα ηλεκτρικό αυτοκίνητο όσο να το ανεφοδιάζεις με υγρό καύσιμο», επιμένει η Monique Goyens, γενική διευθύντρια της BEUC. 

Σε αυτό έρχεται να προστεθεί το γεγονός ότι σήμερα υπάρχουν 225.000 δημόσιοι τερματικοί σταθμοί στην Ευρώπη, εκ των οποίων τα δύο τρίτα συγκεντρώνονται σε τρεις χώρες: Ολλανδία (63.000), Γαλλία (43.000) και Γερμανία (42.000).). Αριθμητικά στοιχεία που δεν λαμβάνουν υπόψη όμως την κατάσταση αυτών των τερματικών που συχνά είναι εκτός λειτουργίας.

Η προσπάθεια που ζητήθηκε από αυτές τις ενώσεις από την Ευρώπη είναι επομένως τεράστια και η οικονομική πτυχή της κολοσσιαία. Σύμφωνα με εκτιμήσεις, από τις 250.000 στα τρία εκατομμύρια τερματικούς σταθμούς, θα ήταν απαραίτητο να επενδυθούν συνολικά 80 δισεκατομμύρια ευρώ. Εν μέσω μιας πανδημίας, δεν ξέρουμε κατά πόσον αυτό το θέμα θεωρείται προτεραιότητα από την Κομισιόν.