Την ξέρεις καλά. Την έχεις παρακολουθήσει πολλές φορές. Ώρες ατέλειωτες, ορθοστασία στον ήλιο, αλλά και στη βροχή, με αέρα και ανυπόφορο κρύο, Γενάρη μήνα. Την έχεις καλύψει ως δημοσιογράφος, να τρέχεις πάνω κάτω στα pits για μια δήλωση και μια φωτογραφία. Την έχεις ονειρευτεί… Και τελικά, έρχεται η ώρα να τη ζήσεις από μέσα. Ενθουσιασμός. Και ευγνωμοσύνη, γιατί πέρα από τον όποιο δικό σου κόπο, χρειάζεται βοήθεια και τύχη. Κατανόηση και συμπαράσταση, από την οικογένεια και τους συναδέλφους.

Η πρόταση της Skoda Μακρής ήταν από αυτές που δεν γίνεται να αρνηθείς. Σεβασμός στον οδηγό, στα έξοδά του, στο χρόνο του. Οπότε και να μην το είχες στο πρόγραμμα και στο μπάτζετ (που δεν το είχες) λες ναι. Γνώσεις, επαγγελματισμός, χαμόγελο. Είναι όλα σημαντικά, από τα τεχνικά που αφορούν στο αυτοκίνητο μέχρι το μπουκαλάκι με το δροσερό νερό για τον τερματισμό του σκέλους. Το αυτοκίνητο είναι το ίδιο, αυτό που ταλαιπώρησα στα Μέγαρα. Το έχουν κάνει και πάλι σαν καινούριο. Καλύτερο και από καινούριο.

Ο Νίκος Ζάχος συντονίζει τις δουλειές. Και ταυτόχρονα είναι εκεί για να μας βοηθήσει, τους οδηγούς, να βγάλουμε όση ταχύτητα μπορεί να έχει ο καθένας μέσα του. Κάθε λέξη του είναι κερδισμένα δέκατα, κερδισμένη εμπιστοσύνη. Είτε ανεβοκατεβαίνεις την ανοιχτή στην κυκλοφορία διαδρομή σε ρυθμό αναγνώρισης, είτε μελετάς in car videos στον υπολογιστή.  

Η Ανάβαση είναι ίσως η πιο απαιτητική μορφή αγώνα, όχι για το σώμα αλλά για το πνεύμα. Είναι ένα δυνατό τεστ ψυχολογίας. Δεν μπορείς να κάνεις δοκιμές με το αυτοκίνητο και το λάστιχο του αγώνα. Δεν μπορείς να κάνεις δοκιμές με κλειστή τη διαδρομή, στην αγωνιστική γραμμή. Και έχεις μόνο μία ευκαιρία για να τα κάνεις όλα σωστά. Πρέπει να είσαι επιθετικός από το πρώτο μέτρο, αλλά τόσο όσο. Ακριβώς. Δεν έχεις τον επόμενο γύρο ή την επόμενη ΕΔ για να καλύψεις το χαμένο έδαφος. Η εμπειρία από προηγούμενα χρόνια είναι υπερπολύτιμη. Τόσο για το τεχνικό μέρος (ξέρεις πάνω κάτω πως δουλεύουν τα λάστιχα και το αυτοκίνητο την κρίσιμη ώρα) αλλά για τη διαχείριση της ψυχολογικής πίεσης. Και η δική μας εμπειρία, μηδαμινή.

Στις Ελεύθερες Δοκιμές του Σαββάτου, δύο περάσματα όλα κι όλα, στόχος είναι να μάθουμε τη διαδρομή, κλειστή πλέον για πρώτη φορά. Και να ψηλαφίσουμε το όριο των ελαστικών. Κάθε μέτρο, κάθε στροφή έρχεται όλο και πιο γρήγορα, βγαίνει όλο και πιο φυσικά. Δεν λείπουν τα λάθη, ευτυχώς ανώδυνα, εκτός από την κορυφή δύο τριών στροφών, δεν χάθηκε τίποτα άλλο. Με χρόνο 1΄33"4 είμαστε στην 8η θέση και βλέπουμε μέχρι την 5η, τρία δέκατα πιο κάτω. Αναμένεται μια ωραία μάχη.

Και έρχεται η κρίσιμη ώρα. Ο πρώτος αγώνας της Κυριακής. Στην προσπάθεια για ένα καθαρό πέρασμα, χάνουμε τη χρυσή τομή. Το ανέβασμα είναι υποτονικό, κυρίως στα μέτρια και αργά κομμάτια. Και ενώ η πρόσφυση στη διαδρομή έχει βελτιωθεί και οι περισσότεροι οδηγοί κατεβάζουν το χρόνο τους, εμείς ανεβαίνουμε μισό δευτερόλεπτο και απομακρυνόμαστε από τον στόχο. Μια μικρή απογοήτευση, όσο να ‘ναι, απειλεί τη διάθεση. Αλλά… laptop και incar και Ζάχος και πάμε για το δεύτερο σκέλος.

Με περισσότερη πίεση, παντού, ο χρόνος κατεβαίνει στο 2’31”68. Ή αλλιώς 2,2” κάτω σε σχέση με το πρώτο πέρασμα. Ενάμιση δευτερόλεπτο κερδισμένο στο ευκολότερο από άποψη ρίσκου πρώτο split με τις αργές στροφές, και άλλα 7 δέκατα στο πιο γρήγορο δεύτερο μισό.

Ο χρόνος αυτός μας φέρνει στην 6η θέση της γενικής και στην 3η της κατηγορίας +30 ετών, μετά από μάχες κερδισμένες ή χαμένες για ελάχιστα εκατοστά του δευτερολέπτου.  Πολύ περισσότερο, πολύ καλύτερα από όσο θα τολμούσα ποτέ να φανταστώ για την πρώτη φορά σε Ανάβαση.