Δεν έφτανε που το ορίτζιναλ σχέδιο της lagonda ήταν ήδη σφόδρα αμφιλεγόμενο. Το αυτοκίνητο που βλέπετε ήρθε να ρίξει κι άλλο λάδι στη φωτιά. Ξεκινώντας λοιπόν από την ορίτζιναλ μπερλίνα, τώρα έχετε εμπρός σας μια εξατομικευμένη Aston Martin Lagonda με ουρά shooting brake. Ένα και μοναδικό κομμάτι, εμπνευσμένο από τις θρυλικές shooting brake DB5 και DB6 που σμιλεύτηκαν από τον Harold Radford και την FLM Panelcraft αντίστοιχα.

Είναι ενδιαφέρον ότι η μετατροπή αυτή δεν ολοκληρώθηκε στη Βρετανία ή στην Ιταλία, δύο χώρες που ειδικεύονται στην κατά παραγγελία δημιουργία αμαξωμάτων με τους Coachbuildres και τις Carrozzerie αντίστοιχα. Παράδοξα λοιπόν, κατασκευάστηκε στη Σουηδία, βάσει ενός πρότζεκτ με επικεφαλής τον Σουηδό βιομηχανικό και αυτοκινητικό σχεδιαστή Ted Mannerfeldt, ενώ μαζί του ασχολήθηκε και η σουηδική τηλεοπτική σειρά Grand Turismo TV.

Και από πού μας έρχεται;
Παρά τη νίκη της στις 24 Ώρες του Le Mans το 1935 και το εξαιρετικό 12κύλινδρο σε V μοντέλο του 1937 που είχε σχεδιάσει ο W.O. Bentley, η αξιοσέβαστη φίρμα Lagonda δεν είχε πετύχει σημαντική διείσδυση στην αγορά των πολυτελών αυτοκινήτων. Η εξαγορά της από την Aston Martin το 1947 δεν άλλαξε τα πράγματα και η Lagonda εξαφανίστηκε από το χάρτη τo 1965.

Η δεκαετία του 1970 ήταν οι ημέρες δόξας των αιχμηρών, σφηνοειδών αυτοκινήτων με επικεφαλής σχεδιαστές τον Giorgetto Giugiaro και τον Marcello Gandini. Αυτοκίνητα όπως η Lamborghini Countach LP400, η Lancia Stratos, η μοντέρνα Porsche Tapiro, η Lotus Esprit, το FIAT X1/9, η Dino 308 GT4, το Triumph TR7, η De Tomaso Pantera και πολλά ακόμη.

Μέσα σε αυτή τη λαίλαπα των σφηνοειδών σπόρτσκαρ, αναπάντεχα, το 1976, η Lagonda επανήλθε με ένα αυθεντικότατο μοντέλο αμφιλεγόμενης αισθητικής που δεν το κατέτασσες πουθενά: Χαμηλό όπως ένα κουπέ, με τέσσερις πόρτες, άνεση κορυφαίας λιμουζίνας και επιδόσεις σούπερκαρ. Το αυθεντικό αυτό σχέδιο, διά χειρός William Towns, σε στιλ «folded paper», δίχασε τον κόσμο του αυτοκινήτου με την αισθητική του. Η Lagonda παρουσιάστηκε επίσημα στο London Motor Show του 1976, αλλά τα αυτοκίνητα από τις πρώτες παραγγελίες παραδόθηκαν μόλις το 1979.

Με μήκος 5,3 m και μεταξόνιο σχεδόν τρία, κάτω από το καπό έκρυβε έναν κινητήρα V8, 5,3 λίτρων, με τέσσερις εκκεντροφόρους, καρμπιρατέρ και ένα απαρχαιωμένο 3άρι αυτόματο κιβώτιο TorqueFlite της Chrysler. Ένας συνδυασμός ενεργοβόρος και παντελώς ξεπερασμένος. Τα 20+ λίτρα βενζίνης που χρειαζόταν η Lagonda για να διανύσει 100 km/h ελάχιστα βελτιώθηκαν με την προσθήκη του ψεκασμού στη Series 4. 

Tα ηλεκτρονικά της όμως ήταν μια άλλη περίπτωση και η Lagonda πολιτογραφήθηκε ως το πρώτο αυτοκίνητο παραγωγής με διαχείριση μέσω υπολογιστή και με ψηφιακό πίνακα οργάνων. Αυτά, με κόστος εξέλιξης όσο τέσσερις φορές το κόστος εξέλιξης του υπόλοιπου αυτοκινήτου, ήταν πρωτοποριακά και εντυπωσιακά -όταν δούλευαν. Ειδικά ο ψηφιακός πίνακας οργάνων, στη Lagonda Series 3, χρησιμοποίησε καθοδικές λυχνίες (CRT) που αποδείχτηκαν και πιο αξιόπιστες από τα LED της προηγούμενης σειράς.

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΗ Τα 12 πιο ψαγμένα ψηφιακά όργανα ελέγχου όλων των εποχών

Στα 50 χειρότερα
Πέρα από το στιλιστικό ντελίριό της, η Lagonda φιγουράριζε ως ένας από τους καλύτερους δρομείς μεγάλων αποστάσεων, ισοφαρίζοντας τη Maserati Quattroporte -τη μόνη γνήσια αντίπαλό της– με τις δυνατότητές της στο δρόμο και δευτερευόντως την De Tomaso Dauville. 

Υπερβολική, βενζινοβόρα και εξίσου ακριβή με μια Rolls-Royce ή μια Bentley, σημείωσε μικρή εμπορική επιτυχία. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που το Bloomberg Businessweek την κατάταξε ως ένα από τα 50 πιο άσχημα αυτοκίνητα των 50 τελευταίων ετών, ενώ από το περιοδικό Time ως ένα από τα «50 χειρότερα αυτοκίνητα όλων των εποχών».

Κάθε μία από τις 645 Lagonda που φτιάχτηκαν στα 12 χρόνια παραγωγής του μοντέλου απαιτούσε 2.200 ανθρωποώρες για την κατασκευή της. Πάρα πολλές από αυτές βρήκαν το δρόμο τους προς τη Μέση Ανατολή με την πολυτελή και κλιματιζόμενη καμπίνα, η οποία ήταν συχνά εξοπλισμένη με έγχρωμη τηλεοράσεις, παχιά, βελούδινα χαλιά και πλούσια ταπετσαρία.

Στο σημείο αυτό να σημειώσουμε ότι η Series 1 (1974-1975) αισθητικά δεν έχει καμία σχέση με τη «folded paper» Lagonda (S2, S3, και S4) 1976-1989. Αντίθετα επρόκειτο ουσιαστικά για μια 4πορτη Aston Martin V8 και πουλήθηκαν μόνο επτά αυτοκίνητα από αυτό το μοντέλο.

Η Σουηδέζα Lagonda Shooting Brake
Το αυτοκίνητο που βλέπετε εδώ ξεκίνησε το 1987 ως στάνταρ μπερλίνα Aston Martin Lagonda που παραγγέλθηκε από κάποιον Dane που ζούσε στην Ελβετία.

Ο πρώτος ιδιοκτήτης της επέλεξε το πλήρες σετ κοκτέιλ, μια τηλεόραση, τραπέζια πικνίκ και χαλιά από μαλλί αρνιού για να ολοκληρώσει το αυτοκίνητό του. Πήγε δε στο Newport Pagnell αυτοπροσώπως για να παραλάβει το αυτοκίνητό του και το κράτησε για 20 χρόνια, χωρίς να το αποχωριστεί μέχρι το 2006.

Ο δεύτερος ιδιοκτήτης του αυτοκινήτου ήταν ένας Σουηδός που έθεσε ως στόχο τη αναδημιουργία της σε shooting brake, έχοντας επηρεαστεί από τις προαναφερθείσες μετατροπές DB5 και DB6 από τη δεκαετία του ’60. Το σουηδικό Mannerfeldt Design Team προχώρησε στο πρότζεκτ με έμπνευση από μια παρόμοια μετατροπή που είχε ολοκληρωθεί από τη Roos Engineering το 1996.

Ο πρωταρχικός στόχος ήταν να διατηρηθεί όσο το δυνατόν το μεγαλύτερο μέρος του αυθεντικού στιλ του William Towns. Έτσι δόθηκε μεγάλη προσοχή για να βρεθούν οι σωστές γραμμές και για να κατασκευαστεί το αυτοκίνητο όσο το δυνατόν πιο κοντά σε αυτό που θα σχεδίαζε ο Towns αν του έλεγαν να φτιάξει κάτι ανάλογο.

Αν και έχουμε να κάνουμε μια αμφιλεγόμενη μετατροπή σε shooting brake ενός εξίσου αμφιλεγόμενου ορίτζιναλ αυτοκινήτου, το δημιούργημα που βλέπετε είναι αρκετά γνωστό στους κύκλους της Aston Martin, Ένα αυτοκίνητο που μέχρι και σήμερα διατηρεί ένα αναλυτικό ιστορικό αρχείο, περιλαμβανομένων των αρχικών βιβλίων service και της κάρτας εγγύησης. Εάν θέλετε να διαβάσετε περισσότερα γι’ αυτό ή -λέμε, τώρα- να εγγραφείτε στην προσφορά, μπορείτε να κάνετε κλικ εδώ. Και υπομονή μέχρι τα μέσα Αυγούστου, οπότε και θα βγει σε δημοπρασία στο Monterey με τον οίκο RM Sotheby’s.

Φωτογραφίες Aston Martin Lagonda Shooting Brake: Tim Scott ©2019 με την ευγενική προσφορά του οίκου RM Sotheby’s