Η παρουσίασή του Tata Nano τον Ιανουάριο του 2008 προβλήθηκε με τυμπανοκρουσίες από τα παγκόσμια μέσα ενημέρωσης. Λογικό, καθώς η ασυναγώνιστη τιμή του, λιγότερο από 2.000 ευρώ, θεωρήθηκε ότι θα έφερνε επανάσταση στην πρόσβαση στο αυτοκίνητο για εκατομμύρια ανθρώπους που ζουν σε αναδυόμενες χώρες, ξεκινώντας από την Ινδία. Το χαρτί παίχτηκε, αλλά… τζίφος. Το Nano αποδείχτηκε φρούδα ελπίδα και καταργήθηκε αθόρυβα από τον κατάλογο της Tata.

Παραδόξως, το αυτοκίνητο υπέφερε από το κύριο πλεονέκτημά του! Το φθηνότερο αυτοκίνητο στον κόσμο σύντομα πέρασε στην Ινδία ως το αυτοκίνητο των φτωχών, κάτι που πάγωσε την πελατειακή βάση του που ήθελε ένα όχημα με περισσότερη άνεση και εξοπλισμό. Αν και επέτρεπε να ταξιδεύουν τέσσερις επιβάτες κάτω από ένα «κουβούκλιο», κατά τα λοιπά το βασικό Nano δεν είχε να προσφέρει τίποτα, ούτε καν αερόσακο και φορούσε κινητήρα μόλις 40 ίππων. Οι καλύτερα εξοπλισμένες εκδόσεις που προτείνονταν στον τιμοκατάλογο δεν ήταν αρκετές για να σώσουν την καριέρα του μοντέλου.

Μια αποτυχία που χρησίμευσε ως μάθημα για τη Renault, η οποία αποκάλυψε το 2015 το Kwid, ένα χαμηλού κόστους αυτοκίνητο για την πόλη, κάτι ανάμεσα στο Nano και στο Sandero. Με μήκος μεγαλύτερο από του Nano (3,68 έναντι 3,10 m), ήταν (και είναι) πιο φροντισμένο και καλύτερα εξοπλισμένο. Επομένως, είναι ακριβότερο, με την τιμή του να ξεκινά περίπου από τα 3.500 ευρώ. 

Το αποτέλεσμα δεν διαφοροποιήθηκε άρδην, παρά το πολύ πετυχημένο λανσάρισμα, και τα βόλια των Γάλλων εξαντλήθηκαν πολύ γρήγορα στην Ινδία. Μια ακόμα απόδειξη ότι είναι δύσκολο να πετύχεις στην αγορά του αυτοκινήτου «εξαιρετικά χαμηλού κόστους». Ακόμα και οι φτωχοί δεν ψάχνουν για ένα μοντέλο για «φτωχούς».