Ο Pierre Dreyfus γεννήθηκε στο Παρίσι το 1907 και ήταν γιος τραπεζίτη που έκανε την τύχη του στην Κεντρική Αμερική. Ο πατέρας του τον έστειλε στα 18 του για να κάνει πρακτική άσκηση στο City του Λονδίνου.

Παρόλο όμως που ενστερνίστηκε το ενδιαφέρον του πατέρα του για τα επιχειρηματικά πράγματα, έδωσε στη ζωή του μια διαφορετική προοπτική: Η σταδιοδρομία του (ύστερα από μια σύντομη εμπειρία στις συναλλαγές, η οποία του ήταν αφόρητη) συνδέθηκε ουσιαστικά με την κρατική μηχανή και με προσανατολισμό τις σοσιαλιστικές πεποιθήσεις του.

O Pierre Dreyfus θεωρούσε ότι μια ευημερούσα οικονομία είναι χρήσιμη μόνο εάν βελτιώνει την τύχη των ανθρώπων. 

Ύστερα από το λύκειο, οι σπουδές του στη Νομική Σχολή του Παρισιού τον οδήγησαν σε μία διατριβή «πολιτικών και οικονομικών επιστημών» αφιερωμένη, εν μέσω της κρίσης της δεκαετίας του ’30, στην αγοραστική δύναμη των εργατικών τάξεων. Αλλά και στη δέσμευση στο πλαίσιο της ομάδας των νεαρών μεταρρυθμιστών του SFIO, πρόδρομου του σοσιαλιστικού κόμματος: Εποικοδομητική επανάσταση.

Το πρώτο μέρος της επαγγελματικής καριέρας του εξελίχτηκε στον χώρο της ανώτερης δημόσιας διοίκησης. Το 1935 εντάχθηκε στο Επιστημονικό Ινστιτούτο Οικονομικών και Κοινωνικών Ερευνών και στη συνέχεια μετακόμισε στο υπουργείο Εμπορίου και Βιομηχανίας, όπου σύντομα διορίστηκε τεχνικός σύμβουλος για την επιθεώρηση της εθνικής οικονομίας. 

Σε ηλικία 28 ετών, ο Pierre Maurice Dreyfus άρχισε μια μακρά σταδιοδρομία σε υπουργικά γραφεία: Το 1937 αποσπάστηκε στο γραφείο του Georges Bonnet, υπουργού Οικονομικών, ενώ το 1938 ανέλαβε αναπληρωτής διευθυντής του γραφείου για το Εμπόριο και τη Βιομηχανία.

Tα επόμενα χρόνια, ο Pierre Dreyfus δοκίμασε στο πετσί του τα δεινά του πολέμου: Τα μέτρα για τους Εβραίους που θέσπισε το καθεστώς του Vichy τον έθεσαν εκτός Δημοσίου από τον Δεκέμβριο του 1940 έως τον Οκτώβριο του 1944. Οπότε και έγινε αγρότης στo διαμέρισμα της Lot και μέλος της Εθνικής Αντίστασης.

Τα μεταπολεμικά χρόνια, που απετέλεσαν και το δεύτερο μέρος της καριέρας του, τον οδήγησαν στην υπηρεσία της οικονομικής ανάπτυξης και της βιομηχανίας. Έτσι ανέλαβε διευθυντής του γραφείου του Robert Lacoste, υπουργού Βιομηχανίας και Εμπορίου, από το 1947 έως το 1949, με τομέα ευθύνης τις βιομηχανίες χωρίς… βιομήχανο: Renault, Berliet, Lavalette-Bosch και Francolor. 

Από το 1948 μάλιστα αντιπροσώπευε αυτό το υπουργείο στο διοικητικό συμβούλιο της Régie Renault ως αντιπρόεδρος. Η καριέρα του στο ίδιο υπουργείο συνεχίστηκε και επί υπουργίας του Maurice Bourgès-Maunoury. 

Από το 1950 έως το 1955 διετέλεσε πρόεδρος των εθνικοποιημένων ανθρακωρυχείων της Λορένης. Εκεί, πάντα εμφορούμενος από σοσιαλιστικές ιδέες, έδωσε νέα πνοή στην κρατική στρατηγική, δίνοντας ένταση στον κοινωνικό διάλογο. Λίγο αργότερα, ως πρόεδρος της Επιτροπής Ενέργειας, ο Pierre Dreyfus εισέρχεται στον κόσμο του πετρελαίου. Το 1955, ύστερα από τον αιφνίδιο θάνατο του Pierre Lefaucheux, του πρώτου διευθύνοντος συμβούλου της κρατικής Régie Renault, και με την αμέριστη υποστήριξη του ΔΣ, τον διαδέχτηκε μέχρι τη συνταξιοδότησή του, το 1975.

Στη Renault ήταν ο σπουδαίος επικεφαλής, στρατηγός και καινοτόμος, ανοιχτός στην Ευρώπη και στον κόσμο. Η πολιτική για τα προϊόντα της, γύρισε τη Régie στην εμπρός κίνηση και σταδιακά την οδήγησε να κατασκευάζει μια πλήρη γκάμα αυτοκινήτων, στο πρότυπο της General Motors. Είναι χαρακτηριστική η απαίτηση του Pierre Dreyfus από τους συνεργάτες του: «Donnez-moi un segment» -δώστε μου μια κατηγορία. 

Έτσι γεννήθηκε το Colorale, ο πρόγονος των MPV. Το Floride, ένα καμπριολέ που στις ΗΠΑ έγινε Caravelle. Το απλό και πρακτικό Renault 4L, το πρώτο προσθιοκίνητο μοντέλο της εταιρείας. Στη συνέχεια τα Dauphine και R8 με τη σπορ και αγωνιστική έκδοσή τους ως Dauphine 1093 για το πρώτο και R8 Gordini για το δεύτερο. Αναγνωρίσιμα αντίστοιχα από την άσπρη καροσερί με τις δύο μπλε ρίγες και την μπλε καροσερί με τις δύο λευκές ρίγες. Και τα δύο, μοντέλα-σχολεία για μελλοντικούς πρωταθλητές. Αλλά και αυτοκίνητα όπως το R5 και το R16, το πρώτο 5θυρο χάτσμπακ της Ιστορίας.

Η αλήθεια είναι ότι το πρώτο μεγάλο βήμα ήταν το Renault 4L. Ένα μοντέλο που κατά τον Dreyfus έπρεπε να είναι το ισοδύναμο των μπλουτζίν. Να πηγαίνει παντού και με όλα. Για τη χρηματοδότηση της διεθνούς ανάπτυξης της εταιρείας, δημιούργησε δύο εταιρείες χαρτοφυλακίου στην Ελβετία και στη Γαλλία. Για να καταστήσει τα κέρδη παραγωγικότητας αποδεκτά από το προσωπικό, το 1955 χορήγησε τρίτη εβδομάδα άδειας μετ’ αποδοχών και το 1962 την τέταρτη, που μάλιστα κόντεψε να του στοιχίσει και τη θέση του. 

Για να ενισχύσει τη θέση της Γαλλίας, οδήγησε και ολοκλήρωσε τη συνεργασία μεταξύ της Renault και της ιδιωτικής Peugeot, ανάμεσα στο 1966 και στο 1974. O δρόμος της επιτυχίας όμως δεν ήταν ανέφελος. Τρεις αποτυχίες σημάδεψαν αυτή την πορεία και όχι απαραίτητα προερχόμενες από κακή εκτίμηση του Pierre Dreyfus: Η τελική αποτυχία της εισόδου στην αγορά των ΗΠΑ (1960), οι κοινωνικές εντάσεις του 1968-1973 και η αποτυχία της πολιτικής για τα βαρέα φορτηγά.

Η τρίτη και τελευταία φάση της καριέρας του τον επανέφερε στην κορυφή του κράτους. Για μόλις ένα μήνα σύμβουλος του προέδρου της γαλλικής δημοκρατίας, François Mitterrand, το 1981, γίνεται υπουργός Βιομηχανίας κατά την περίοδο των εθνικοποιήσεων που επέφερε στη χώρα η ενωμένη αριστερά, το 1981-1982. 

Στην ουσία, ήταν ένας τεχνοκράτης υπουργός που διορίστηκε για να καθησυχάσει τους επιχειρηματίες και τις αγορές, με τη βοήθεια ενός ισχυρού επικεφαλής προσωπικού, του Loïk Le Floch-Prigent, προωθώντας την προσαρμογή της γαλλικής βιομηχανίας. Δυστυχώς όμως δεν ήταν πάντα σε θέση να πείθει τους βέρους πολιτικούς, μιας ελίτ που βασίλευε εκείνη την εποχή στο ξενοδοχείο Matignon, στην οδό Rivoli και στα Ηλύσια Πεδία. Το 1982 επέστρεψε στα τελευταία ως υπεύθυνος ειδικών υπηρεσιών, όπου άσκησε διακριτική επιρροή στα βιομηχανικά πράγματα της χώρας.

Ο Pierre Dreyfus πέθανε σε ηλικία 87 ετών, τα Χριστούγεννα του 1994. Σε όλη τη διαδρομή του παρέμεινε διανοούμενος, λάτρης της αρχαιολογίας και προσανατολισμένος τόσο από τη γεύση της Ιστορίας όσο και από μια συνεχή επιθυμία να εντοπίζει τις τάσεις της μελλοντικής κοινωνίας.