Στις 30 Μαρτίου του 2008, στα περίπτερα κρεμόταν σε περίοπτη θέση το πρωτοσέλιδο της «News of the World» που με πηχυαίους τίτλους έγραφε πως το αφεντικό της Formula1 μετείχε σε ναζιστικό πάρτι οργίων με πέντε πόρνες. 

Όπως ήταν φυσικό το φύλλο έγινε ανάρπαστο από τους λάτρεις των «καυτών αποκαλύψεων» και ο Max Mosley (γι’ αυτόν επρόκειτο) έψαχνε τρύπα να κρυφτεί. 

Το πλήγμα στο κύρος τόσο του ίδιου όσο και -δευτερευόντως- της Formula 1 ήταν τεράστιο. Όχι τόσο για το όργιο ή τις πέντε πόρνες όσο για το ναζιστικό χρώμα της περίεργης συνεύρεσης, με τον Max να είναι ντυμένος με ναζιστική στολή και να παριστάνει τον δεσμοφύλακα.

Και αυτό διότι ο Max Mosley αγωνίζονταν χρόνια να αποτάξει τη ναζιστική ρετσινιά που είχε κληρονομήσει από τον πατέρα του, τον Sir Oswald Mosley. 

Ο Oswald Mosley ήταν ο ηγέτης των Βρετανών φασιστών και προσωπικός φίλος του Αδόλφου Χίτλερ. Ο τελευταίος είχε παρευρεθεί στον γάμο του Oswald Mosley με τη μητέρα του Max, τη Λαίδη Diana Midford, ο οποίος είχε γίνει στο σπίτι του Γιόζεφ Γκέμπελς.

Στις 13 Απριλίου 1940 γεννήθηκε ο καρπός αυτού του γάμου, ο Max Rufus. Που όπως ήταν φυσικό μεγάλωσε μέσα στον πόλεμο, βλέποντας τους γονείς του να χαιρετίζουν κάθε νίκη των ναζιστικών στρατευμάτων και στη συνέχεια να πέφτουν σε βαθιά κατάθλιψη από την νίκη των Συμμάχων. 

Μοιραία αποδείχτηκαν τα χρόνια που σημάδεψαν την παιδική ψυχή, αλλά στη συνέχεια κατέβαλλε τεράστιες προσπάθειες να κρατήσει μακριά από τη δημόσια σφαίρα το οικογενειακό παρελθόν του. 

Aυτό το ναζιστικό στίγμα λοιπόν, που τόσο προσπάθησε να το κρύψει, επέστρεψε εκείνο το πρωινό του Μαρτίου του 2008 για να βάλει ουσιαστικά τέλος σε μια πορεία ζωής, που πολλοί θα ζήλευαν. Ο  Max Mosley είχε πετύχει πολλά μέχρι τότε, με αποκορύφωμα τη θητεία του στην προεδρία της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Αυτοκινήτου (FIA). Προεδρία που έληξε άδοξα, καθώς υπό το βάρος των αποκαλύψεων του απαγορεύτηκε να θέσει υποψηφιότητα το 2009 για μια ακόμη 4ετία, όπως αρχικά προγραμμάτιζε. 

Ας γυρίσουμε όμως λίγο πίσω το ρολόι να δούμε ποιος ήταν ο Max Mosley. Δικηγόρος και μάλιστα διαπρεπής, οδηγός αγώνων, ιδιοκτήτης στη συνέχεια ομάδας στην F1 και πρόεδρος της FIA για 16 χρόνια, είχε στενή συνεργασία με τον Βernie Ecclestone στον οποίο το 2000 εκχώρησε τα εμπορικά δικαιώματα της F1 για 100 χρόνια!

Η πρώτη του επαφή με τον μηχανοκίνητο αθλητισμό ήρθε όταν ήταν ακόμα φοιτητής και βρέθηκε θεατής σε έναν αγώνα στο Silverstone. Τότε ήταν που κάτι μίλησε μέσα του και αποφάσισε να πάρει μέρος σε αγώνες. Στην αγωνιστική του καριέρα μέτρησε 40 εκκινήσεις και 12 νίκες πριν αποφασίσει να δημιουργήσει την ομάδα London Racing Team, της οποίας προμηθευτής αυτοκινήτων ήταν ο Frank Williams.

Στη συνέχεια και αφού διαπίστωσε πως ως οδηγός δεν είχε καμία τύχη να διακριθεί, το 1969 δημιούργησε την March Engineering. Με τα αυτοκίνητά της να κερδίζουν αγώνες τόσο στην F1 όσο και σε μικρότερες κατηγορίες αλλά και στα Indycar. Το 1976 o Mosley αποφάσισε πως ήρθε η ώρα να ασχοληθεί με τα διοικητικά της F1.

Ο Mosley μαζί με τον Ecclestone ήταν τα δύο πρόσωπα που σημάδεψαν όσο κανείς άλλος την ιστορία και τις εξελίξεις στη Formula1. Από το 1969, όταν και για πρώτη φορά ενεπλάκη στο Σπορ, έως και το 2009 που αναγκάστηκε να αποσυρθεί με ταπεινωτικό τρόπο.

Η ευαισθησία του για τη μείωση των δυστυχημάτων σημαδεύτηκε από έναν μεγάλο αγώνα που έκανε προς την κατεύθυνση αυτή. Και μπορούμε να πούμε πως η συμβολή του ήταν τεράστια σε καίριους τομείς όπως τα τεστ πρόσκρουσης και η αυστηροποίηση των όρων και των κανόνων οδικής ασφάλειας. Μάλιστα, με αφορμή τον θάνατο του Senna, δεν δίστασε να έρθει σε ρήξη με μεγάλα ονόματα του Σπορ της εποχής εκείνης, όπως ο Flavio Briatore, ο τότε ισχυρός άνδρας της Benetton. Ο Briatore είχε εναντιωθεί στις αλλαγές που ήθελε να περάσει ο Mosley στη F1. Και είναι χαρακτηριστική η σκηνή του Flavio να ουρλιάζει στο Grand Prix της Ισπανίας το 1994 εμπρός σε πλήθος δημοσιογράφων πως ο Mosley είναι «τελειωμένος». 

Υπό την αιγίδα της FIA, ο Μax Mosley οργάνωσε μια μεγάλη παγκόσμια καμπάνια για την οδική ασφάλεια της οποίας πρεσβευτής (με παρέμβαση Mosley) ήταν ο Michael Schumacher. Οι κακές γλώσσες μάλιστα θέλουν τον Γερμανό να υποχρεώθηκε από τον Mosley να αναλάβει αυτόν τον ρόλο… τον οποίο υπό το βάρος των αγωνιστικών του υποχρεώσεων έως και βαριόταν… 

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως ο ρόλος του Mosley ήταν σημαντικότατος τόσο στο motorsport αυτό καθαυτό όσο και στην οδική ασφάλεια. Όπως δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα είχε να προσφέρει πολλά ακόμη αν δεν έσκαγε το σεξουαλικό-ναζιστικό σκάνδαλο. 

Για το τελευταίο λοιπόν –για να επανέλθουμε από εκεί που ξεκινήσαμε– ο Mosley ξεκίνησε έναν τεράστιο δικαστικό αγώνα για να «καθαρίσει» το όνομά του. Στο μεταξύ, από την επόμενη κιόλας του δημοσιεύματος, υψηλά ιστάμενα στελέχη και FIA και της F1 έσπευσαν να αποστασιοποιηθούν και να κρατήσουν αποστάσεις από τον Mosley. 

Δεν ήταν μόνον οι φωτογραφίες, αλλά και βίντεο που είχαν τραβηχτεί από κρυφή κάμερα που έδειχναν τις πέντε πόρνες σε ρόλο ναζί βασανιστών ή έγκλειστων σε στρατόπεδο συγκέντρωσης και τον Mosley σε ρόλο διοικητή να διευθύνει το όργιο. 

Ξαφνικά, αυτές οι εικόνες έδειχναν να απειλούν το κύρος της F1 και τις μπίζνες δισεκατομμυρίων που κρύβονταν από πίσω της. Περισσότερα και από όλα όσα ακούγονταν ότι γίνονταν στο παρασκήνιο του Σπορ, αλλά ουδείς τολμούσε να αναφέρει. 

Χρησιμοποιώντας τις νομικές γνώσεις του λοιπόν, ο Mosley ξεκίνησε έναν αγώνα για να αποδείξει ότι η εφημερίδα «News of the World» παραβίασε την ιδιωτική του ζωή. Την εποχή εκείνη δεν υπήρχαν νόμοι και διατάξεις που να μιλούν για «προσωπικά δεδομένα» και από αυτήν την άποψη ο Mosley μπορεί να θεωρηθεί έως και πρωτοπόρος στον αγώνα καθιέρωσής τους. 

Για τον ίδιο λόγο, η προσφυγή του Mosley στη δικαιοσύνη φάνταζε ως μια κίνηση απελπισίας, με πολλούς να λένε πως η προσπάθειά του ήταν ήδη καταδικασμένη σε αποτυχία πολύ πριν ξεκινήσει. 

Ωστόσο η εξέλιξη των πραγμάτων τον δικαίωσε. Η βρετανική δικαιοσύνη αποφάνθηκε πως επρόκειτο για ένα light παιχνίδι σαδομαζοχισμού, ενώ δεν δέχτηκε ότι τεκμηριώθηκε επαρκώς η ναζιστική απόχρωση της συνεύρεσης. Παράλληλα στην απόφαση του δικαστηρίου υπογραμμίζονταν πως οι μετέχοντες του οργίου ήταν όλοι ενήλικοι και ό,τι έγινε έλαβε χώρα με την πλήρη συγκατάθεσή τους και δεν υπήρχε ίχνος παρανομίας. 

Κάπως έτσι, δικαιωμένος, αλλά επί της ουσίας ταπεινωμένος ο Mosley αποσύρθηκε από τα φώτα της δημοσιότητας με την εφημερίδα που αποκάλυψε την ιστορία να κλείνει ύστερα από λίγο καιρό. 

Εκείνο που έμεινε αδιευκρίνιστο είναι ποιος έστησε όλη την ιστορία. Διότι στο δικαστήριο αποκαλύφθηκε ότι μια από τις πέντε πόρνες που είχαν πάρει μέρος στο όργιο είχε πληρωθεί 20.000 στερλίνες για να τοποθετήσει κρυφή κάμερα και να καταγράψει τη συνεύρεση. Μάλιστα το δικαστήριο έκρινε ότι έπρεπε να διωχθεί για την πράξη της αυτή. 

Ποιος όμως πλήρωσε τα είκοσι χιλιάρικα; Oι εφημερίδες της εποχής έδειχναν τον Ron Dennis, τότε ιδιοκτήτη της McLaren. Η κόντρα Mosley και Dennis ήταν γνωστή σε όλους, όπως επίσης ήταν κοινό μυστικό οι σχέσεις μίσους που «συνέδεαν» τους δύο άνδρες. Όπως είναι φυσικό ο Dennis ουδέποτε παραδέχτηκε πως ήταν αυτός που έστησε όλη τη συνωμοσία. 

Ωστόσο για όσα συνέβησαν το 2008, για τις κόντρες της McLaren με τη Ferrari, το ρόλο της FIA, το τι έγινε με τους Alonso και Hamilton αλλά και το περίφημο Spygate του 2017 έχουν γραφτεί χιλιάδες λέξεις. Ήταν το αποκορύφωμα την κόντρας του με τον Dennis. Ασχέτως αν στη συνέχεια το αθλητικό συμβούλιο της FIA αθώωσε τη McLaren από τις  κατηγορίες υποκλοπής στοιχείων από τη Ferrari, με τη FIΑ να δέχεται πως η McLaren είχε παράνομα στην κατοχή της στοιχεία της Ferrari, όμως επειδή δεν υπήρξαν αποδείξεις χρησιμοποίησής τους, δεν μπορούσε να την καταδικάσει. 

Ο Μax Mosley υπήρξε μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα. Είναι βέβαιο πως το πρώτο πράγμα που μας έρχεται στο μυαλό όταν ακούμε το όνομά του είναι το σεξουαλικό σκάνδαλο του 2008. Όμως αυτό τον αδικεί παράφορα. Διότι ο Μax Mosley είναι αυτός που άλλαξε ριζικά την εικόνα της Formula 1, έδωσε μάχες, δεν δίστασε να χτυπηθεί με το κατεστημένο της εποχής του και τελικά είναι αυτός που διαμόρφωσε τη F1 που βλέπουμε σήμερα. 

O Max Rufus Mosley είναι σαφώς μια από τις σημαντικότερες προσωπικότητες του motorsport και ως τέτοια αξίζει να τον θυμόμαστε και να τον μνημονεύουμε.