Ο μηχανικός Hanns Trippel, από την ηλικία των 26 ετών, ξεκίνησε να τρέχει σε αγώνες αυτοκινήτων, αλλά η εμμονή του ήταν ο θαυμαστός κόσμος των αμφίβιων αυτοκινήτων.

Το πρώτο μικρό διθέσιο αμφίβιο που σχεδίασε του βασίστηκε σε πλαίσιο DKW-F2 με εμπρός κίνηση και η πρώτη επίδειξη στο νερό έγινε τον Σεπτέμβριο του 1934.

O Hanns Trippel δεν κατέθεσε ποτέ τα όπλα. Ακόμα και σε ηλικία 81 ετών, σχεδίασε το καινούργιο του αμφίβιο, το Aqua-Terra, με εξαρτήματα της Opel

Το 1935 κατασκεύασε ένα δεύτερο πρωτότυπο, παρόλο που αυτή τη φορά δεν ήταν αμφίβιο και λίγο αργότερα ένα δεύτερο βελτιωμένο αμφίβιο, σε πλαίσιο από Adler. Το «Land-Wasser-Zepp, Versuchswagen 3», παρουσιάστηκε στον Αδόλφο Χίτλερ το 1935, προκαλώντας εντύπωση και τη χρηματοδότηση από τη Wehrmacht –βοηθούσης φυσικά της ενεργής συμμετοχής του Trippel στα πρώιμα χρόνια του ναζισμού ως μέλους των SA.

Βλέπετε, βρισκόμασταν στην ιδρυτική φάση του γερμανικού ναζιστικού καθεστώτος και νέοι κυρίαρχοι αγόραζαν ό,τι συνέθετε τη νεωτερική γερμανική τεχνολογία με το εύκολο χρήμα που παρείχε η Reichsbank.

Αργότερα, η άνοδος του Hanns Trippel, όπως θα δούμε, θα γνώριζε στασιμότητα. Από τη μια διότι υπήρχαν πιο ταλαντούχοι μηχανικοί και πιο σημαντικά βιομηχανικά συμφέροντα που ήλεγχαν τις αγορές. Και από την άλλη, διότι ο Trippel προερχόταν από την εθνικιστική μικροαστική τάξη που δεν μπορούσε ισοφαρίσει σε απόδοση τους κληρονόμους κολοσσιαίων βιομηχανικών περιουσιών.

Η διαδρομή του μας διδάσκει επίσης για τους μηχανισμούς πίσω από τη ναζιστική επιρροή στη Δυτική Γερμανία ύστερα από το 1945.

Η οικονομική ενίσχυση της Wehrmacht λοιπόν επέτρεψε την εξέλιξη αρκετών πρωτοτύπων που κορυφώθηκαν με το λανσάρισμα του Trippel SG6 (Schwimmfähiger Geländewagen, 6ο αυτοκίνητο).

Το Trippel SG6 κατασκευάστηκε αρχικά στο Homburg στην κοιλάδα του Saar. Αργότερα, το 1940, η παραγωγή μεταφέρθηκε στο Molsheim, χρησιμοποιώντας τη γραμμή παραγωγής της Bugatti, που εν τω μεταξύ είχε περάσει στα χέρια των Γερμανών με την κατάληψη της Αλσατίας, για την ταχεία παραγωγή του ανασχεδιασμένου SG6/41.

Ωστόσο, οι στρατιωτικοί προτιμούσαν το VW Schwimwagen του Porsche έναντι του Schwimwagen του Trippel, οπότε αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν το εργοστάσιο του Trippel για την κατασκευή τορπιλών. Μια αρχικά παράλληλη δραστηριότητα, που απέβαινε όλο και περισσότερο εις βάρος της κατασκευής αμφίβιων οχημάτων. 

Μέχρι το 1944, κατασκευάστηκαν περίπου 800 αμφίβια αυτοκίνητα Trippel έναντι 15.000 VW-Schwimmwagen.

Ύστερα από τον B’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι Γάλλοι συνέλαβαν τον Hanns Trippel και τον φυλάκισαν, κατηγορούμενο για το σχεδιασμό οπλικών συστημάτων. Και όπως ο ίδιος αφηγήθηκε, υπέστη κακομεταχείριση, λιμοκτόνησε και χτυπήθηκε σχεδόν μέχρι θανάτου.

Ύστερα από τρία χρόνια, απελευθερώθηκε, αλλά του απαγορεύτηκε ο σχεδιασμός αμφίβιων οχημάτων ή ακόμα και αυτοκινήτων με τέσσερις τροχούς. Παρόλα αυτά, το 1949 σχεδίασε ένα μικρό, νέο αμφίβιο μοντέλο με δύο καθίσματα, ικανό να μπαίνει στο νερό, αλλά χωρίς επιπλέον πρόωση, με τις συμμαχικές δυνάμεις να μην υποστηρίζουν τα φιλόδοξα πρότζεκτ.

Ως εκ τούτου, αναγκάστηκε να αλλάξει το αμφίβιο πρότζεκτ του σε ένα μικρό «επίγειο» κουπέ με πόρτες-φτερά γλάρου –ο Trippel ήταν αυτός που τελειοποίησε το σχέδιο των θυρών της Mercedes-Benz 300SL.

Το κόνσεπτ SK 10, όπως το ονόμασε, κατασκευάστηκε κατόπιν αδείας από πολλούς κατασκευαστές, με πενιχρή όμως παραγωγή μερικών εκατοντάδων κομματιών.

Απογοητευμένος, ο Trippel αποφάσισε να επανασχεδιάσει ένα άλλο αμφίβιο όχημα το 1957. Αυτό το καινούργιο αυτοκίνητο ονομάστηκε «Alligator» και ήταν η αρχή της ιστορίας του Amphicar. 

Αν και στην πραγματικότητα, το Amphicar που φτιάχτηκε αργότερα θα είχε ελάχιστα κοινά με το πρωτότυπο Trippel. Με κάποιο τρόπο, ο Trippel έμεινε έξω από το πρότζεκτ πριν ξεκινήσει η παραγωγή.

Το παιδικό όνειρο του Hanns Trippel να κατασκευάσει ένα αμφίβιο αυτοκίνητο πήρε σάρκα και οστά όταν βρήκε χρηματοδότη στο πρόσωπο του Harald Quandt, συνιδιοκτήτη της BMW. Η εταιρεία που ιδρύθηκε το 1961 ονομάστηκε Amphicar. 

Το ένα και μοναδικό μοντέλο της Amphicar, το 770, ονομάστηκε έτσι καθώς μπορούσε να αναπτύξει επτά κόμβους στο νερό και 70 mph (112 km/h) στη στεριά. Φορούσε κινητήρα 43 ίππων από Triumph Herald, τοποθετημένο πίσω, το διαφορικό ήταν της Hermès, ενώ τα εξωτερικά τμήματα κατασκευάζονταν από την Bellino στην Ιταλία. Η τελική συναρμολόγηση γινόταν στο Lübeck στη Γερμανία.

Η εμπορική πορεία του δεν ήταν όμως η αναμενόμενη, λόγω της υψηλής τιμής του, αλλά και λόγω προβλημάτων αξιοπιστίας και σκουριάς. Ύστερα από 3.878 κομμάτια, η παραγωγή του 770 διακόπηκε οριστικά το 1967, καθώς ο Harold Quandt σκοτώθηκε σε αεροπορικό δυστύχημα και η οικογενείας δεν συνέχισε τη χρηματοδότηση.

Στα τέλη της δεκαετίας του 1960, ο Trippel εργάστηκε ως σύμβουλος και ελεγκτής αμφιβίων σε πολλά ευρωπαϊκά προγράμματα της Jeep. Βλέποντας τα προβλήματα που είχαν άλλοι κατασκευαστές, ο Trippel σκέφτηκε ότι θα μπορούσε να φτιάξει κάτι καλύτερο και το 1974 παρουσίασε το Trippel T-74.

Κατά την αναζήτηση εταιρειών για την κατασκευή του, ο Trippel κατάφερε να βρει πολλούς ενδιαφερόμενους, αλλά για διαφορετικούς λόγους τους είδε όλους να πτωχεύουν. 

Αυτή η οδύσσεια φάνηκε να φτάνει στο τέλος της το 1982, όταν εξετάστηκε το ενδεχόμενο σχεδιασμού του Amphi-Ranger, αλλά για άλλη μια φορά το πρότζεκτ κατέληξε στο ναδίρ πριν ακόμη κατασκευαστεί το πρώτο Ranger.

Το εντυπωσιακό σε όλη αυτήν την ιστορία είναι ότι ο Trippel δεν κατέθεσε ποτέ τα όπλα. Ακόμα και σε ηλικία 81 ετών, σχεδίασε το καινούργιο του αμφίβιο, το Aqua-Terra, με εξαρτήματα της Opel. Το τελευταίο του πρωτότυπο που σχεδιάστηκε το 1990, έντεκα χρόνια πριν πεθάνει, το 2001.