Εκείνο που ένωσε τον Charles Deutsch με τον René Bonnet ήταν η αγάπη και το πάθος τους για τα σπορ αυτοκίνητα. Ο πρώτος, απόφοιτος του πολυτεχνείου, αντιλαμβανόταν τα αυτοκίνητα σαν να έλυνε εξισώσεις, όχι για τη λύση, αλλά απολαμβάνοντας αυτό που κάνει. Ο δεύτερος, μηχανικός με συνεργείο, του άρεσε να οδηγεί. Γρήγορα, κατά προτίμηση. 

Από το 1950, μια μικρή μπαρκέτα DB με κινητήρα Panhard εμφανίστηκε στις 24 Ώρες του Le Mans και λίγο έλειψε να νικήσει στην κατηγορία της. Η ομάδα θε έπαιρνε τη ρεβάνς τέσσερα χρόνια αργότερα, το 1954 και θα πετύχαινε τέσσερις ακόμα διεθνείς διακρίσεις μέχρι το 1961.

Η φίρμα από το Champigny ευχόταν όμως να μπορέσει να λανσάρει εμπορικά ένα μικρό σπορ αυτοκινητάκι. Από την άνοιξη του 1952, μια σειρά από πρωτότυπες μπερλινέτες προσπαθούσαν να ολοκληρώσουν την εξέλιξη του πρότζεκτ, αλλά η παραγωγή δεν θα άρχιζε παρά την επόμενη χρονιά. Κι αυτή θα περιοριζόταν σε λίγες δεκάδες κομμάτια. Οι δύο άνδρες όμως αντιλήφθηκαν (και ήταν) το εγχείρημα ως μια αρχική επιτυχία, κάτι που τους ενεθάρρυνε να προσβλέπουν σε μια βιοτεχνική παραγωγή ενός μοντέλου ακόμα πιο πολιτισμένου, προσανατολισμένου στην οδική χρήση. 

Για να μπορέσει να ανταποκριθεί στη ζήτηση, όσο περιορισμένη κι αν ήταν αυτή, η DB ήρθε σε συμφωνία με τη φίρμα Chausson που μόλις είχε δημιουργήσει ένα τμήμα κατασκευής πλαστικών καροσερί. Έτσι, οι φόρμες της μπερλινέτας επανασχεδιάστηκαν για να προσαρμοστούν στη χύτευση ενός μονοκόμματου συνθετικού καβουκιού από πολυεστέρα και φάιμπεργκλας.

Διαθέτοντας αεροδυναμικά πλεονεκτήματα, η ρευστή και γλυκιά σιλουέτα του αυτοκινήτου θα μπορούσε κάλλιστα να περάσει σαν κάποιου ιταλικού GT. Με το καβούκι του τοποθετημένο πάνω σε ένα πανάλαφρο αρθρωτό σασί και μέσα στο μηχανοστάσιο με το νευρικό φλατ δικύλινδρο μοτέρ της Panhard, αυτό το μικρό προσθιοκίνητο πριν απ’ όλα εκθειάστηκε για τα δυναμικά χαρακτηριστικά του.

Μανιτζέβελο και απολύτως μέσα στα νερά του τους στριφτερούς δρόμους, η DB αποδεικνυόταν και ταχύτατη, καθώς στην έκδοση με τα 50 άλογα φλέρταρε με τα 160 km/h. 

Η ολοκλήρωση του αυτοκινήτου μετά βίας συνέπεσε με την έναρξη του Σαλονιού Αυτοκινήτου στο Παρίσι τον Οκτώβριο του 1954 -τα τελικά φινιρίσματα έγιναν πάνω στο σταντ!, οπότε η παραγωγή ξεκίνησε τον Ιανουάριο του 1955. Ο ρυθμός της βέβαια ήταν απόλυτα βιοτεχνικός και έμεινε τέτοιος για τέσσερα χρόνια, μέχρι το 1959, οπότε και ήρθε η κάμψη στις πωλήσεις. 

Και δεν φτάνει που ο κινητήρας είχε φτάσει στο όριο της εξέλιξής του, η DB είχε να αντιμετωπίσει επιπλέον έναν ανταγωνιστή δυσανάλογου μεγέθους: Την Alpine! Εξ ου και είχε ήδη αρχίσει να μετράει μέρες. Το 1961, οι Charles Deutsch και René Bonnet χώρισαν τα τσανάκια τους και τα συμπαθητικά «πρρ-πρρ, πατ-πατ» του flat-twin της Panhard δεν θα αργούσαν να σωπάσουν για πάντα. 

Τα λιγοστά κομμάτια που πουλήθηκαν, μόλις 428 αυτοκίνητα, ανεβάζουν την τιμή της DB HBR5 σε ανάλογο ύψος με τη συλλεκτικότητά της. Έτσι για ένα πολύ καλό αυτοκίνητο, ο ενδιαφερόμενος δεν θα πρέπει να υπολογίζει κάτω από 120 χιλιάδες ευρώ. 

Η HBR5 με μια ματιά
Κινητήρας Δικύλινδρος, επίπεδος, αερόψυκτος
Χωρητικότητα 851 cc
Τροφοδοσία Ένα καρμπιρατέρ Zenith 32DINX
Ισχύς 48 PS/5.700 rpm
Ροπή 64 Nm/3.500 rpm
Διαστάσεις 3,95 x 1,58 x 1,34 m
Ρεζερβουάρ 60 lt
Βάρος 585 kg
Λάστιχα 145-400 (σ.σ. 145/90 R16)
ΕΠΙΔΟΣΕΙΣ
0-100 km/h 17,9”
0-400 m 20,3” @ 105 km/h
0-1.000 m 38,6” @ 123 km/h
Τελική ταχύτητα 155 km/h
Παραγωγή 428 αυτοκίνητα (1955-1961)
Τιμή σήμερα Από €120 έως €150 χιλιάδες (πολύ καλή κατάσταση)