Η διάδοση των «fordιστικών» τεχνικών στη Δυτική Ευρώπη κατά τη χρυσή εποχή του καπιταλισμού οδήγησε σε τρομερό ρυθμό αύξησης στην παραγωγή των αυτοκινήτων και στη μαζική μηχανοκίνηση. Αλλά και ειδικά για το 1963 στο λανσάρισμα σπάνιων, σπορ ή θηριωδών μοντέλων από τους Ευρωπαίους κατασκευαστές. 

Το 1963 έκαναν συνολικά την εμφάνισή τους 51 νέα ή ανανεωμένα μοντέλα. Κι εμείς διαλέξαμε τα 25 κορυφαία κατά την άποψή μας.

Στην Αμερική επίσης είχε ξημερώσει μια δεκαετία που έβλεπε την τοπική αυτοκινητοβιομηχανία να εδραιώνεται στους Big Three: General Motors, FordChrysler και American Motors. Και μπορεί να μιλάμε για «τοπική αυτοκινητοβιομηχανία», αλλά με τον όγκο παραγωγής οι παραπάνω κατασκευαστές κυριαρχούσαν και στην παγκόσμια αγορά. Σκεφθείτε ότι ήδη από το 1960 οι Αμερικανοί κατασκεύαζαν το 93% των αυτοκινήτων που πωλούνταν στις Ηνωμένες Πολιτείες και το 48% όλου του κόσμου.

Η παραγωγή στις ΗΠΑ μάλιστα ήταν η δεύτερη καλύτερη χρονιά παραγωγής στην ιστορία της βιομηχανίας, με 7,64 εκατ. αυτοκίνητα έναντι 7,94 εκατ. το 1955 -και 10% πάνω από την επίδοση του 1962 με τα 6,93 εκατ. αυτοκίνητα.

Στην Ιαπωνία οι τοπικοί κατασκευαστές είχαν αρχίσει ήδη να ανταγωνίζονται μετωπικά στην εγχώρια αγορά, μοντέλο με μοντέλο. Την ίδια στιγμή που μια νέα κατηγορία αυτοκινήτων, τα kei cars, έκαναν την εμφάνισή τους στην τοπική αγορά.

Αλλά το 1963 ήταν και γενέθλιο έτος για τη Honda και την Toyota. Με τη εταιρεία από το Tokyo να λανσάρει το πρώτο πραγματικό μοντέλο παραγωγής, το Honda S500. Και την Toyota να φορτώνει 400 κομμάτια Toyota Crown για τον πρώτο της Ευρωπαίο διανομέα –την Erla Auto-, ξεκινώντας έτσι τη μακρά δραστηριοποίηση της Toyota στην Ευρώπη.

Στην Ελλάδα, οι ετήσιες πωλήσεις το 1963 κινούνταν κάτω από τις 15.000 αυτοκίνητα, με το ενδιαφέρον σημείο να είναι η παρουσία του πιο δημοφιλούς ελληνικού αυτοκινήτου -με τρεις τροχούς ανάμεσα στα πολλά που υπήρχαν. Το Attica 200 της ΒΙΟΠΛΑΣΤΙΚ ΑΕ του Γιώργου Δημητριάδη, με καβούκι από φάιμπεργκλας και βενζινοκινητήρα Heinkel 200 cc με δέκα άλογα.

Το 1963 έκαναν συνολικά την εμφάνισή τους 51 αυτοκίνητα. Κάποια από αυτά πρωτότυπα, κάποια περιορισμένης παραγωγής και κάποια ειδικού σκοπού. Εμείς διαλέξαμε τα 25 που θεωρούμε ότι έχουν ξεχωριστή θέση μέσα σε αυτή τη χρονιά. 

Alfa Romeo Giulia Sprint GT

Με όμορφη σιλουέτα και αστραφτερή μηχανολογία, η αγέραστη Alfa Romeo Giulia Sprint GT έθεσε πριν από 60 χρόνια τις προδιαγραφές του μικρού σπόρτσκαρ. Διαβάστε περισσότερα, εδώ…

Buick Riviera

Η Buick Riviera ήταν ένα όμορφο, ευρωπαϊκού σχεδιασμού θα τολμούσαμε να πούμε, δίπορτο κουπέ. Ένα αυτοκίνητο που είχε το καλό και το ωραίο σε ποσότητα τέτοια, έτσι ώστε να κοντράρει την T-bird στις στροφές, στο γκάζι ή στα φρένα. Αλλά τελικά δεν θα κατάφερνε να την ξεπεράσει στον εμπορικό στίβο. Διαβάστε περισσότερα, εδώ…

Chevrolet Corvette C2

Η Chevrolet Corvette C2, η επονομαζόμενη και Sting Ray είναι η δεύτερη γενιά και η πιο γοητευτική του πλέον εμβληματικού αμερικανικού σούπερκαρ. Κάτω από το πλαστικό σουλούπι της κρυβόταν ένα μεγάλο σιδερένιο μπλοκ με εκατοντάδες ρωμαλέα άλογα. Ένα πραγματικό american iron. Διαβάστε περισσότερα, εδώ…

Ferrari 330GT 2+2

Τα μεγάλα κουπέ 2+2, στη δεκαετία του ’60, παρέμεναν στο σκιά των πιο γοητευτικών σούπερκαρ. Σφόδρα διακριτική, η 330 GT θα ήταν παρόλα αυτά η πρώτη Ferrari που θα ξεπερνούσε σε παραγωγή τα 1.000 κομμάτια. Διαβάστε περισσότερα, εδώ…

Glas GT

H Hans Glas GmbH, κατασκευάστρια που έδρευε στο Dingolfing, έγινε γνωστή μεταπολεμικά σε παγκόσμια κλίμακα από τα λιλιπούτεια αυτοκίνητα Goggomobil που αποτέλεσαν την κινητήρια δύναμη των ΙΧήδων στη μεταπολεμική Γερμανία, αλλά και στις αναπτυσσόμενες αγορές της Ευρώπης.

To δίπορτο σπορ Glas 1300GT σχεδιάστηκε στο πιεμοντέζικο ατελιέ του Pietro Frua και το αμάξωμα φτιαχνόταν από τους καροσερίστες της Maggiora. Το μοτέρ που φορούσε ήταν μια υπερκυβισμένη έκδοση του κινητήρα του Glas 1004 (μεγαλύτερη διάμετρος) με ισχύ 75 PS και αργότερα, το 1965, με 85 PS.

Τον Σεπτέμβριο του ίδιου χρόνου, το αυτοκίνητο μπορούσε να παραγγελθεί και με μοτέρ 1.682 cc από την μπερλίνα Glas 1700 TS υπό την ονομασία 1700GT και με απόδοση 100 PS.

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΗ Glas 2600 V8 1966-1968: Όμορφη θωριά, ανύπαρκτο ίματζ

To 1966, η BMW εξαγόρασε την Glas και ενέταξε τα αυτοκίνητά της στη δική της γραμμή παραγωγής, συμπεριλαμβανομένου και της GT. Η βαυαρική εταιρεία έκανε τις απαραίτητες τροποποιήσεις και έτσι το αυτοκίνητο μπόρεσε να φορέσει τον 1.600άρη κινητήρα της 1600 Series που από 1.573 cc απέδιδε 105 PS, σταδιοδρομώντας στην αγορά ως BMW 1600 GT.

Συνολικά κατασκευάστηκαν 6.635 Glas GT: 5.013 κουπέ, 363 καμπριολέ (’65-’67) και 1.259 με σήματα BMW.

Glas 1700

Αμέσως ύστερα από το λανσάρισμα της σπορ 1300GT στις αρχές του 1963, η Hans Glas GmbH αφοσιώθηκε στην εξέλιξη μιας μεσαίας μπερλίνας υψηλής κλάσης, που θα μπορούσε να ανταγωνιστεί την BMW 1500.

Το πρωτότυπο παρουσιάστηκε τον Σεπτέμβριο του ’63 στην IAA της Φρανκφούρτης. Μια μπερλίνα με γενναιόδωρο μέγεθος που δεν είχε καμία σχέση με το μικρό και βασικό Goggomobil της εταιρείας μόλις οκτώ χρόνια νωρίτερα. 

Τη γραμμή της καροσερί επιμελήθηκε όπως και στην Glas GT o Pietro Frua, με το αυτοκίνητο να φορά μοτέρ 1,5 λίτρων, υπερκυβισμένη έκδοση της μονάδας των 1,3 λίτρων του GT. Με σχετικά μικρή ισχύ, 70 άλογα, αποδείχτηκε πιο αδύναμη από τη μονάδα που προερχόταν. Για τον λόγο αυτό, στο μοντέλο παραγωγής αποφασίστηκε να τοποθετηθεί ένας νέος κινητήρας 1,7 λίτρων, πιο ζωηρός και πιο πλούσιος σε ροπή.

Η νέα μπελίνα του Dingolfing παρουσιάστηκε στην Έκθεση Αυτοκινήτου της Φρανκφούρτης το επόμενο έτος, με το απλό όνομα «1700»: Το αυτοκίνητο, αυτή τη φορά ήταν εξοπλισμένο με 4κύλινδρο μοτέρ 1.682 cc με 80 άλογα και μέγιστη ταχύτητα 155 km/h.

Ένα χρόνο ύστερα από το λανσάρισμα της 1700, τον Σεπτέμβριο του 1965, κυκλοφόρησε η 1700 TS, η οποίο φορούσε μια πιο ισχυρή έκδοση του βασικού κινητήρα που έφτανε τα 100 άλογα, εξασφαλίζοντας έτσι τελική 170 km/h. Με επιτάχυνση από στάση στα 100 km/h, 16 για τη βασική έκδοση και 13,5” για την TS.

Το 1967 η Glas εξαγοράστηκε από την ίδια την BMW που από πολλές απόψεις αποτελούσε πηγή έμπνευσης για την εταιρεία του Dingolfing. Ύστερα από αυτό το γεγονός ωστόσο, ολοκληρώθηκε το μεγαλύτερο μέρος της παραγωγής της. Έτσι, το 1700 δεν αποτελούσε εξαίρεση και αποσύρθηκε από την αγορά τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους, ως ανταγωνιστής ενός ήδη υπάρχοντος μοντέλου της BMW, της 1800.

Από τον Αύγουστο του 1964 έως τον Ιούλιο του 1977 κατασκευάστηκαν συνολικά 13.792 μπερλίνες 1700, στις οποίες περιλαμβάνονται 928 ισχυρότερες 1700TS και 284 με αυτόματο 4άρι σασμάν.

Hillman Imp

Το 1963, ο Όμιλος Rootes ανακοίνωσε ένα μικρό οικονομικό αυτοκίνητο μέσω της φίρμας Hillman, απάντηση στο Mini της BMC που είχε λανασριστεί τέσσερα χρόνια νωρίτερα. Το πισωμήχανο Hillman Imp παρουσιάστηκε στις 3 Μαΐου του 1963 προκαλώντας τα εγκωμιαστικά σχόλια του Τύπου: 125 km/h τελική ταχύτητα, 715 kg, κινητήρας Climax 875 cc και 42 ίππων που επαινέθηκε για τη ζωντάνια του. 

Το αυτοκίνητο είχε όλα τα πλεονεκτήματα για να ξεχωρίσει από το Mini. Δυστυχώς, οι πωλήσεις δεν ήταν οι αναμενόμενες. Ακόμη χειρότερα, το εργοστάσιο του Ryton στη Σκωτία, με εργαζομένους ανεκπαίδευτους στο αυτοκίνητο, οδήγησε σε προβλήματα αξιοπιστίας που εμφανίστηκαν από νωρίς, βλάπτοντας την εικόνα του Imp. Αλλά και τα οικονομικά του ομίλου που ήταν υποχρεωμένος να υποστηρίξει τους όρους της εγγύησης. 

Ο Όμιλος Rootes αντέδρασε με το Imp Mk.II το 1965, μια έκδοση για να καθησυχάσει τους πελάτες αφαιρώντας όλα τα αναξιόπιστα στοιχεία. Επίσης το 1965, για να αυξηθούν οι πωλήσεις, λανσάρισε ένα νέο μοντέλο με πιο πολυτελές φινίρισμα υπό τη φίρμα Singer, το Chamois, που ανάλογα με την αγορά πουλιόταν και υπό τα σήματα της Sunbeam.

Το 1966, λανσαρίστηκε το Imp Sport, ενώ από το 1964 η καροτσερία Zagato πρόσφερε ένα δικό της κουπέ Imp.

Δυστυχώς, ο Όμιλος Rootes, με έλλειψη κεφαλαίων, αναγκάστηκε να ενδώσει στην Chrysler που επιδίωκε εκείνη την εποχή να δραστηριοποιηθεί στην Ευρώπη. Όπως η GM με τη θυγατρική της Opel ή η Ford με τη βρετανική και τη Γερμανία θυγατρική της. Έτσι, από το 1964, η Chrysler εξαγόρασε σημαντικό μερίδιο του Ομίλου Rootes και προσπάθησε να δώσει νέα πνοή στο Imp.

Το 1967, λανσάρισε μια έκδοση στέισον με το όνομα Hillman Husky και μια επαγγελματική έκδοση, την Commer Imp Van, καθώς και σπορτίφ εκδόσεις, το Singer Chamois Sport και το Sunbeam Imp Sport.

Το 1967, η γκάμα του Imp εμπλουτίστηκε με τα κουπέ Hillamn Imp California και Singer Chamois California. Ονόματα εφήμερα, καθώς από τον Οκτώβριο του 1967, το κουπέ Imp κυκλοφόρησε στην αγορά με το μοναδικό όνομα Sunbeam Stiletto.

Παρά τις προσπάθειες, οι πωλήσεις συνέχισαν να πέφτουν. Το 1968, οι παγκόσμιες πωλήσεις του μοντέλου παρέμεναν κολλημένες στις 40.000 αυτοκίνητα, οι πελάτες ήταν απογοητευμένοι από την πληθωρική γκάμα από διαφορετικές μάρκες που θόλωσαν τη συνολική εικόνα. Ακόμη χειρότερα, κάθε μοντέλο/έκδοση υπολογιζόταν ξεχωριστά, μην εξασφαλίζοντας επαρκή όγκο για την επίτευξη κερδοφορίας. 

Η Chrysler αποφάσισε να συνεχίσει το πρότζεκτ «Imp», κάνοντας μεγάλη εκκαθάριση για να απλοποιήσει την γκάμα και να μειώσει το κόστος παραγωγής. Το 1968 λανσάρισε λοιπόν το Imp Mk.III, το οποίο ξεχώριζε από τα διπλά εμπρός φανάρια.

Σιγά σιγά και μέχρι το 1970 εξαφανίστηκαν από τους καταλόγους το Singer Chamois (μαζί με τη φίρμα) και το στέισον Husky και το 1972 το κουπέ Stiletto. Τα Hillman Imp και Sunbeam Imp Sport συνέχισαν μέχρι το 1976 με ισχνά νούμερα πωλήσεων. Η συνολική εμπορική επίδοση του Hillman Imp έπιασε τα 440.032 αυτοκίνητα στη 13ετή καριέρα του.

 Honda S500

Το Honda S500 αποκαλύφθηκε ως πρωτότυπο στην Έκθεση Αυτοκινήτου του Tokyo το 1962 και ως αυτοκίνητο παραγωγής το ’63 -το πρώτο πραγματικά τέτοιο από τη Honda. Ελαφρώς μεγαλύτερο από το πρώτο αυτοκίνητο της Honda, το S360 από το οποίο και προήλθε, φορούσε αλουμινένιο κινητήρα με 492 cc που απέδισε 44 άλογα στις 8.000 rpm και ροπή 37 Nm στον ίδιο ρυθμό περιστροφής!

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΗ Honda S800 Coupé 1967-1970

Επρόκειτο για ένα μηχανολογικό κόσμημα που προέκυψε άμεσα από την εμπειρία που απέκτησε η Honda στους αγώνες μοτοσοκλέτας: Δύο ΕΕΚ, τέσσερα καρμπιρατέρ Keihin, μετάδοση στους πίσω 12άρηδες τροχούς με αλυσίδες και κάρτερ λαδιού.

Με βάρος χωρίς φορτίο μόλις 715 kg, το Honda S500 φλέρταρε με τα 130 km/h. Ο κινητήρας, αργότερα μέσα στην ίδια χρονιά ανέβηκε στα 531 cc και στα 57 άλογα. Και ξεκίνησε να διανέμεται σε όλη την Ιαπωνία μέσω των αντιπροσώπων μοτοσικλετών της φίρμας από τον Οκτώβριο του 1963.

Προαιρετικά μάλιστα το S500 ήταν διαθέσιμo με σκληρή οροφή από φάιμπεργκλας. Ένα αντίγραφο του αυτοκινήτου έκανε τον γύρο των ευρωπαϊκών εκθέσεων κατά το 1964.

Η εμπορική επίδοση του αυτοκινήτου ήταν 1.363 αυτοκίνητα μεταξύ 1963 και 1964. Η απόδοση του S500 κρίθηκε πολύ χαμηλή από τη Honda, με τη χωρητικότητα του κινητήρα να ανεβαίνει τα 606 cc για το επόμενο μοντέλο, το S600.

Παρόλα αυτά, η Honda ήταν πρόθυμη να αντιμετωπίσει με το μικρό της αυτοκίνητο τον ανταγωνισμό στους αγώνες. Από τις πρώτες εισαγωγές στην Ευρώπη, τα S500 μπήκαν στις διοργανώσεις.

Δύο αυτοκίνητα συμμετείχαν στο τρομερό ράλι Spa-Σόφια-Λιέγη του 1963, το περίφημο «Marathon de la Route». Έναν ιδιαίτερα απαιτητικό αγώνα για τα αυτοκίνητα, καθώς επρόκειτο για μια μεγάλη δοκιμασία αντοχής/αξιοπιστίας.

Στον αγώνα λοιπόν συμμετείχαν οι Βέλγοι οδηγοί Henri Quernette και Jean-Pierre Guyette με το αυτοκίνητο #78 και με το #58 συμμετείχε ένα ιαπωνικό πλήρωμα με τους Nobuo Koga και Giichi Suzuki.

Οι Βέλγοι διήνυσαν περίπου 6.000 km σε δρόμο και πίστα ασταμάτητα. Και μάλιστα χωρίς τη συνδρομή της Honda, υποστηρίζοντας τo S500 με αυτοσχέδια μέσα. Από τη μια κατάφεραν να ολοκληρώσουν το ράλι, αλλά από την άλλη βγήκαν εκτός χρόνου.

Το ιαπωνικό δίδυμο ήταν λιγότερο τυχερό, με το S500 τους να εμπλέκεται σε δυστύχημα με αποτέλεσμα τον θάνατο του οδηγού του, Giichi Suzuki. Ο συνοδηγός του γλίτωσε αλώβητος.

Iso Grifo

Όποιοι έχουν άγνοια περί τα αυτοκινητικά πράγματα ίσως να μπερδέψουν αυτό το αυτοκίνητο με μια Maserati ή μια Lamborghini, αλλά για τους cognoscenti αυτό είναι ένα ISO Grifo.

H ιταλική εταιρεία ISO του Renzo Rivolta είναι ίσως περισσότερο γνωστή για το μικροαυτοκίνητο Isetta που πούλησε αργότερα στην BMW, παρά για τα σπόρτσκαρ της.

Το Grifo είναι το δεύτερο σπορ μοντέλο που έβγαλε η Iso ύστερα από το Rivolta GT. Και δεν πρόκειται για ένα σπόρτσκαρ του συρμού. Για του λόγου το ασφαλές να πούμε ότι το Grifo, στην έκδοση A3L Berlinetta, στέφθηκε από το AUTOCAR το ταχύτερο αυτοκίνητο παραγωγής (1966).

Κι αν τελικά, η σιλουέτα του σας φαίνεται οικεία είναι διότι το σχεδίασε ο νεαρός τότε Giorgetto Giugiaro όταν δούλευε για τον Bertone.

Τα μηχανικά σωθικά του επιμελήθηκε ο ταλαντούχος μηχανικός Giotto Bizzarrini, που το συνταίριαξε με μοτέρ V8 αμερικανικής προέλευσης, όπως συνηθιζόταν και με άλλους «βιοτέχνες» σπορ μοντέλων (De Tomaso, Bristol, Monteverdi, Jensen, Facel Vega…).

Ανάλογα με τη σειρά ή τη σπέσιαλ έκδοση χρησιμοποιήθηκαν τέσσερα μοτέρ V8: Τρία Chevrolet με 327, 427 ή 453 ci κι ένα Ford 351 ci.

Όσο για την παραγωγή, κατασκευάστηκαν συνολικά 413 αυτοκίνητα, 330 της Serie Ι και 83 της Serie II. Από αυτά τα 90 ήταν με τον μεγάλο V8 της Chevrolet, τον 453 ci (7,0 lt). Από τα αυτοκίνητα της Serie II τα 23 φορούσαν 5άρι χειροκίνητο σασμάν και τέσσερα ήταν τάργκα -ένα από αυτά τα τελευταία είναι το πράσινο στις φωτογραφίες. 

Jaguar S-type

Η S-type ήταν μια σημαντικά ανανεωμένη Mark 2. Χρησιμοποιούσε μια υποβαθμισμένη έκδοση της ανεξάρτητης πίσω ανάρτησης της Mark X για να αντικαταστήσει τον άκαμπτο πίσω άξονα της Mark 2 και πιο μακρύ πίσω μέρος, μεταξύ των άλλων σχεδιαστικών αλλαγών και της ανασχεδιασμένης καμπίνα.

Η S-type ήταν διαθέσιμη είτε με τους κινητήρες XK των 3,4 ή των 3,8 λίτρων, αλλά μόνο σε εκδόσεις με δύο καρμπιρατέρ και όχι τριών όπως συνέβαινε με τη Mark 2.

Μέχρι τη στιγμή που παρουσιάστηκε η S-type το 1963, η Mark 2 παρέμενε ισχυρής και αναμφισβήτητης εμπορικής αξίας, παρά την ηλικία της. Αν και η Mark X πούλησε λιγότερο καλά από το αναμενόμενο, ιδιαίτερα στις ΗΠΑ, ο Sir William Lyons αποφάσισε να διατηρήσει παράλληλα και τα τρία μοντέλα στην γκάμα της Jaguar.

Η Mark X λοιπόν μετονομάστηκε σε 420G το 1966 και προστέθηκε ακόμη ένα νέο μοντέλο, η 420 με μοτέρ 4,2 λίτρων. Η 420 εξελίχτηκε για να αντικαταστήσει την S-type, αλλά επειδή υπήρχε ακόμη ζήτηση για το αυτοκίνητο, και οι τέσσερις μπερλίνες (Mark 2, S-type, 420 και 420G) παρέμειναν στους καταλόγους μέχρι την άφιξη της Jaguar XJ6, το 1968. Η XJ6 τις αντικατέστησε όλες, πλην της 420G που παρέμεινε στη γκάμα. 

Η Jaguar S-type ολοκλήρωσε την 6ετή εμπορική καριέρα της με 24.993 πωλήσεις.

 Jeep Wagoneer SJ

Το Jeep Wagoneer SJ ήταν το πρώτο μεγάλο πολυτελές 4x4 και κατασκευάστηκε υπό πολλά σήματα από το 1963 έως το 1991. Σχεδόν μοναδικό στο είδος του, αυτό το τζιποειδές ενσωμάτωσε όλα τα ιδιαίτερα στοιχεία των κατά καιρούς κατασκευαστών του, αρχικά της Willys, στη συνέχεια της Kaiser Motors, της AMC και τέλος της Chrysler που εξαγοράστηκε από τον όμιλο της FIAT το 2009.

Το Jeep Wagoneer SJ θα παρέμενε μάλιστα το αμερικανικό μοντέλο με την τρίτη μεγαλύτερη διάρκεια ζωής: 28 χρόνια στην παραγωγή χωρίς σημαντικές τροποποιήσεις. Κατασκευάστηκε επίσης με κατόπιν αδείας σε πολλές χώρες, μεταξύ των οποίων το Ιράν ως Jeep Ahoo (1967-1974) και σε έκδοση pick-up ως Jeep Simorgh (1963-1967).

Βασισμένο στην πλατφόρμα του Jeep SJ, το Wagoneer με τον 6κύλινδρο κινητήρα με εκκεντροφόρο επικεφαλής ήταν κατά κάποιο τρόπο ένα επαναστατικό αυτοκίνητο. Με χαρακτηριστικά που δεν είχαμε ξαναδεί σε τετρακίνητο όχημα, όπως το υποβοηθούμενο σύστημα διεύθυνσης και το αυτόματο κιβώτιο ταχυτήτων.

Lamborghini 350GT

Όταν ο αμύητος κοιτά μια από τις 118 θρυλικές 350GT που υπάρχουν δεν αναγνωρίζει άμεσα μια Lamborghini. Ήταν το πρώτο δείγμα μιας πορείας, της πορείας του Ferruccio, που σχεδιάστηκε μέσα σε έξι μήνες και έγινε βεντέτα του Salone di Torino το 1963. Αλλά και με μια άτεχνη, φορτωμένη φιγούρα που σχεδίασε ο Franco Scaglione και περνούσε ξυστά από την ανωνυμία. Η Lambo διά του οίκου Touring θα προχωρούσε στη «διόρθωση» των κακώς κειμένων με την 400GT. Ο 3,5λιτρος V12 που φώλιαζε κάτω από το καπό της 350GT απέδιδε 400 άλογα. Διαβάστε περισσότερα, εδώ…

Lancia Fulvia

Η Fulvia συμπύκνωνε ένα ρόλο καλά ριζωμένο στις παραδόσεις της Lancia. Ρόλο που ήθελε αυτοκίνητα μικρού κυβισμού με ποιότητα και αριστοκρατικότητα μεγαλύτερης κατηγορίας. H μικρή μπερλίνα της Lancia, ένα ακριβό στην κατασκευή του αυτοκίνητο, με εξαιρετική οδική συμπεριφορά, ήταν και το τελευταίο πριν το «μαγαζί» καταλήξει να βγάζει «FIAT». Διαβάστε περισσότερα, εδώ…

Lotus Cortina

Θρύλος! Η Lotus Cortina ήταν ένα αυτοκίνητο υψηλών επιδόσεων που κατασκευάστηκε μεταξύ των ετών 1963-1970 από τη Ford σε συνεργασία με τη Lotus. Αρχικά ήταν ένα Ford Cortina Mk1 που προωθήθηκε εμπορικά από τη Ford ως «Consul Cortina εξελιγμένο από τη Lotus».

Αργότερα, το συνθετικό Consul εξαφανίστηκε και τελικά εντάχθηκε στο Albo d’ Oro του αυτοκινήτου ως Lotus-Cortina ή Cortina-Lotus όπως αρεσκόταν να το αποκαλεί η Ford.

Το μοτέρ ήταν αρχικά ένα 1.500άρι Ford του 1962 με πέντε έδρανα βάσης, κωδικό 116Ε και tuning από τον Keith Duckworth της Cosworth που για την περίσταση ανέβηκε στα 1,6 λίτρα για να καταχωριστεί στην κατηγορία των 1.600 cc.

Με ισχύ 106 PS και το βλέμμα στην αγωνιστική χρήση, η πίσω ανάρτηση άλλαξε δραστικά, ενώ για μείωση του βάρους, πόρτες, καπό και καπό πορτμπαγκάζ αλλάχτηκαν με άλλα αλουμινένια. Ελαφρύ καβούκι χρησιμοποιήθηκε ακόμη για το κιβώτιο και το διαφορικό.

Όλα τα αυτοκίνητα που έβγαιναν από το εργοστάσιο της Lotus ήταν λευκά με μια φαρδιά πράσινη λωρίδα, ενώ η Ford για αγωνιστική χρήση έφτιαξε και κάμποσα με κόκκινη, και κάποιοι προληπτικοί ιδιώτες άλλαξαν την πράσινη λωρίδα με μπλε. Τα αυτοκίνητα είχαν ακόμη μισούς προφυλακτήρες και στρογγυλό σήμα Lotus στα πίσω φτερά και στη δεξιά πλευρά της μάσκας. 

Στο εσωτερικό, οι αλλαγές περιορίστηκαν στην κεντρική κονσόλα που υποδέχτηκε το νέο λεβιέ, στα διαφορετικά καθίσματα και στο ταμπλό που φιλοξενούσε ταχύμετρο, στροφόμετρο, πίεση λαδιού, θερμοκρασία νερού και βενζινόμετρο, και, βέβαια, στο τιμόνι με την ξύλινη στεφάνη.

Maserati Mistral

H Mistral ήταν η διάδοχος της 3500GT και έφερε επίσης τον τίτλο 4000GT. Παρουσιάστηκε στο Σαλόνι του Τορίνο το 1963, αλλά οι πελάτες που αμέσως μπήκαν σε λίστα αναμονής, έπρεπε να περιμένουν μέχρι το Σαλόνι της Γενεύης το 1964 για να μπορέσουν να αποκτήσουν μία από τις πρώτες Spyder που κατασκευάστηκαν, με αξία περί τα 6.000.000 ιταλικές λίρες, τότε. Διαβάστε περισσότερα, εδώ…

Maserati Quattroporte Serie I

Η Maserati με μια σκακιστική κίνηση πήρε το εμπορικό προβάδισμα από τη Ferrari, μεταφέροντας την τεχνογνωσία της από τα GT και τα σούπερκαρ σε μια μεγάλη οικογενειακή μπερλίνα. Διαβάστε περισσότερα, εδώ…

Mazda Familia

To πρώτο Mazda Familia έκανε την εμφάνισή του τον Οκτώβριο του 1963 και ήταν πάνω σε σχέδιο του νεαρού τότε Giorgetto Giugiaro που εργαζόταν για την Carrozzeria Bertone.

Εδώ να σημειώσουμε ότι το Familia αποτελεί τον γεννήτορα του Mazda 323. Και στην Ελλάδα, καθώς και σε άλλες ευρωπαϊκές αγορές σταδιοδρόμησε ως Mazda 800/1000. 

To αυτοκίνητο με μήκος 3,7 m και μεταξόνιο 2,19 συνέθετε την γκάμα του με 2/4πορτη μπερλίνα, 3πορτο στέισον και pick-up. Ο κινητήρας ήταν ένας 4κύλινδρος των 782 cc με 42 άλογα (SAE) που έδινε τελική ταχύτητα 115 km/h. Αργότερα θα τον βλέπαμε στο Mazda 1000 με 987 cc και 58 άλογα (τελική 125 km/h) και στη συνέχεια με 985 cc, ΕΕΚ και 68 άλογα (τελική 145 km/h).

Συνολικά κατασκευάστηκαν περίπου 400 χιλιάδες Familia πρώτης γενιάς (1963-1967), με μόλις 10.000 αυτοκίνητα να εξάγονται σε αγορές εκτός Ιαπωνίας.

Mercedes-Benz 600

Παλάτι με ρόδες: Με μια 600άρα μπορούσες να πας επίσκεψη στις Βερσαλλίες, να παραλάβεις το Όσκαρ σου ή να πας να τραγουδήσεις στο Albert Hall. Διαβάστε περισσότερα, εδώ...

Mercedes-Benz 230SL

Πριν από 60 χρόνια, στις 14 Μαρτίου του 1963, η Mercedes-Benz προκάλεσε αίσθηση στο Σαλόνι της Γενεύης με τη νέα 230SL. Το κομψό και λυγερόκορμο προφίλ, τα κάθετα εμπρός φώτα και η φαρδιά μάσκα συνδύαζαν ιδανικά το ωραίο με το επιθετικό.

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΗ Δοκιμάζουμε τη Mercedes-Benz 280SL 1968-1971

Η αίσθηση της δύναμης που απέπνεε η 230SL, η επονομαζόμενη και «παγόδα» και παρόλο που πατούσε σε ασυνήθιστα τετράπαχα λάστιχα για εκείνη την εποχή, γινόταν ξαφνικά ανάλαφρη χάρη στο ρευστό προφίλ της. Διαβάστε περισσότερα, εδώ...

Opel Rekord A

Το Opel Rekord A είναι μια αναβίωση του Rekord P2: 2/4θυρη μπερλίνα, δίθυρο κουπέ, 3θυρο στέισον και καμιονέτα) Αναλλοίωτη παρέμεινε και η γκάμα των κινητήρων με τα μοτέρ 1500, 1700 και 1700 S. Εκείνο που άλλαξε ήταν τα εντελώς νέα αμαξώματα και το μεταξόνιο που επιμηκύνθηκε, φτάνοντας μέχρι τα 2,62 m.

Τον Μάρτιο του 1964 η γκάμα εμπλουτίστηκε με ένα μοντέλο με τον 6κύλινδρο σε σειρά κινητήρα 2,6 lt του Opel Kapitän. H συνολική παραγωγή του Opel Rekord A ξεπέρασε τις 885 χιλιάδες αυτοκίνητα.

Rover P6

Το εκσυγχρονιστικό πρόγραμμα της Rover που ξεκίνησε το πρώτο μισό του ’60 έδωσε ως πρώτο καρπό την P6, που επονομάστηκε και όχι αδίκως η Jaguar του «φτωχού». Διαβάστε περισσότερα, εδώ...

Simca 1300/1500

Το ζευγάρι της Simca, που ντεμπουτάρισε στην Έκθεση Αυτοκινήτου της Γενεύης το 1963, προέκυψε από την ανάγκη της παρουσίας της εταιρείας στην πρωτοεμφανοσθείσα κατηγορία της αγοράς, τις μπερλίνες.

Βλέπετε, η γκάμα της Simca με την Aronde P60 να φαντάζει πολύ μικρή, την Ariane πολύ μεγάλη και τη Vedette πολύ βαριά, χρειαζόταν επειγόντως ένα νέο μοντέλο. 

Η Simca παρουσίασε λοιπόν δύο αδελφές μπερλίνες, την 1300 και την 1500, με κλασικό αλλά κομψό στιλ και μήκος 4,25 m. Με το σχέδιό τους να είναι διά χειρός Mario Revelli de Beaumont και πραγματικού Ιταλού κόμη.

Σχεδόν πανομοιότυπες, οι διαφορές τους περιορίζονταν εξωτερικά στη μάσκα και στους προφυλακτήρες. Στο εσωτερικό, η Simca 1500 ήταν καλύτερα εξοπλισμένη και φινιρισμένη. 

Η μεγαλύτερη διαφορά τους όμως εντοπιζόταν αναμενόμενα στο μηχανοστάσιο. Η Simca 1300 φορούσε τον δοκιμασμένο κινητήρα 312 T, με 1.290 cc 54 άλογα και 4άρι σασμάν που μετέφερε την κίνηση στον πίσω άξονα. Η 1500 που λανσαρίστηκε εμπορικά ένα χρόνο αργότερα, φορούσε μοτέρ 1.475 cc με 69 άλογα. 

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΗ Έξι SIMCA που μας αρέσουν πολύ [videos]

Η εμπορική καριέρα των Simca 1300/1500 απέφερε 712.239 πωλήσεις μέχρι το 1967, οπότε αντικαταστάθηκαν από τις Simca 1301/1501.

Trabant 601

Από τη μια αγαπημένο, σπάνιο αντικείμενο ατομικής ελευθερίας στη χώρα του ολοκληρωτισμού και από την άλλη καθεστωτική έκφραση, το Τrabant ήταν κάτι παραπάνω από ένα απλό αυτοκίνητο. Διαβάστε περισσότερα, εδώ...

Triumph 2000

Ολική επαναφορά: Το ντεμπούτο της 2000 Mk.1, τον Οκτώβριο του 1963, έβαλε εκ νέου την Triumph σε μια κατηγορία από την οποία το όνομά της απουσίαζε σχεδόν επί μια δεκαετία, από την εποχή της Renown. Διαβάστε περισσότερα, εδώ...

Vauxhall Viva

Το Viva παρουσιάστηκε ένα χρόνο ύστερα από το λανσάρισμα του Opel Kadett A, του οποίου αποτελούσε τρόπο τινά κλώνο. Καθώς η εταιρεία των Blitz ήταν θυγατρική της General Motors, και τα δύο αυτοκίνητα ήταν το αποτέλεσμα του ίδιου πρότζεκτ της GM και μοιράζονταν το πάτωμα και τον κινητήρα: 4κύλινδρος με επικεφαλής βαλβίδες και 44 άλογα που κινούσε τους πίσω τροχούς. Η κύρια διαφορά τους πέρα από τα σήματα είναι η ήταν το μετρικό σύστημα μετρήσεων για το Opel και αγγλοσαξωνικό για το Vauxhall.

Το Vauxhall Viva μπορεί να έμοιαζε οπτικά με το Opel Kadett, ωστόσο ελάχιστα εξαρτήματα ήταν εναλλάξιμα. Οπότε τα δύο αυτοκίνητα δεν ήταν «αδελφά μοντέλα».

Το Viva, που λανσαρίστηκε τον Σεπτέμβριο του 1963, και αντικαταστάθηκε τον Σεπτέμβριο του 1966, διατέθηκε μόνο ως δίθυρη μπερλίνα και πούλησε πάνω από 306 χιλιάδες αυτοκίνητα. Αποτελώντας έτσι το πρώτο σοβαρό βήμα της Vauxhall στην αγορά κόμπακτ αυτοκινήτων ύστερα από τον B’ Παγκόσμιο Πόλεμο.