Το 1992, η Δυτική Ευρώπη παρέμενε η μεγαλύτερη αγορά αυτοκινήτων στον κόσμο και επίσης η κύρια περιοχή παραγωγής αυτοκινήτων. Μέχρι το 1986, με την άφιξη της Nissan, η αυτοκινητοβιομηχανία στη Γηραιά Ήπειρο μοιραζόταν μεταξύ ενός μείγματος παγκόσμιων κατασκευαστών με έδρα τις ΗΠΑ και Ευρωπαίων κατασκευαστών, ορισμένοι από τους οποίους διέθεταν επίσης εργοστάσια εκτός Ευρώπης.

Οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες εκείνη την εποχή ταλανίζονταν από την ύφεση ή την ασθενή οικονομική ανάπτυξη. Οπότε τα καταναλωτικά προϊόντα υψηλού κόστους όπως τα αυτοκίνητα υπέφεραν ιδιαίτερα. Οι εκτιμήσεις των ειδικών αναλυτών εκτιμούσαν ότι η ευρωπαϊκή αγορά θα συρρικνωνόταν το ’93 κατά 7%, στα 11,9 εκατομμύρια αυτοκίνητα. Ως εκ τούτου οι περισσότερες εταιρείες με την πτώση των πωλήσεων να έχει ήδη ξεκινήσει, προγραμμάτιζαν επιβράδυνση της παραγωγής. Με τη Ford μάλιστα να ετοιμάζεται για την περικοπή σχεδόν 10.000 θέσεων εργασίας στη Βρετανία και στη Γερμανία, προκειμένου μέσα στο 1993 να βγει από την ύφεση, αποκαθιστώντας την κερδοφορία στις ευρωπαϊκές δραστηριότητές της. 

Το 1992 λανσαρίστηκαν 52 νέα μοντέλα και πρωτότυπα, και ξεχωρίζουμε τα 18 πιο σημαντικά, για τον κόσμο και ειδικότερα για την Ευρώπη. 

Στη Γερμανία, τόσο η Volkswagen όσο και η Daimler-Benz υπέφεραν από την αποδυνάμωση της γερμανικής οικονομίας, η οποία είχε βυθιστεί σε ύφεση, καθώς η Bundesbank διατηρούσε τα επιτόκια υψηλά για να καταπολεμήσει την πιθανότητα πληθωρισμού. Και οι δύο εταιρείες δήλωναν ότι τα κέρδη πιθανότατα θα μειώνονταν και οι δύο προειδοποιούσαν επίσης για πιθανές απώλειες θέσεων εργασίας πέρα από τις περικοπές που είχαν ανακοινώσει νωρίτερα μέσα στο 1992. Οι κατασκευαστές αυτοκινήτων και από άλλες χώρες της Ευρώπης εξέφραζαν παρόμοιες απαισιόδοξες απόψεις.

Οι δυσκολίες όμως μεταξύ των μεγάλων Ευρωπαίων κατασκευαστών είχαν να αντιμετωπίσουν και τις ιαπωνικές αυτοκινητοβιομηχανίες που προετοιμάζονταν για να επεκτείνουν σημαντικά την παραγωγή τους στην Ευρώπη, κυρίως σε νέα εργοστάσια στη Βρετανία. Το 1992, η Toyota είχε ανακοινώσει ένα νέο εργοστάσιο στην κεντρική Αγγλία, όπου σχεδίαζε να παράγει έως και 200.000 αυτοκίνητα ετησίως μέσα στα επόμενα χρόνια, ενώ η Nissan και η Honda λειτουργούσαν ήδη εργοστάσια στη χώρα. Με τους τρεις Ιάπωνες κατασκευαστές να σχεδιάζουν να τροφοδοτούν με μεγάλο μέρος της παραγωγής τους την ευρωπαϊκή ήπειρο.

Η ύφεση από την άλλη δεν εμπόδισε τη βιομηχανία του αυτοκινήτου να κλιμακώνει την παρουσία της με νέα μοντέλα για να δελεάσει το αγοραστικό κοινό. Και συνολικά να λανσάρει 18 ενδιαφέροντα νέα μοντέλα το 1992. Στην επιλογή μας αυτή περιλάβαμε δύο σημαντικά αυτοκίνητα από τις ΗΠΑ, δύο ιαπωνικά και ένα κορεατικό. Βέβαια, από αυτά τα 18, τα τέσσερα θα ήταν περιορισμένης ή εξαιρετικά περιορισμένης παραγωγής. Ας τα δούμε... 

Alfa Romeo 155
Εγκατάλειψη της αρχιτεκτονικής transaxle και υιοθέτηση εμπρός κίνησης, κοινή πλατφόρμα με το FIAT Tempra, αναρτήσεις από το FIAT Tipo… Η Alfa Romeo 155 θα μπορούσε να αποτελεί βλασφημία για τους Alfisti, καθώς γυρνούσε την πλάτη της στην αθλητική φιλοσοφία των αυτοκινήτων της Casa del Biscione. Και απαρνείτο την ταυτότητά της, προς χάριν των συνεργειών του γκρουπ. Βλέπετε, από το 1986, η Alfa Romeo είχε γίνει θυγατρική της FIAT και είχε συγχωνευθεί με τη Lancia στην οντότητα «Alfa Lancia Industriale». 

Η κερδοφορία και οι οικονομίες κλίμακας λοιπόν θριάμβευσαν έναντι του χαρακτήρα της. Ωστόσο, η 155 προέτασσε κάμποσα πλεονεκτήματα, όπως ένα σουλούπι σαφώς διχαστικό αλλά και επιθετικό διά χειρός Ercole Spada. Και επωφελήθηκε επίσης από ωραία μοτέρ, όπως οι 4κύλινδροι κινητήρες Twin Spark ή ο βασικός και θρυλικός V6, 2,5λιτρος «Busso». Η παραγωγή της ολοκληρώθηκε το 1998, ύστερα από 195.526 αυτοκίνητα όλων των εκδόσεων.

 Bentley Brooklands
Με όνομα από τη θρυλική βρετανική πίστα στην κομητεία του Surrey, όπου τη δεκαετία του ’20 και του ’30 η Bentley έκανε όνομα στον μηχανοκίνητο αθλητισμό, η Brooklands ήρθε να αντικαταστήσεις τις Bentley Mulsanne S και Bentley Eight. 

Με εντυπωσιακές διαστάσεις (5,3 x 2,01 x 1,49 m) φορούσε κινητήρα V8 6,75 lt με 225 άλογα, συνδυασμένο με αυτόματο κιβώτιο ταχυτήτων Turbo Hydromatic της General Motors. Η Brooklands κατασκευαζόταν μέχρι το 1998, οπότε και αντικαταστάθηκε από την Bentley Arnage.

Dodge Viper
Το Viper προοριζόταν να είναι ένα σπορ αυτοκίνητο επιδόσεων. Το πρότζεκτ ξεκίνησε το 1988 στα Advanced Design Studios της Chrysler, όταν ο τότε πρόεδρος Bob Lutz πρότεινε στον σχεδιαστή Tom Gale να εξετάσει την παραγωγή μιας σύγχρονης Cobra.

Πραγματικό τεχνολογικό κόσμημα, ο κινητήρας του Viper συνδύαζε πριν από 30 χρόνια ένα πλήθος υπερθετικών: Τερατώδης, υπερβολικός, πανίσχυρος, κτηνώδης, βάναυσος, βίαιος... Ήταν ένας V10! 

Σχεδιασμένος σε συνεργασία με τη Lamborghini (της οποίας ήταν συνεργάτης η Chrysler εκείνη την εποχή), απέδιδε ήδη από τα πρώτα μοντέλα 363 άλογα!

Ακόμα κι αν σήμερα δεν είναι πια αυτό που ήταν, το Dodge Viper συνεχίζει να διεκδικεί περίοπτη θέση στο αυτοκινητικό στερέωμα, έχοντας γίνει σε λίγα χρόνια ένας μύθος από μόνος του. Αυτοκίνητο-επανάσταση, το Viper παραμένει το πιο φανταστικό από όλα τα αμερικανικά σπόρτσκαρ, πίσω από την όχι λιγότερο διάσημη Chevrolet Corvette.

Ferrari 456
Η 456GT σηματοδότησε την επιστροφή της Ferrari στην παράδοση των GT 2+2 συμβατικής αρχιτεκτονικής δηλαδή με το μοτέρ V12 τοποθετημένο εμπρός. Διάταξη που εξυπηρετούσε καλύτερα τις αξίες της άνεσης και του χώρου.

Προσφέροντας πρακτικά τέσσερις πραγματικές θέσεις, κατά παράδοση και σε συνέχεια των 365GT4/400/412, συγκαταλέγεται σε εκείνα τα κουπέ του Maranello που γνώρισαν μεγάλη εμπορική επιτυχία, διασφαλίζοντας το μεγαλύτερο μέρος των πωλήσεων του cavallino rampante για τρεις δεκαετίες. H παραγωγή της ολοκληρώθηκε το 2003, ύστερα από 3.289 αυτοκίνητα.

Ford Mondeo
Το Mondeo ήρθε για να αντικαταστήσει το Ford Sierra, φέρνοντας μάλιστα τα πίσω, μπρος. Επανάσταση λοιπόν για τη Ford Γερμανίας, με το Mondeo να είναι προσθιοκίνητο και όχι πλέον πισωκίνητο. Και το μοτέρ να αλλάζει προσανατολισμό στο μηχανοστάσιο, γυρίζοντας από διάμηκες σε εγκάρσιο. Κάτι που προφανώς δεν προκάλεσε έκπληξη, καθώς το καταναλωτικό κοινό είχε εξοικειωθεί ήδη με αυτήν την κίνηση. 

Με συναρμολόγηση στο εργοστάσιο του Genk, το Ford Mondeo ήταν το σύμβολο αυτού του εργοστασίου. Tρεις γενιές του πέρασαν από τις βελγικές γραμμές παραγωγής πριν κλείσουν στο τέλος του 2014. Η παραγωγή της τέταρτης γενιάς μεταφέρθηκε στη συνέχεια στην Ισπανία στη Valenzia, με το αυτοκίνητο και το όνομα να κατεβάζει αυλαία την περασμένη άνοιξη.

Honda CR-X del Sol
Ύστερα από δύο γενιές μικρών σπορ κουπέ, το έπος «CR-X» συνεχίστηκε από το 1992 στην τρίτη γενιά με ένα νέο σχέδιο τάργκα για τη Honda. Η γενιά αυτή άλλαξε λοιπόν ριζικά το κόνσεπτ και απάλειψε ταυτόχρονα την ονομασία «Civic», με το αυτοκίνητο να ονομάζεται Honda CR-X del Sol VTi.

Μέσα από μια γραμμή με καμπύλες, πολύ μοντέρνα στην εποχή του bio-design, το νέο Honda CR-X del Sol πρότεινε μια ιδιαίτερα πρωτότυπη σιλουέτα. Αλλά και έκανε δύσκολη τη ζωή του κινητήρα VTEC που είχε να αντιμετωπίσει το αυξημένο βάρος.

Hummer
Το Hummer H1, κατασκευής AM General, ήταν η πολιτική έκδοση του τροχοφόρου οχήματος πολλαπλών χρήσεων High Mobility Multipurpose Wheeled Vehicle, (γνωστό και ως Humvee). Eνός οχήματος που εξελίχτηκε ως αντικαταστάτης του θρυλικού  Willys ΜΒ του Στρατού των ΗΠΑ και για στρατιωτική χρήση.

Το μικτό του βάρος του Hummer H1 ήταν σχεδόν 5 τόνοι και οι διαστάσεις του είναι 4,7 x 2,2 m x σχεδόν δύο μέτρα ύψος. Κάθε χρόνο, το αυτοκίνητο υποβαλλόταν σε μικρές τροποποιήσεις, οι οποίες επέτρεψαν στην εταιρεία να διατηρήσει τη ζήτηση σε βιώσιμο επίπεδο. Η γκάμα περιελάμβανε τέσσερις επιλογές αμαξώματος: Διπλοκάμπινο pick-up με μεγάλο χώρο αποσκευών (Open Top), 4θέσιο pick-up με μαλακή οροφή (Open Top 4-Door), pick-up με σκληρή οροφή με τέσσερις θέσεων (4θυρο Hard Top) και ένα οικογενειακό αυτοκίνητο με πλήρως κλειστό αμάξωμα αλουμινίου (Wagon).

Για μοτέρ χρησιμοποιούσε έναν κινητήρα ντίζελ V8 6,5 λίτρων με ισχύ 170 ή 195 ίππων. Η μέγιστη ταχύτητα έφτανε τα 105 km/h, με παράδοξα γρήγορο 0-100 km/h, στα 19,5 δευτερόλεπτα, και 22 λίτρα για κάθε 100 χλμ. Φυσικά η τετρακίνηση ήταν μόνιμη, Ο βασικός εξοπλισμός περιλαμβάνει ένα αποκλειστικό μόνιμο σύστημα τετρακίνησης (Torq Trac - TT4) με κεντρικό διαφορικό Torsen II, κοντό κιβώτιο και ESP που φρέναρε αυτόματα έναν ή περισσότερους τροχούς.

Jaguar XJ220
H Jaguar XJ220 παρουσιάστηκε σε μορφή πρωτοτύπου το 1988 με την έκδοση παραγωγής να ακολουθεί το 1992. Ο κεντρικά τοποθετημένος bi-turbo V6 3,5 λίτρων με 550 PS και το αεροδυναμικό αμάξωμα χάριζαν επιτάχυνση 0-100 km/h σε μόλις 3,6" και επιβεβαιωμένη τελική ταχύτητα 217 mph (349 km/h). Από εκεί πήρε άλλωστε και το όνομά της. Ο αριθμός 220 είναι η εργοστασιακή τελική της σε μίλια. Μέχρι την έλευση της McLaren F1, η Jaguar XJ220 ήταν το ταχύτερο αυτοκίνητο παραγωγής στον κόσμο ενώ είχε και το ρεκόρ γύρου στο Nürburgring με χρόνο 7’ 36” 46.

Η βρετανική φίρμα είχε στόχο να πουλήσει 350 μονάδες της XJ220, όμως τελικά η παραγωγή της ολοκληρώθηκε ύστερα από 282 αυτοκίνητα λόγω της οικονομικής κρίσης στις αρχές της δεκαετίας του ’90 που ανάγκασε αρκετούς υποψήφιους αγοραστές να αποσύρουν τις προκαταβολές τους.

Jeep Grand Cherokee
Με την εξαγορά από την Chrysler, η Jeep αναπροσανατόλισε το πρότζεκτ του διαδόχου του Cherokee σε συμπλήρωμά του στην γκάμα της εταιρείας. Κάτι πιο μεγάλο και πιο πολυτελές… Και εγένετο το Grand Cherokee. Μια στρατηγική απόφαση που επεξέτεινε την προσφορά της Jeep προς τα πάνω, αντικαθιστώντας το παλιό Grand Wagoneer SJ που είχε 30 χρόνια στην πλάτη του, με λανσάρισμα το 1962!

Με 4λιτρο κινητήρα i6, 2,5λιτρο τουρμποντίζελ, V8 5,2 lt και 5.9 lt, μεταξύ του 1992 και του 1998, άφησαν πίσω τους τις γραμμές παραγωγής συνολικά 1.251.473 Jeep Grand Cherokee ZJ, κατασκευασμένα στο Detroit, στο Graz της Αυστρίας, στην Cordoba της Αργεντινής και στη Valencia στη Βενεζουέλα.

Kia Sephia
Το Kia Sephia στην πρώτη γενιά του ήταν και το πρώτο μοντέλο που εξελίχτηκε εξ ολοκλήρου από την κορεατική εταιρεία βασιζόμενο όμως στην έκτη γενιά του Mazda Familia. Οι διαθέσιμοι κινητήρες ήταν επίσης από τη Mazda, οι Β-Series με τον 1,5 lt 80 PS, 1,6 lt 106 PS και από το 1994 με τον 1,8 lt με 124 PS. 

Η πρώτη γενια του Kia Sephia πούλησε συνολικά 472.920 αυτοκίνητα από το 1992 έως το 1997, οπότε και αντικαταστάθηκε από τη δεύτερη γενιά.

Marcos Mantara
To 1993, η Marcos πήρε μια ιστορική απόφαση για τη μάρκα, εγκαταλείποντας την παραγωγή μοντέλων σε κιτ. Από εδώ και στο εξής, η Marcos θα παρέδιδε αποκλειστικά ολοκληρωμένα αυτοκίνητα. Το αποτέλεσμα αυτής της απόφασης ήταν το Mantara που εκτέθηκε στην Έκθεση Αυτοκινήτου του Birmingham στο τέλος του 1992. Παρά τις ομοιότητες με άλλα Marcos, το Mantara ήταν ένα ολοκαίνουργιο μοντέλο.

Κάτω από το καπό, το Mantara φορούσε έναν κινητήρα V8 3,9 lt της Rover και επί παραγγελία V8 4,6 lt. Κατόπιν υπόδειξης του Ιταλού αντιπροσώπου, ο Βρετανός κατασκευαστής λανσάρισε το Marcos GTS, μια δίλιτρη εκδοχή του Mantara με μοτέρ πάλι από τη Rover, σε ατμοσφαιρική έκδοση και τούρμπο.

Mazda Xedos 6
H Mazda στα 90s στόχευσε «premium» στη Γηραιά Ήπειρο. Το πρώτο δείγμα γραφής ήταν το Mazda Xedos 6 που παρουσιάστηκε επίσημα το 1991 και λανσαρίστηκε εμπορικά την επόμενη χρονιά, το 1992. Βασιζόταν δε πάνω στην πλατφόρμα CA, τροποποιημένη εκδοχή της πλατφόρμας GE του «λαϊκού» 626 Mk4, αρχιτεκτονική συμπαραγωγής Ford. Με την γκάμα των μοτέρ να περιλαμβάνει ένα 1.600άρι και ένα δίλιτρο V6. Στην premium σκηνή της αγοράς εκλήθη να αντιμετωπίσει μοντέλα όπως τα Audi 80 (Audi A4 από το '94), Alfa Romeo 155, BMW 3 Series E36, Mercedes-Benz C-Class (από το ’93) ή ακόμα ακόμα το Rover 600 ή το SAAB 900.

Στη Γηραιά Ήπειρο, το Mazda Xedos 6 ξεκίνησε την καριέρα του από τη Βρετανία τον Ιανουάριο του ’92. Οι αριστεροτίμονες εκδόσεις άρχισαν να παραδίδονται μόλις το επόμενο έτος, καθώς η εξέλιξή τους πήρε κάποιο χρόνο. Και αρχικά λανσαρίστηκε σε όλες τις μεγάλες χώρες εκτός από τη Γερμανία.

Συνολικά μόλις 72.101 Mazda Xedos 6 και Eunos 500 (το αντίστοιχο για την JDM και την αυστραλέζικη αγορά) φτιάχτηκαν από την εταιρεία της Hiroshima. Αναλογικά ήταν η γερμανική αγορά που απορρόφησε της μερίδα του λέοντος, όπου πουλήθηκαν γύρω στις είκοσι χιλιάδες αυτοκίνητα! Αντίθετα, σε άλλες μεγάλες αγορές δεν ξεπέρασαν ούτε τα 2.000 κομμάτια. Οπότε μπορούμε να μιλάμε για εμπορική αποτυχία, εξ ου και ότι δεν προέκυψε άμεσος διάδοχος.

McLaren F1
Η McLaren F1 ήταν ένα αυτοκίνητο που σχεδιάστηκε και κατασκευάστηκε από τη McLaren Cars, θυγατρική του McLaren Technology Group, η οποία, μεταξύ άλλων, ήταν ιδιοκτήτρια της ομάδας της Formula 1 McLaren Racing. 

Το βρετανικό σούπερκαρ φορούσε ατμοσφαιρικό κινητήρα BMW V12 στις 60° με κυβισμό 6,1 λίτρων που απέδιδε 627 άλογα. Η McLaren F1 σχεδιάστηκε για να είναι «το καλύτερο αυτοκίνητο για τον οδηγό που κατασκευάστηκε ποτέ ή που είναι πιθανό να κατασκευαστεί ποτέ» από μια ομάδα 30 μηχανικών με επικεφαλής τον Gordon Murray.

Μόλις 106 αυτοκίνητα κατασκευάστηκαν μεταξύ 1993 και Μαΐου του 1998 (71 για τον δρόμο, 28 αγωνιστικά και επτά πρωτότυπα).

Στις 31 Μαρτίου 1998, η McLaren F1 έγινε το ταχύτερο αυτοκίνητο παραγωγής στον κόσμο με επίσημη τελική ταχύτητα 391 km/h που επιτεύχθηκε στο πεδίο δοκιμών της Volkswagen στο Ehra-Lessien από τον Βρετανό οδηγό Andy Wallace. Και παρέμεινε στο κορυφαίο σκαλί μέχρι το 2005, οπότε το ρεκόρ της το κατέρριψε η Koenigsegg CCR και στη συνέχεια η Bugatti Veyron 16.4 λίγους μήνες αργότερα. Ωστόσο, η McLaren F1 διατηρεί το ρεκόρ στα ατμοσφαιρικά αυτοκίνητα.

Renault Safrane
Όταν λανσαρίστηκε το 1992, το Safrane υποστήριζε ό,τι έπρεπε να καλύπτουν οι μεγάλες μπερλίνες της εποχής. Ένα ευρύ φάσμα πελατών που ξεκινούσε από τους οικογενειάρχες και κατέληγε στα υψηλά ιστάμενα στελέχη επιχειρήσεων. Η καινοτομία του σε σύγκριση με το R25 που αντικατέστησε ήταν η δυνατότητα τετρακίνησης με το όνομα Quadra. Αρχικά διαθέσιμο με δίλιτρο μοτέρ 107 ίππων, 2,2 lt με 140 PS και τον 3λιτρο PRV με 170 άλογα, το 1994 λανσαρίστηκε η έκδοση Biturbo με δύο τούρμπο της Hartge να ανεβάζουν την ισχύ του PRV στα 268 άλογα. Όσο για τα ντίζελ Safrane, υπήρχαν δύο εκδόσεις, 2,1 lt με 90 άλογα και 2,5 lt με 115.

Όσο κι αν είναι σχεδόν άγνωστο στην Ελλάδα, το Safrane δεν ήταν αποτυχία στην Ευρώπη. Μεταξύ 1992 και 2000 (τέλος παραγωγής το 1999), πούλησε 310.000 αυτοκίνητα έναντι των 780 χιλιάδων του Renault 25, αλλά υπό ισχυρότερο ανταγωνισμό, ιδίως από τις γερμανικές φίρμες. Και πάνω από όλα, λόγω της πτώσης των πωλήσεων σε αυτήν την κατηγορία. Πτώση που είχε να κάνει με την ευρύτερη προσφορά σε MPV (όλο και πιο δημοφιλή σε μεγάλες οικογένειες), αλλά και την εμφάνιση των high-end 4x4.

Renault Twingo
Το Twingo που δημιούργησε την πρώτη γενιά μίνι για τη Renault, παρουσιάστηκε τον Οκτώβριο του 1992 και λανσαρίστηκε εμπορικά τον Φεβρουάριο του 1993. Με χαρακτηριστική «βατραχόφατσα» και προφίλ MPV για πρώτη φορά σε αυτοκίνητο πόλης, δημιούργησε αναντίστοιχα γενναιόδωρο εσωτερικό χώρο για τα 3,43 μέτρα του. 

Με το όνομά του να προέρχεται από τον συνδυασμό των λέξεων «twist», «swing» και «tango», ζωντανά χρώματα, δοκιμασμένα (έως αρχαία) μοτέρ, λιγοστό εξοπλισμό και χαμηλή τιμή κατέλαβε περίοπτη θέση στην αστική κίνηση της Γηραιάς Ηπείρου. Περνώντας από διαδοχικές φάσεις, εκσυγχρονίζοντας τα μηχανικά μέρη και βελτιώνοντας διαρκώς τον εξοπλισμό του, η πρώτη γενιά του Twingo κράτησε μέχρι το 2007, με το 2.478.648o αυτοκίνητο να αφήνει πίσω του τη γραμμή παραγωγής στις 28 Ιουνίου. H παραγωγή του όμως συνεχίστηκε μέχρι το 2012 σε κολομβιανό εργοστάσιο για τη λατινομερικανική αγορά, κατασκευάζοντας άλλα 100.000 αυτοκίνητα. Με το σύνολο των Twingo I να φτάνει τελικά σχεδόν τα 2,6 εκατ. κομμάτια.

Rover 200 Coupé
Στα τέλη της δεκαετίας του '80, ο όμιλος Rover ήταν ακόμα βρετανικός και κρατικοποιημένος εντός της British Leyland. Το 1988, η Rover ιδιωτικοποιήθηκε και τέθηκε υπό τον έλεγχο της British Aerospace. Ωστόσο, υπήρχαν ισχυροί τεχνικοί δεσμοί με τη Honda από το 1979, οπότε οι Ιάπωνες βρήκαν την ευκαιρία να αγοράσουν το 20% του κεφαλαίου μαζί με την Bae.

Εν τω μεταξύ, στα μέσα της δεκαετίας του ’80, είχε έρθει και η ώρα να αντικατασταθεί το Rover 200 (γνωστό ως SD3), με το πρότζεκτ R8 να ξεκινά το 1986. Το R8 εξελίχτηκε πάνω σε βάση Honda (αυτή του Concerto), αλλά σε αντίθεση με ό,τι πιστεύεται, τα μελλοντικά 200άρια (3πορτα και 5πορτα) και τα 4πορτα 400άρια δεν θα ήταν δίδυμα με τα Concerto, παρόλο που πατούσαν στην ίδια πλατφόρμα και είχαν πολλά κοινά στοιχεία. Ειδικότερα, κάτω από το καπό, τα Rover θα είχαν βρετανικούς κινητήρες (K-Series και M-Series), αλλά και γαλλικούς της PSA (για τα τουρμποντίζελ) ή γιαπωνέζικους (Honda 1,6 lt).

Ανάμεσα σε μια ευρεία γκάμα με 3/4/5πορτα μοντέλα, ένα καμπριολέ και ένα στέισον, το 1988 αποφασίστηκε και το λανσάρισμα ενός κουπέ. Με αρχική εσωτερική ονομασία Tomcat θα παρουσιαζόταν το 1992 στο Σαλόνι του Birmingham ως Rover 200 Coupé σε δύο εκδόσεις: 216 Coupé με 1.600άρι μοτέρ Honda με 130 άλογα και 220 Turbo Coupé με το δίλιτρο μοτέρ τούρμπο των 200 ίππων του 820 Ti. Με αυτόν το κινητήρα που αργότερα θα βλέπαμε και στο μηχανοστάσιο του Rover 620 Ti, το κορυφαίο κουπέ Rover 200 θα αποτελούσε (στα χαρτιά, τουλάχιστον) σοβαρό ανταγωνιστή για τα Opel Calibra και VW Corrado.

Subaru Impreza
H Subaru παρουσίαζε το 1992 στην Έκθεση του Los Angeles τo Impreza και το λανσάρισε εμπορικά τον Νοέμβριο του 1993 με κίνηση στους εμπρός τροχούς και τετρακίνητο. Η γκάμα των κινητήρων βασιζόταν στο ίδιο 4κύλινδρο μπλοκ των επίπεδων μοτέρ της Subaru, EJ-Series, με χωρητικότητα 1,6, 1,8 και 2,0 lt.

Μια πιο σπορ έκδοση του Impreza με δίλιτρο μπόξερ τούρμπο και εναλλάκτη αέρα θα έκανε την εμφάνισή της αρχικά στην Ιαπωνία υπό την ονομασία Impreza WRX. Στην Ευρώπη το ίδιο αυτοκίνητο θα ονομαζόταν ανάλογα με την αγορά και τη χρονιά σε 2.0 Turbo, 2.0 GT, 2.0 GT Turbo ή 2.0 WRX.

Το Impreza, σε 4θυρη ή 5θυρη έκδοση και τρία επίπεδα εξοπλισμού (LX, GL και Sport), το 1994 θα αποκτούσε και την έκδοση STi για το Impreza WRX. Ένα αυτοκίνητο με βελτιωμένα πολλά από τα στοιχεία του και αναβαθμισμένο κινητήρα που ανάλογα με την έκδοση απέδιδε από 247 έως 276 άλογα. Εξ αυτού θα προέκυπταν διάφορες ειδικές εκδόσεις (Terzo, RB5, Catalunya κ.ά.) κυρίως για να τιμήσουν τα κατορθώματα της ομάδας ράλι της Subaru εκείνη την εποχή.

Μέχρι την αντικατάσταση της πρώτης γενιάς του Impreza το 2001, θα λανσαριζόντουσαν και εκδόσεις περιορισμένης παραγωγής: Η 3πορτη 22B το 1998 για τα 40 χρόνια της Subaru, η P1 το 2000 αποκλειστικά για τη βρετανική αγορά και η S201 επίσης το 2000 με 300 άλογα για την JDM.

Subaru Vivio
Το Subaru Vivio ανήκε στην κατηγορία των Keicar και λανσαρίστηκε σε 3πορτο και 5πορτο, με κίνηση στους εμπρός τροχούς ή τετρακίνητο. Ερχόμενο να αντικαταστήσει το ’92 το Subaru Rex, το Vivio των 3,3 m φορούσε 4κύλινδρο μοτέρ 658 cc, είτε ατμοσφαιρικό είτε τούρμπο, που συνδυαζόταν με ποικιλία σασμάν, εκ των οποίων και ένα ECVT. 

Στην κορυφαία ατμοσφαιρική έκδοσή του με το 5άρι χειροκίνητο κιβώτιο, που ήρθε και στην Ελλάδα, ο κινητήρας ήταν με 2 ΕΕΚ, 16βάλβιδος και με ψεκασμό πολλαπλών σημείων, και απέδιδε 52 άλογα και 88 Nm. Νούμερα ικανά για να δίνουν στο Vivio των 650 kg τελική 138 km/h και 0-100 km/h σε 16”.

Η εξαγωγή του στην Ευρώπη ήταν περιορισμένη, με τα ανταγωνιστικά ιαπωνικά μίνι, Suzuki Alto και Daihatsu Cuore, να χρησιμοποιούν στη Γηραιά Ήπειρο μεγαλύτερους κινητήρες σε χωρητικότητα. Με το Vivio να διατηρεί τις ίδιες τεχνικές προδιαγραφές με το ιαπωνικό μοντέλο, άρα και ψεκασμό έναντι των καρμπιρατέρ των ομοεθνών ανταγωνιστών του.