Δεν ήμουν ποτέ αρκετά άτυχος για να βρεθώ επιβάτης σε καράβι που ναυάγησε. Ούτε κάποιος συγγενής ή φίλος είχε ιστορίες να μου διηγηθεί για το πώς χρειάστηκε να κολυμπά για 12 ώρες για να σώσει τη ζωή του. Άλλωστε, δε γίνονται τόσο συχνά ναυάγια στη χώρα μας (δεν ξέρω αν συμφωνεί με αυτό η στατιστική, από το κεφάλι μου το έβγαλα), ενώ ακόμα κι αν βρεθείς μεσοπέλαγα, εντάξει, τα νερά μας δεν είναι και από τα πιο επικίνδυνα που μπορώ να σκεφτώ.

Παρόλα αυτά, ταξιδεύοντας με πλοίο παίρνω ως δεδομένο πως υπάρχουν σωσίβια για όλους τους επιβαίνοντες. Και πιστεύω ότι εκείνες οι βάρκες που στέκονται πάνω από το κεφάλι μου όταν αγναντεύω από το κατάστρωμα είναι λειτουργικές. Ότι οι γερανοί πράγματι θα τις κατεβάσουν αν χρειαστεί. Δεν χρειάζεται να έχω ναυαγήσει ο ίδιος για να αντιληφθώ γιατί αυτά τα πράγματα είναι σημαντικά.

Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στο δρόμο. Βέβαια, σε αυτό το τερέν έχω ο ίδιος μερικές «στραβές», αφού κάποτε βρέθηκα με τις ρόδες του αυτοκινήτου να κοιτάνε τον ουρανό, κάποιες φορές μετατόπισα λίγο μια μπαριέρα κ.λπ. Πάντως δεν έχω πάει στο νοσοκομείο, ούτε έχω χάσει κάποιον δικό μου από δυστύχημα. Ούτε βλέπω συχνά άσχετο με εμένα κόσμο να σκοτώνεται στο δρόμο. Αλλά δεν έχει σημασία, αφού δεν χρειαζόταν κανένας θάνατος και κανένας τραυματισμός για να αναγκαστώ να φορέσω ζώνη.

Φοράω από την 1η μέρα που έπιασα τιμόνι, κυριολεκτικά. Ούτε έχει καμία σημασία ο μέσος ετήσιος αριθμός των ατυχημάτων ή η κατάσταση του δρόμου στον οποίο κινούμαι. Με τον ίδιο ζήλο θα φορέσω ζώνη σε ένα χωριό της Ελλάδας και σε μια Autobahn της Γερμανίας. Όχι για να μη με γράψουν, αλλά επειδή δεν είμαι αρκετά ηλίθιος ώστε να απορρίπτω ένα πάναπλο εξάρτημα, χωρίς κανένα μειονέκτημα, που σώζει ζωές.

Και σε κάθε άλλο τομέα, κάπως έτσι εκμεταλλεύομαι τη συλλογική γνώση για να επιλέγω απλές λύσεις που βοηθούν σε διάφορα προβλήματα, αν και όταν αυτά προκύψουν. Προφανώς, δεν διεκδικώ κανένα βραβείο γι’ αυτό. Οι περισσότεροι άνθρωποι αυτό κάνουν. Όχι όμως όλοι. Την περίοδο της πανδημίας το εμπεδώνουμε αυτό, για άλλη μια φορά.

Οι άνθρωποι που βλέπω γύρω μου με κρεμασμένη μια μάσκα στα αυτιά τους, αλλά έξω από αυτή το στόμα, ή τουλάχιστον τη μύτη τους, είναι υπερβολικά πολλοί. Αυτό είναι αντίστοιχο με το να δεθείς με ζώνη παντελονιού αντί για ζώνη ασφαλείας, ή σαν να φοράς ένα πέτρινο σωσίβιο. Το κάνεις για να κοροϊδέψεις, ποιον; Τον εαυτό σου; Για να έχεις δικαιολογία για να κλαφτείς στο «όργανο» όταν σε γράψει;

Πάντως σίγουρα αυτό το εξάρτημα δεν θα κάνει το απλό πράγμα που έχει σχεδιαστεί να κάνει. Να σε προστατεύει. Και εσένα, και εμένα. Απλό πράγμα είναι, για οποιονδήποτε άνθρωπο έχει δυο δράμια μυαλό.