Πριν περίπου δέκα χρόνια, ο Διευθυντής Μηχανολογίας της Mazda Kelvin Hiraishi μπήκε σε ένα γκαράζ με πέντε υπόγεια, απέναντι από το εργοστάσιο της εταιρείας στην Ujina, στη Hiroshima. Και βρέθηκε αντιμέτωπος με όλο τον αγωνιστικό θησαυρό της εταιρείας.

Εκεί ήταν φυλαγμένα τα αυτοκίνητα του Le Mans, αγωνιστικά από πρωταθλήματα Τουρισμού, από αγώνες ράλι, κάποια που έτρεξαν μόνο στην Ιαπωνία, τέλος πάντων τέτοια και τόσα που είναι δύσκολο ακόμη και να τα απάριθμήσεις. Τα περισσότερα από αυτά ήταν εκεί, ακίνητα για 25 χρόνια. Κάποια ίσως λιγότερο διάστημα, όλα όμως σκεπασμένα από ένα παχύ στρώμα σκόνης, εκτεθειμένα στην αλμύρα της ατμόσφαιρας της Hiroshima.

Ο Hiraishi έβαλε σκοπό του να διασώσει αυτή τη συλλογή, ή το μεγαλύτερο μέρος της και να την μεταφέρει στο Κέντρο Λειτουργιών της Mazda στην Αμερική, και συγκεκριμένα στην California. Μεταξύ των θησαυρών, ήταν φυσικά και το 787B, η ενσάρκωση των προσπαθειών όλης της εταιρείας για δέκα ολόκληρα χρόνια να κερδίσει τον πιο φημισμένο αγώνα αντοχής.

Και πράγματι τα κατάφερε, το 1991. Με μικρή διαφορά την οποία μάλιστα έκανε δύο ώρες πριν τον τερματισμό, κέρδισε ένα ζευγάρι Mercedes που ακολουθούσαν, χάρη στην ταχύτητα, στην αξιοπιστία και στην καλύτερη διαχείριση καυσίμου. Ήταν η μόνη φορά που τα γεγονότα επέτρεψαν να ειπωθεί κάτι τέτοιο για τον περιστροφικό κινητήρα Wankel. Το 787Β έγινε το μόνο αγωνιστικό με τέτοιο κινητήρα που κέρδισε στο LeMans, κάνοντας μάλιστα ρεκόρ περισσότερων γύρων και χιλιομέτρων. Η Mazda είναι ακόμη και σήμερα ο μόνος Ιάπωνας κατασκευαστής που έχει νικήσει στο Le Mans. Μιλάμε πάντα για την γενική κατάταξη.

Το 787 έκανε το ντεμπούτο του το 1990, αλλά την επόμενη χρονιά αναβαθμίστηκε και έτσι προέκυψε το 787Β, το οποίο και κέρδισε. Είχε καλύτερη αεροδυναμική και βελτιωμένη εισαγωγή. Αλλά και την πιο εντυπωσιακά χρώματα. Τον αξέχαστο συνδυασμό πορτοκαλί – πράσινου. Τα άλλα δύο αυτοκίνητα ήταν βαμμένα στα χρώματα της μάρκας, εκείνη την εποχή το άσπρο και το μπλε. Είχαν όμως τοποθετηθεί και σε αυτά εκ των υστέρων τα εξαρτήματα της αναβαθμισμένης έκδοσης.

Χρειάστηκε μεγάλος αγώνας, πολύ χαρτούρα, σχολαστικές διατυπώσεις, άπειρα ταξίδια και ατελείωτη υπομονή με την γραφειοκρατία, μέχρι τελικά οι Ιάπωνες να δώσουν το ΟΚ και ο θησαυρός να φορτωθεί στο πλοίο για την California. Τι κάνει όμως σήμερα το θρυλικό 787B και σε ποια κατάσταση βρίσκεται;

Ξεκινώντας ανάποδα, θα πούμε ότι βρίσκεται σε άριστη κατάσταση, μάχιμο, έτοιμο να μπει στην πίστα οποιαδήποτε στιγμή και να προκαλέσει ανατριχίλα με τον δαιμονισμένο ήχο του. Το αυτοκίνητο συμμετέχει σε ιστορικούς αγώνες και επιδείξεις, στο Goodwood, στο Watkins Glen, και πάνω από όλα, στο The Rolex Monterey Motorsports Reunion, στην πίστα Laguna Seca, το πλήρες όνομα της οποίας είναι Mazda Raceway Laguna Seca. Για να μην ξεχνιόμαστε. Το οδηγεί ο αντιπρόεδρος της εταιρείας, Robert Davis, ένας αρκετά καλός οδηγών αγώνων. Αλλά και άλλοι, όπως ο Johnny Herbert στο video που ακολουθεί, όταν του παραχωρήθηκε για μερικούς γύρους επίδειξης στο LeMans.

Για να κρατούν το αυτοκίνητο ετοιμοπόλεμο μετά από τόσα χρόνια, χρειάζεται σχολαστική και εξειδικευμένη συντήρηση. Αλλάζονται τακτικά εξαρτήματα, μηχανικά, ηλεκτρικά και ηλεκτρονικά, ακόμη και ο εγκέφαλος που ελέγχει τον κινητήρα. «Οι αλλαγές ταχυτήτων δεν γίνονται πλέον στον κόφτη, όπως στους αγώνες. Οπότε δεν προκύπτει συχνά η ανάγκη για ανακατασκευή εξαρτημάτων του κινητήρα R26B, ή του κιβωτίου ταχυτήτων. Μπορούμε ακόμη και να κατασκευάσουμε κάποιο κομμάτι εξ’ αρχής, από την μήτρα. Ευτυχώς σπάνια προκύπτει τέτοια ανάγκη. Έχει χρειαστεί για κάποια αεροδυναμικά βοηθήματα και για ζάντες, και πιστέψε με ήταν πολύ δύσκολο, δεδομένου ότι μιλάμε για ένα αγωνιστικό 25 ετών», αποκαλύπτει ένας μηχανικός εξειδικευμένος στην συντήρηση του 787, ο Randy Miller. «Προκειμένου να είμαστε βέβαιοι ότι το αυτοκίνητο είναι κατάλληλο και ασφαλές για χρήση στην πίστα το ελέγξαμε εξονυχιστικά, ξεκινώντας από το μονοκοκ σασί και συνεχίσαμε προς τα έξω. Τώρα αυτό που κάνουμε είναι οι προγραμματισμένες, σύμφωνα με τις ώρες λειτουργίας, αλλαγές λαδιών, φρένων, η συντήρηση του κιβωτίου και οι τακτικοί έλεγχοι. Κάθε φορά πριν μπει στην πίστα εξετάζουμε το μονοκοκ για τυχόν ρωγμές ή άλλα προβλήματα. Επίσης αλλάζουμε εξαρτήματα που έχουν φτάσει στο όριο ζωής τους και είναι φυσιολογικά ταλαιπωρημένα. Καμιά φορά λειτουργούμε και προληπτικά, αλλάζοντας εκ των προτέρων κάποια πράγματα για να μην δημιουργηθεί απρόοπτα κάποιο πρόβλημα που θα είναι πιο περίπλοκο», εξηγεί ο Miller.



Πηγή R&T