Η Testarossa παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο Παρίσι τον Οκτώβριο του 1984 και μπήκε στην παραγωγή ταυτόχρονα με την 288 GTO. Παρότι η Testarossa ήταν ο πνευματικός διάδοχος της Berlinetta Boxer, ξεχώριζε ως η πρώτη Ferrari που δημιουργήθηκε εξ’ αρχής για να γίνει κατακτήσει την Αμερικάνικη αγορά. Οι αυστηρές προδιαγραφές παθητικής ασφάλειας και εκπομπών ρύπων επηρέασαν προφανώς την σχεδίασή της.

Στην ΒΒ δεν είχε γίνει ανάλογη πρόβλεψη, και χρειάστηκε να γίνουν ειδικές τροποποιήσεις ώστε τα αυτοκίνητα που έφτασαν στην Αμερική να πάρουν έγκριση τύπου ένα προς ένα. Αντίθετα με την BB που κατασκεύαζε ο Scaglietti, η Testarossa σχεδιάστηκε και κατασκευάζονταν από τον Pininfarina, στην μοντέρνα σήραγγα του οποίου είχε μελετηθεί ειδικά η αεροδυναμική. Το αυτοκίνητο δεν είχε τις γνωστές ρομαντικές καμπύλες στις οποίες μας είχαν συνηθίσει οι Ferrari καθώς η αεροδυναμική απόδοση είχε καθορίσει την σχεδίαση. Προτεραιότητα ήταν η μειωμένη αεροδυναμική αντίσταση και η παραγωγή κάθετης δύναμης στις υψηλές ταχύτητες. Η Testarossa μπορούσε να ταξιδεύει με 300 km/h με άνεση και ασφάλεια. Ο κινητήρας βασίζονταν στην 12κύλινδρη διάταξη boxer της BB, η οποία όμως είχε εξελιχθεί. Διέθετε τέσσερις βαλβίδες στον κύλινδρο και δώδεκα μπεκ. Με χωρητικότητα 4,9 λίτρα απέδιδε 396 PS.

Η Ferrari δεν έβγαλε ποτέ στην παραγωγή Spider έκδοση της Testarossa. Ένας συνδυασμός χωροταξικών και δομικών προβλημάτων, που θα ήταν τεχνικά δύσκολο και πολύ ακριβό, ίσως και αδύνατο να λυθούν, δεν το επέτρεπαν. Κάποιοι πελάτες που πλήρωσαν περιουσίες για να αποκτήσουν μια ανοιχτή Testarossa ικανοποιήθηκαν από ανεξάρτητους κατασκευαστές αμαξωμάτων όπως ο Richard Straman στις ΗΠΑ, αλλά και ο Pininfarina.

Όμως η μόνη Testarossa Spider που κατασκευάστηκε επισήμως από την Ferrari είναι η συγκεκριμένη που βλέπετε στις φωτογραφίες. Με αριθμό σασί 62897 και πινακίδα κυκλοφορίας ΤΟ 00000G. Συναρμολογημένη επίσης από τον Pininfarina. Δημιουργήθηκε ειδικά για τον Gianni Agnelli. Σύμφωνα με τα επίσημα αρχεία, η κατασκευή του αμαξώματος άρχισε στις 27 Φεβρουαρίου του 1986 και τελείωσε στις 16 Ιουνίου του ίδιου έτους. Το βιβλίο service αναφέρει ότι η εγγύηση ξεκινά στις 13 Ιουνίου 1986. Η άδεια πέρασε στο όνομα του Gianni Agnelli στις 18 Μαρτίου του 1987. Ο Agnelli πούλησε το αυτοκίνητο σε έναν στενό του φίλο πάνω σε μια παρτίδα πόκερ, στις 29 Νοεμβρίου του 1991. Τα παιδικά του οποίου σήμερα δίνουν το αυτοκίνητο για δημοπρασία.

Το αυτοκίνητο ξεχωρίζει από το ασημί χρώμα και τα σήματα της Ferrari που είναι κατασκευασμένα από συμπαγές ασήμι. Η επιλογή δεν είναι τυχαία. Το ασήμι προσδιορίζεται από τα γράμματα AG στον Περιοδικό Πίνακα χημικών στοιχείων, και ταιριάζουν με τα αρχικά του ονόματος του Gianni Agnelli. Στο κάτω μέρος έχει μια ρίγα από σκούρο μπλε χρώμα. Το παρμπρίζ και τα πλαϊνά παράθυρα είναι πιο χαμηλά και η οροφή είναι μαλακή. Από ένα κουμπί στο εσωτερικό αλλάζει η γωνία του πίσω καλύμματος ώστε να μην αλλάζει η γραμμή του αυτοκινήτου ανεξάρτητα από την θέση της οροφής. Μεγαλύτερη εντύπωση ωστόσο κάνει το σύστημα μετάδοσης.

Από ένα κουμπί ανάμεσα στα καθίσματα ο συμπλέκτης υποχωρεί στο πάτωμα και ενεργοποιείται ο αυτοματοποιημένος συμπλέκτης, ένα σύστημα που είχε εξελίξει η Valeo και είχε εφαρμοστεί και στις αγωνιστικές Lancia Integrale του Group A. Το ίδιο σύστημα είχε και η μοναδική cabrio Lancia Integrale, επίσης ασημί χρώματος, που είχε κατασκευαστεί ειδικά για τον Agnelli.

Ένα τροχαίο ατύχημα σε πολύ μικρή ηλικία είχε αφήσει ένα μικρό κινητικό πρόβλημα στο αριστερό πόδι του “Avvocado”. Έτσι το σύγκεκριμένο σύστημα του επέτρεπε να έχει την απόλαυση της αλλαγής ταχυτήτων, όταν όμως κουραζόταν μπορούσε να κάνει το αυτοκίνητο αυτόματο.

Για τις ανάγκες προώθησης της επικείμενης δημοπρασίας, η συγκεκριμένη μοναδική Ferrari βγήκε μια τελευταία βόλτα στο Παρίσι, από όπου και το βίντεο που σας παρουσιάζουμε. Έχει 23.000 km στο οδόμετρο και η τιμή της εκτιμάται ότι κυμανθεί από €680.000 ως €900.000. Δεν είναι και πολλά, δεδομένης της σπανιότητάς της. Λέμε τώρα…