Το ντοκιμαντέρ «Who Killed the Electric Car?», μια καταγραφή για την αποτυχημένη απόπειρα της αυτοκινητοβιομηχανίας να δημιουργήσει ένα ηλεκτρικό όχημα, κάνει την πρεμιέρα του στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου στο Sundance της Utah.

Η ταινία έθιγε ότι υπήρχε μια συνωμοσία μεταξύ των εταιρειών πετρελαίου, των αυτοκινητοβιομηχανιών και της κυβέρνησης να σκοτώσουν το ηλεκτρικό αυτοκίνητο. Το ντοκιμαντέρ επικεντρώθηκε στις προσπάθειες πολλών αυτοκινητοβιομηχανιών, όπως η General Motors στη δεκαετία του 1990, για την ανάπτυξη ενός φιλικού προς το περιβάλλον αυτοκινήτου που δεν θα κινείτο με φυσικό αέριο.

Το 1996, η GM, τότε η μεγαλύτερη αυτοκινητοβιομηχανία στον κόσμο, κατασκεύασε το πρώτο της ηλεκτρικό αυτοκίνητο, που το ονόμασε EV1. Διατέθηκε σε δύο μόνο Πολιτείες, στην Arizona και στην California, και μόνο για μίσθωση, καθώς η GM θεώρησε ότι η ανάπτυξη της τεχνολογίας των ηλεκτρικών αυτοκινήτων θα συνεχιστεί. Κατά τη διάρκεια της παραγωγής του EV1, από το 1996 έως το 1999, κατασκευάστηκαν συνολικά περίπου 2.500 αυτοκίνητα. Στο τέλος του 2003, η εταιρεία ανακοίνωσε ότι «τραβάει την πρίζα» του προγράμματος EV1 και ότι δεν θα ανανεώσει τις μισθώσεις. Η GM επικαλέστηκε το υψηλό κόστος παραγωγής και συντήρησης των αυτοκινήτων ως αιτία για την παύση του προγράμματος EV1.



Ωστόσο, όπως ανέφερε η εφημερίδα The Los Angeles Times το 2009, «το EV1 ξεκίνησε στη δεκαετία του 1990 ως απάντηση σε απαίτηση ενός οχήματος με μηδενικές εκπομπές ρύπων από την Air Resources Board της California... Όταν τελικά, το 2002, η GM και άλλες αυτοκινητοβιομηχανίες κατόρθωσαν να μαλακώσουν τις απαιτήσεις του Συμβουλίου σχετικά με τους μηδενικούς ρύπους, ο Rick Wagoner, διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας, ακύρωσε το πρόγραμμα». Κατά τη διάρκεια δε αυτής της περιόδου και άλλοι κατασκευαστές λανσάρισαν και στη συνέχεια ακύρωσαν αντίστοιχα προγράμματα, περιλαμβανομένης της Toyota με το RAV4 EV που ήταν διαθέσιμο από το 1997 έως το 2003.

Τα ηλεκτρικά οχήματα όμως υπάρχουν από τότε που η αυτοκινητοβιομηχανία ήταν στα σπάργανα. Στις αρχές του 20ού αιώνα, το Columbia Runabout, το οποίο μπορούσε να ταξιδέψει για 65 km με μία μόνο φόρτιση και με ταχύτητα 24 km/h, ήταν το best-seller της εποχής, σύμφωνα με το Time.com, το οποίο σημείωνε: «Πριν η μαζική παραγωγή βενζινοκίνητων αυτοκινήτων από το σύζυγό της, Henry, συντρίψει την ηλεκτρική βιομηχανία, η Clara Ford οδήγούσε ένα Detroit Electric του 1914 που μπορούσε να διανύσει 130 km χωρίς φόρτιση». Η πετρελαϊκή κρίση της δεκαετίας του ’70, σε συνδυασμό με ένα αυξανόμενο περιβαλλοντικό κίνημα, αναζωπύρωσε το ενδιαφέρον για τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα, παρόλο που καμία αυτοκινητοβιομηχανία δεν ήταν σε θέση να εξελίξει ένα τέτοιο που να γοητεύει το ευρύ καταναλωτικό κοινό.

Να θυμίσουμε, ότι μέχρι το 2008, η GM είχε πληγεί σκληρά από μια παγκόσμια οικονομική κρίση και συνεπακόλουθη πτώση των πωλήσεων και χρειάστηκε δάνειο διάσωσης πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση για να παραμείνει στο επιχειρείν, περιερχόμενη ουσιαστικά και πρακτικά υπό κρατική επιτροπεία. Τον Μάρτιο του 2009, ο διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας Wagoner παύθηκε από την κυβέρνηση Obama και τον Απρίλιο του ίδιου έτους η GM υπέβαλε αίτημα υπαγωγής στο άρθρο 11 για προστασία από την πτώχευση. Η εταιρεία κατηγορήθηκε ότι συνέχισε να επικεντρώνεται στα SUV και στα ημιφορτηγά, παρά την αυξανόμενη ζήτηση των καταναλωτών για μικρότερα, πιο αποδοτικά οχήματα -το 1999 η GM εξαγόρασε τη Hummer, γνωστή για τα τεράστια, βενζινοβόρα οχήματά της. Η εφημερίδα Los Angeles Times ανέφερε ότι, «Ο Wagoner είπε ότι ήταν το μεγαλύτερο λάθος της καριέρας του η ακύρωση του προγράμματος EV1 και η μη διάθεση περισσότερων αναπτυξιακών πόρων προς υβριδικά-βενζινοκίνητα αυτοκίνητα. Μια έντονα οδυνηρή παραδοχή για τους υπερασπιστές των πράσινων αυτοκινήτων που γνωρίζουν ότι η GM σπατάλησε πρόωρα το προβάδισμά της στην ηλεκτρική-υβριδική τεχνολογία».