Υπήρξε μια εποχή, στο όχι και πολύ μακρινό παρελθόν, στην οποία το αυτοκίνητο ήταν απόλαυση. Μόνο. Η κυκλοφορία ήταν λιγότερη και η βενζίνη φθηνή. Το μόνο που σε ένοιαζε αγοράζοντας αυτοκίνητο ήταν το γκάζι.

Κάποτε η ανάγνωση μιας δοκιμής στα περιοδικά αυτοκινήτου άρχιζε από τους πίνακες. Προσπερνούσαμε τις τιμές, αλλά στεκόμασταν στα τεχνικά. Κι αυτό που μαθαίναμε απ’ έξω κι ανακατωτά ήταν «τα 0-100 km». Και την παράγραφο που αφορούσε στην οδική συμπεριφορά. Ε, εκείνη την εποχή, τις σελίδες των περιοδικών αυτοκινήτου κοσμούσαν διαφημίσεις όπωςε αυτές αυτές. Το μήνυμα που ενδιέφερε τους κατασκευαστές να περάσουν, αυτό που προφανώς έφερνε τους πελάτες στις εκθέσεις, ήταν το γκάζι. Και η απόλαυση της οδήγησης. Έχει ενδιαφέρον ότι πέρα από μάρκες με παραδοσιακά οδηγοκεντρικό χαρακτήρα, όπως η Porsche, η Alfa Romeo ή η BMW, στις επιδόσεις βασίζονταν ακόμη και φίρμες με πιο συντηρητικό προφίλ, ειδικά εκείνη την εποχή. Για παράδειγμα, ένα μεγάλο σεντάν Volvo δεν είναι το πρώτο αυτοκίνητο που σου έρχεται το μυαλό όταν σκέφτεσαι γκάζι. Θα περίμενες μια διαφήμιση βασισμένη στην ασφάλεια, στην ποιότητα ή στους χώρους. Αλλά όχι στις επιδόσεις.

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΗ Τα πιο γρήγορα αυτοκίνητα που μετρήσαμε το 2016

Σήμερα οι εποχές έχουν αλλάξει. Τώρα στις παρουσιάσεις των νέων μοντέλων το μεγαλύτερο μέρος της συνέντευξης Τύπου αφορά στα… «πράσινα άλογα» και στην συνδεσιμότητα, στο πως μπορείς να ελέγχεις τις εφαρμογές του κινητού σου από το multimedia σύστημα του στο ταμπλό.

Το αντιφατικό είναι πως σήμερα τα νούμερα των επιδόσεων έχουν εκφυλιστεί. Το 1995 αυτοκίνητο που έκανε κάτω από εννέα δευτερόλεπτα τα  0-100 km/h ήταν πύραυλος. Και πρωταγωνιστούσε στις οδηγικές φαντασιώσεις μας, συνήθως με τη μορφή κάποιου GTI. Σήμερα βλέπουμε επιδόσεις ντράγκστερ από οικογενειακά ντίζελ και μάλιστα με ένα χέρι. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Γιατί όμως οι επιδόσεις, με ελάχιστες εξαιρέσεις, έχουν πάψει να είναι το στοιχείο στο οποίο οι κατασκευαστές βασίζουν τις καμπάνιες τους;

Δεν πήγαμε κατευθείαν από το ένα άκρο στο άλλο. Ενδιάμεσος σταθμός ήταν η ασφάλεια. Από την εμμονή με την παθητική ασφάλεια και τις δοκιμές πρόσκρουσης το ενδιαφέρον στράφηκε στα οδηγικά βοηθήματα για να φτάσουμε τελικά στον προθάλαμο της αυτόνομης οδήγησης. Σε όλη αυτή την πορεία, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, όλα αυτά τα χρόνια το γκάζι έχει ποινικοποιηθεί. Δίκαια ως ένα βαθμό, αλλά και άδικα. Η γρήγορη οδήγηση στα περισσότερα μάτια δεν είναι πλέον κοινωνικά αποδεκτή συμπεριφορά. Ούτε καν στις ερημιές ή τα μαύρα μεσάνυχτα, όπως κάναμε εμείς τις βόλτες μας. Και κυρίως, δεν είναι cool.