Σήμερα, στον κόσμο του σινεμά, οι υπερπαραγωγές βρίθουν από ακροβατικά που γίνονται κυρίως με υπολογιστές, λογισμικό και σε πράσινo φόντο. Το ένατο επεισόδιο του έπους «Fast and Furious» που έκανε πρεμιέρα στη χώρα μας στις 17 του περασμένου Ιουνίου αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα: Να πηδάς σε έναν γκρεμό χρησιμοποιώντας μια μικρή ξύλινη γέφυρα και διασχίζοντας ένα μεταλλείο… Αλλά στις δεκαετίες του ’20 και του ’30 του περασμένου αιώνα, οι σκηνοθέτες προφανώς δεν είχαν τον παραπάνω εξοπλισμό. 

Στις αρχές του 20ού αιώνα βέβαια, δεν υπήρχε προϋπολογισμός ούτε για να πληρωθούν οι ηθοποιοί, πόσω μάλλον για ακροβατικά από εξειδικευμένους κασκαντέρ -που δεν υπήρχαν. Οι σκηνοθέτες λοιπόν καλούσαν συχνά εθελοντές ακροβάτες από τσίρκα. Στη δεκαετία του ’20, ο Βουβός Κινηματογράφος άνθιζε αναδεικνύοντας μόνο την οπτική πλευρά του σινεμά, φυσικά ασπρόμαυρη. Κωμικοί ηθοποιοί, τιτάνες του εκράν, όπως ο Buster Keaton, ο Charlie Chaplin, ο Harold Lloyd ή ακόμη ακόμη ο Stan Laurel και ο Oliver Hardy ή ο Ben Turpin εκδημοκράτισαν τα ακροβατικά της οθόνης, ειδικά με τα αυτοκίνητα.

Όπως μπορούμε να δούμε στη εμπνευσμένη συρραφή σκηνών που δημιουργήθηκε από τον δημιουργό ψηφιακού περιεχομένου Don McHoull, οι σκηνοθέτες χρησιμοποιούσαν πολλά κόλπα του System D. Όρος που προέρχεται από τον αντίστοιχο γαλλικό «Système D», με το «D» να αναφέρεται στις λέξεις επινοητικότητα, ευρηματικότητα, ξελάσπωμα (débrouille, débrouillardise, démerde). 

Έτσι, ορισμένες ακολουθίες εικόνων γυρίστηκαν σε αργή κίνηση και στη συνέχεια επιταχύνθηκαν κατά τη διάρκεια της επεξεργασίας και του μοντάζ για περισσότερη δράση. Ενώ σύρματα και χορδές χρησιμοποιούνταν για να κρατηθούν ενωμένα τα κομμάτια του αμαξώματος ή για να καταρρεύσουν ταυτόχρονα. Από την άλλη πλευρά, τα ακροβατικά που επιχειρούσαν οι ηθοποιοί εκτελούνταν μερικές φορές με κίνδυνο της ζωής τους. Σε μερικά μάλιστα από τα αποσπάσματα της συρραφής του McHoull, θα αναρωτηθείτε κι εσείς αν τελικά τα γυρίσματα ολοκληρώθηκαν χωρίς απώλειες και δράματα.